De Japanse makaak is een prachtige middelgrote aap die, zoals de naam al aangeeft, in Japan leeft. Ook bekend als 'sneeuwaap', is het gebruikelijk dat hij in de koudste streken van het land leeft. De Macaca fuscata is de noordelijkste aap ter wereld: het is een dier dat zich ongelooflijk snel aanpast aan zijn omgeving.
Macaca fuscata variëren enigszins in de kleur van hun vacht. Exemplaren van dit ras kunnen variëren van tinten bruin tot grijs of lichtgeel.
De gezichten en billen van deze apen zijn meestal donkerrood of oranje. Ook hebben de gezichten weinig of geen vacht. Sommige onderzoekers hebben zelfs gezegd dat hun gezichten er bijna menselijk uitzien.
De vacht van een Japanse makaak is echter erg dik: deze dieren houden geen winterslaap. Op deze manier helpt hun vacht ze warm te houden in de koudere maanden van het jaar.
Over het algemeen zijn de mannetjes van deze soort robuuster en groter. Een volwassen mannetje kan ongeveer 57 centimeter lang zijn en bijna 11 kilo wegen. Een gemiddeld vrouwtje daarentegen weegt ongeveer 8,5 kilo en is 52 centimeter lang.
Verschillende onderzoeken hebben gesuggereerd dat er een verband bestaat tussen het gewicht van een Japanse makaak en het klimaat waarin hij leeft. Makaken die in de gebieden leven die het dichtst bij het zuiden van het land liggen, hebben de neiging minder te wegen dan degenen die in het noorden wonen.
Net als andere apen heeft de Japanse makaak opponeerbare duimen, zodat hij verschillende voorwerpen kan vastpakken en vasthouden. Hij kan ook op zijn achterpoten lopen terwijl hij voorwerpen in zijn handen houdt, waarmee hij blijk geeft van geavanceerde motorische vaardigheden.
Japanse Makaak Habitat
De Japanse makaak leeft in klimaatzones die duidelijk van elkaar verschillen. In de noordelijke regio's van Japan hebben makaken te maken met seizoenswisselingen.
Tijdens de winter kan de temperatuur dalen tot -15ºC, terwijl het in de zomer kan oplopen tot 25ºC. Makaken moeten zich dus aanpassen aan het klimaat en het beschikbare voedsel in elk seizoen.
In de zuidelijke gebieden van Japan leven makaken in tropische loofbossen. Deze bossen hebben minder last van de seizoenswisselingen, dus dit ecosysteem maakt het hele jaar door een vergelijkbaar dieet mogelijk.
In centraal Japan leven Japanse makakengemeenschappen in de bergen. Hoog in de bergen brengen makaken veel tijd door in warmwaterbronnen die worden verwarmd door nabijgelegen vulkanische activiteit.Deze warmwaterbronnen zijn voordelig in de winter, omdat ze ervoor zorgen dat ze altijd warm blijven.
De Macaca fuscata leven hun hele leven samen, in gemeenschappen van 20 tot 30 individuen. Deze groepen worden geleid door een alfamannetje, die beslist waar de groep heen moet. Bovendien beschermt het alfamannetje de groep tegen roofdieren en tegen ongemak of gewelddadige ontmoetingen met andere groepen makaken.
Net als mensen is de Japanse makaak een alleseter. Het voedt zich met zowel planten als kleine dieren. Deze aap is aards: hij brengt het grootste deel van zijn leven op de grond door, dus het voedsel dat hij eet bevindt zich op dit niveau. Het voedt zich voornamelijk met fruit, bessen, zaden en zelfs bloemen. Eet ook krabben, insecten, kleine knaagdieren en vogeleieren.
Gedrag en behoud van de Japanse makaak
De Japanse makaak is een ongelooflijk sociaal en vriendelijk dier.Ze houden van fysiek contact en zijn constant aan het aanraken en knuffelen. De band tussen moeder en kinderen is daarom meestal heel hecht. Tijdens de eerste twee levensjaren van het kalf blijft de moeder heel dichtbij om eten, verzorging en lichaamswarmte te delen.
De draagtijd van een Japanse makaak is zes maanden, waarna het vrouwtje een enkele baby zal baren. Als ze twee jaar oud zijn, moeten de welpen beslissen wat ze gaan doen. Vrouwelijke jongen blijven vaak in de troep waarin ze zijn geboren, terwijl mannetjes afdwalen om een nieuwe gemeenschap te vinden.
Hoewel de Japanse makaken een toeristische bezienswaardigheid zijn geworden, is de waarheid dat ze met uitsterven worden bedreigd. Hun aantal is aanzienlijk afgenomen door ontbossing.
Ondanks dat ze worden vereerd en beschermd door inheemse gemeenschappen, hebben ze te kampen met aanzienlijke voedseltekorten in hun natuurlijke habitat. Beetje bij beetje ontstaan er initiatieven die leiden tot het behoud van deze en andere apen die typisch zijn voor de eilanden in de Stille Oceaan.
