Zee-egels vormen een eigenaardige orde van ongewervelde dieren die bekend staan als echinoïden (Echinoidea), die behoren tot de stam Stekelhuidigen. Ze worden gekenmerkt doordat hun uitwendige skelet bedekt is met scherpe stekels die een krachtig gif.webp kunnen bevatten. In dit artikel zullen we het hebben over de belangrijkste kenmerken van zee-egels, hun leefgebied en voeding.
Morfologische aspecten van zee-egels
Zee-egels worden gekenmerkt door hun schijfvormige of bolvormige (bolvormige) lichaam, zonder armen of ledematen. Het uitwendige skelet wordt gevormd door kalkhoudende platen, waarin calciumcarbonaat overheerst.
Deze kalkhoudende structuur is bedekt met een dunne dermis en ook met een epidermis, die het lichaam van het dier dubbel beschermen. In het bolvormige of schijfvormige skelet bevinden zich de vitale organen van zee-egels.
Hoewel ze met het blote oog niet de typische pentaradiale symmetrie van stekelhuidigen vertonen, volgen hun interne organen dit patroon. Om deze reden zijn sommige ongewervelde dieren die zich onderscheiden door hun radiale symmetrie, zoals zeesterren, ook in deze groep opgenomen.
Een ander typisch kenmerk van zee-egels is hun aquatische vasculaire systeem, waarvan de functie is om water in hun lichaam te pompen om de buisvoeten te voeden. Hieronder zullen we verder uitleggen wat het ambulacrale systeem van zee-egels is en waarom het zo belangrijk is.
Ambulacraal systeem van zee-egels
Het ambulacrale systeem bestaat uit een reeks kamers en buisjes die door het lichaam van stekelhuidigen lopen. Dit systeem mondt uit in de externe omgeving via verschillende buisvoeten.
Het lichaam van zee-egels is verdeeld in delen of helften: de orale en aborale delen. Het orale deel, waar we de bek van het dier vinden, is het deel dat naar de grond is gedraaid.
Wat het aborale deel betreft, is er de anus en de madreporito van de egel, die direct verbonden is met zijn ambulacrale systeem.
Het water komt het lichaam van de zee-egels binnen via de madreporiet en wordt naar het ringvormige kanaal rond de mond geleid. Het bereikt dan de vertakkingen van het ambulacrale systeem en breidt zich uit door het hele lichaam van zee-egels.
Terwijl het water door het ambulacrale systeem reist, wordt voeding met mineralen en eiwitten geproduceerd, die essentiële voedingsstoffen zijn voor de gezondheid van deze ongewervelde dieren. Dit systeem helpt voedingsstoffen en zuurstof aan al je weefsels te leveren en gif.webpstoffen uit je lichaam te verwijderen.
Habitat van zee-egels
Zee-egels tonen een geweldig vermogen om zich aan te passen aan verschillende klimaten en mariene ecosystemen. Dit komt door zijn vermogen om zijn metabolisme en dieet aan te passen aan de kenmerken van zijn omgeving.
Momenteel zijn ze bekend van soorten die in zeer warme zeeën leven tot egels die overleven in zeeën met zeer lage temperaturen. Bovendien kunnen deze ongewervelde dieren zowel in de diepte als aan de oppervlakte leven.
De grootste diversiteit aan zee-egels wordt echter aangetroffen in tropische en gematigde wateren. In deze wateren vinden ze overvloedig voedsel, vooral algen die zeer rijk zijn aan hoogwaardige eiwitten en gemakkelijk kunnen worden opgenomen, waardoor ze snel kunnen groeien.
Dieet en natuurlijke vijanden van zee-egels
Zee-egels voeden zich voornamelijk met algen, hoewel ze ook kleine ongewervelde dieren kunnen eten als aanvulling op hun dieet.De soorten waaruit zijn dieet bestaat, kunnen variëren, afhankelijk van de omgeving waarin hij voorkomt en de beschikbaarheid van voedsel op elk moment van het jaar.
Wat betreft natuurlijke roofdieren, egels hebben de uitstekende natuurlijke bescherming van hun stekels die gif.webpstoffen kunnen bevatten. Daarom hebben ze geen breed scala aan roofdieren, hoewel er vissen zijn die zich hebben gespecialiseerd in het 'jagen' van zee-egels.
Kreeft, sommige krabben en zeeotters zijn ook mogelijke natuurlijke predatoren van zee-egels. Aan de andere kant is het vlees ervan zeer waardevol in de internationale gastronomie; Om al deze redenen is het vissen op of vangen van zee-egels tegenwoordig een van de grootste bedreigingen voor de bevolking.
Voortplanting van zee-egels
De overgrote meerderheid van de soorten zee-egels planten zich seksueel voort door externe bevruchting. Mannetjes en vrouwtjes hebben geslachten gedefinieerd, produceren hun gameten en laten ze, wanneer het seizoen aanbreekt, vrij op de plaats die is gekozen voor reproductie.
Interessant is dat bevruchte eieren slechts een paar uur na bevruchting een soort blastula ontwikkelen. Hierdoor kunnen ze tijdens hun ontwikkeling vrij bewegen en zwemmen.