Een van de vissen die sinds zijn ontdekking de meeste aandacht heeft getrokken, is de griezelige Zwarte Zeeduivel. Deze soort, ook wel de diepzee zeeduivel genoemd, is een vis met een merkwaardige vorm.
Fysieke kenmerken van de zwarte zeeduivel
De Black Sea Devil is algemeen bekend als de Abyssal Anglerfish of onder de wetenschappelijke naam Melanocetus johnsonii. Het behoort tot de familie Melanocetidae, aanwezig in verschillende delen van de tropen.
Evenzo maken ze deel uit van de orde Lophiiformes, die vertegenwoordigers van zeeduivel bevatten. Deze vissen zijn aanwezig in het fossielenbestand sinds het Eoceen, behorend tot het Cenozoïcum.
Deze soort wordt gekenmerkt door het leven in het abyssale gebied van de oceaan, op een diepte van 3000 of 4000 meter. Ze zijn in dit gebied gemakkelijk te camoufleren dankzij hun donkerbruine of donkerrode kleur.
Er is een geaccentueerd seksueel dimorfisme tussen mannen en vrouwen, wat opvallend is. Allereerst hebben vrouwtjes een grotere lichaamsgrootte dan mannetjes. Ze kunnen tot een meter lang worden en ongeveer 30 kg wegen. Aan de andere kant is de lengte van de mannetjes een tiende in verhouding tot het vrouwtje, ze kunnen maximaal ongeveer 3 cm reiken.
Ze hebben twee kleine ogen die hun prominentie verliezen voor het uitsteeksel dat uit de neus van de vrouwtjes ontspruit. Dit uitsteeksel of “hengel” komt terecht in een aas vol bioluminescente bacteriën, waarmee ze de aandacht trekken.
Habitat en verspreiding
De Zwarte Zeeduivel is wijd verspreid langs de bodem van de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Indische Oceaan. In deze streken komt ook de soort Melanocetus murrayi voor, samen met M. johnsonii een van de bekendste.
Deze twee soorten, M. johnsonii en Melanocetus murray, zijn de bekendste van het hele geslacht Melanocetus. Van de overige van de 20 soorten zeeduivel waaruit het geslacht bestaat, zijn slechts één tot zes exemplaren gevonden.
De Zwarte Zeeduivel is een bathypelagische soort, wat betekent dat hij alleen op de oceaanbodem voorkomt. Het wordt meestal gevonden op diepten van meer dan 1000 meter.
Black Sea Devil Feeding
In het Engels worden ze "zeeduivel" genoemd, vertaald als zeeduivel en verwijst naar een eigenschap die alleen bij vrouwen aanwezig is. Vrouwelijke zeeduivels vertonen een uitstekende ruggengraat die uit hun bek steekt.
Deze uitstulping heeft de vorm van een hengel en geeft deze soort uiteindelijk zijn naam. Aan het einde hiervan hangt een lichtgevende lokstof (bioluminescente bacterie), waarmee hij prooien aantrekt.
Op het moment dat de prooi nadert, aangetrokken door het licht, worden ze gevangen door de grote bek van deze vis.De Zwarte Zeeduivel heeft zo'n flexibel lichaam dat hij het kan vervormen en twee keer zo grote prooien kan inslikken. Deze evolutionaire strategie heeft hen in staat gesteld te overleven in een omgeving waar voedsel niet overvloedig is. Daarnaast hebben ze een gebit van scherpe tanden, waardoor de prooi niet kan ontsnappen.
De Zwarte Zeeduivel is dus een vleesetende vis die zich voedt met prooien van verschillende groottes. Dankzij zijn grote bek heeft hij geen moeite met het doorslikken van gevangen prooien.
Gedrag van Zwarte Zeeduivel
Toen deze soort voor het eerst werd ontdekt, vonden wetenschappers alleen vrouwelijke Black Sea Devils. Ten slotte werd waargenomen dat de mannetjes als parasieten aan de vrouwtjes gehecht waren.
De mannelijke Zwarte Zeeduivel heeft parasitair gedrag aangenomen ten opzichte van het vrouwtje. Op het moment dat een jonge zeeduivel een vrouwtje vindt, paart hij met haar en fixeert zichzelf met zijn tanden.
Naarmate de tijd verstrijkt, komt er een tijd dat het mannetje versmelt met het vrouwtje. Op zo'n manier dat hij zijn huid en bloedsomloop integreert, zijn ogen en alle organen verliest, behalve de testikels.
Er zijn vrouwtjes waargenomen die in totaal zes of meer mannetjes in hun lichaam kunnen opnemen. Ze moeten ook fuseren met een vrouwtje om te overleven.
De reden hiervoor is dat de mannelijke Zwarte Zeeduivel geen spijsverteringsstelsel heeft. Zonder dat kunnen ze niet lang zelfstandig wonen. Bovendien hebben ze een sterk ontwikkeld reukvermogen. Zo kunnen ze het spoor van feromonen volgen dat door het vrouwtje is achtergelaten, aangezien ze zeer vage geuren kunnen oppikken.
De Zwarte Zeeduivel is voorgesteld als een enge vis, misschien vanwege zijn uiterlijk of vanwege zijn manier om zijn prooi te misleiden. Het is echter een soort met een merkwaardige evolutionaire strategie, zowel wat betreft het niveau van het vangen van prooien als de relatie tussen vrouw en man
