- Wat eet hij en waar leeft hij?
- Welke aspecten vallen op in de morfologie van de capibara?
- De capibara is een sociaal dier
- Capibara's nemen een belangrijke plaats in in de voedselketen
- Dit knaagdier heeft een gewaardeerde plaats in zijn ecologische niche
- De vocalisatie van de capibara is gevarieerd en gemoduleerd volgens de context
- Behoudsstatus van de capibara
De capibara (Hydrochoerus hydrochaeris) is een knaagdier uit de Caviidae-familie en wordt beschouwd als de grootste knaagdiersoort ter wereld. Het is verrassend om te horen dat een volwassen capibara tot 1,30 meter lang kan worden en 65 kilogram kan wegen.
Bovendien iseen soort die uitsluitend in Zuid-Amerika leeft. Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit over het grootste deel van Brazilië, Uruguay, Venezuela en Colombia, en reikt in het zuiden tot aan de Argentijnse pampa's en in het westen tot de Andes-regio.
Gezien zijn brede verspreiding is het begrijpelijk dat het bekend staat onder een lange lijst van veelgebruikte namen, waaronder capibara, chigüire, ñeque en watervarken.
Wat eet hij en waar leeft hij?
Deze soort is herbivoor en voedt zich voornamelijk met grassen en waterplanten. Af en toe consumeert het ook schors en fruit. Bovendien is het gebruikelijk dat de capibara coprofagie beoefent, wat de gewoonte is om verse ontlasting in te nemen.
Het is interessant om te weten dat deze coprofagiestrategie ook door andere knaagdieren wordt toegepast. Terwijl tijdens de eerste darmtransit de ingenomen planten fermentatie ondergaan door de aanwezige bacteriën, zorgt de tweede opname ervoor dat de capibara het maximum aan voedingsstoffen uit zijn celluloserijke voedsel kan halen.
Vanwege zijn dieet leeft de capibara alleen in gebieden waar water gemakkelijk toegankelijk is: overstroomde graslanden zijn het favoriete ecosysteem. Hij komt ook vaak voor langs de randen van moerassen en laaglandbossen waar de begrazing goed is en er het hele jaar door water is.
Welke aspecten vallen op in de morfologie van de capibara?
Het is merkwaardig dat de vrouwtjes van deze soort iets groter zijn dan de mannetjes. Bij mannetjes en vrouwtjes is de vacht dik en roodbruin over het grootste deel van het lichaam, en soms zwart op het gezicht.
De capibara is stevig. Opvallend is dat de punt van de snuit bij mannetjes kaal is met een uitstulping die overeenkomt met de geurklier.
Bovendien bevinden de ogen, oren en neusgaten van de capibara zich, net als andere wezens met watergewoonten, bovenop zijn kop. Hierdoor kunnen ze tijdens het zwemmen gemakkelijk ruiken en zien. Deze dieren hebben kleine, "schuine" ogen en gedeeltelijk zwemvliezen.
De capibara is een sociaal dier
Deze soort is het onderwerp geweest van studies die aantonen dat het een complex sociaal gedrag vertoont met territorialiteit en de hiërarchie van sociale dominantie. Over het algemeen is hun sociale groep erg hecht en tolereren ze geen invallen door individuen uit andere groepen.
Capibara's leven in groepen van ongeveer 10 volwassenen van beide geslachten, hoewel groepen in grootte kunnen variëren van drie tot 30, met een dominant mannetje. Tijdens het droge seizoen vormen zich vaak grotere opeenhopingen rond watervoorraden.
Elke groep onderhoudt en verdedigt een territorium met voedsel- en wentelplaatsen: solitaire capibara's worden zelden gevonden.
De samenleving van deze dieren is in de loop van de tijd relatief stabiel: lidmaatschap van een groep verandert zelden en het kan een territorium langer dan 3 jaar behouden.
In het wild leven capibara's 6 tot 10 jaar, en in gevangenschap tot 12 jaar.
Capibara's nemen een belangrijke plaats in in de voedselketen
Ongetwijfeld zijn capibara's een belangrijke voedselbron voor veel grote roofdieren in de regio. Dit is het geval voor groene anaconda's (Eunectes murinus), jaguars (Panthera onca) en brilkaaimannen (Caiman crocodilus).
Tijdens het grazen zijn ze constant op zoek naar roofdieren en laten ze een alarmgeluid horen wanneer ze worden geïdentificeerd. Ze verstoppen zich vaak in het water, met alleen hun neus en ogen bloot, en kunnen tot wel vijf minuten volledig onder water blijven.
Dit knaagdier heeft een gewaardeerde plaats in zijn ecologische niche
Deze soort is niet alleen een belangrijke prooi, maar legt ook relaties van mutualisme of commensalisme vast met verschillende vogelsoorten. Beide profiteren dus, aangezien de vogels zich voeden met de parasitaire insecten op de vacht van de capibara. Het is ook gebruikelijk om te zien dat verschillende vogels grazende capibara's volgen om de insecten te eten die ze uit het gras halen.
De vocalisatie van de capibara is gevarieerd en gemoduleerd volgens de context
Hoewel het doel van veel van de geluiden die door capibara's worden uitgezonden nog onbekend is, lijkt vocalisatie erg belangrijk te zijn in hun samenleving.
Tot nu toe zijn er zeven soorten oproepen opgenomen in het capibara-repertoire (fluiten, schreeuwen, kreunen, krijsen, blaffen, klikken en tandenknarsen). Bovendien worden de geluiden op hoog of laag volume uitgezonden bij interactie in verschillende contexten.
Volgens experts worden vocalisaties functioneel geclassificeerd als contact-, alarm-, nood- en agonistische oproepen, rekening houdend met hun gedragscontext. Bovendien zijn de klikoproepen van capibara's in gevangenschap aanzienlijk verschillend, wat de hypothese bevestigt van vocale verschillen tussen sociale groepen, afhankelijk van de omstandigheden.
De rijkdom aan door vocalisatie gemedieerde interacties bij capibara's suggereert dat geluidscommunicatie een belangrijk mechanisme is voor het reguleren van sociale ontmoetingen en het waarschuwen van groepsleden voor omgevingsfactoren.
Behoudsstatus van de capibara
Het is bekend dat de grootste bedreiging voor de capibara de jacht op vlees en leer is. Door de invoering van fokkerij voor commerciële doeleinden is de vraag naar het wilde dier echter verminderd.
Hoewel de IUCN capibara's opsomt als de minst zorgwekkende soort, daarbij verwijzend naar hun grote populatie, zijn sommige lokale groeperingen in verval als gevolg van overbejaging.
