Conids (Conidae) zijn een familie van buikpotige weekdieren, algemeen bekend als kegels. Tot op heden zijn er meer dan 700 verschillende soorten beschreven, die sinds de oudheid in alle tropische en subtropische zeeën van de planeet leven.
Deze wezens zijn populair vanwege hun prachtig gevormde schelpen en krachtige gif.webpfen.
Coniden zijn gevaarlijk mooi
Het is interessant om te weten dat deze weekdieren vleeseters zijn en dat ze een giftig orgaan gebruiken om hun prooi te vangen. Deze bestaat uit een harpoenvormige tand die wordt gevoed door de klier die het gif.webp produceert, krachtig genoeg om prooien te verlammen, meestal andere weekdieren, wormen en kleine vissen.
In de familie van conidae zijn er soorten zoals Conus geographus, Conus aulicus, Conus textiel, Conus marmoreus of Conus leopardus, met gif.webpstoffen die zo krachtig zijn dat ze de dood van een persoon kunnen veroorzaken. Het is belangrijk op te merken dat elke soort kegelslak een ander gif.webp produceert.
Elk gif.webp is het resultaat van een mengsel van honderden tot duizenden individuele gif.webpstoffen, conotoxinen genaamd.
Ondanks de erkende traagheid van slakken, kunnen coniden hun slurf zeer snel schieten, waardoor ze erin slagen prooien van dezelfde grootte als hun schelp of zelfs groter te verlammen en te verzwelgen. Er zijn studies die hebben aangetoond dat deze wezens selectief de samenstelling van het gif.webp kunnen veranderen, om het aan elke prooi aan te passen.
Coniden als potentiële bron van medicinale verbindingen
Gezien de uitstekende selectiviteit van conid-gif.webp, is het al tientallen jaren de bedoeling om deze natuurlijke verbindingen te exploiteren om medicijnen te ontwikkelen.
Conotoxinen worden gebruikt als farmacologische hulpmiddelen om pijnsignalering te bestuderen, omdat ze het potentieel hebben om een nieuwe klasse van analgetica te worden. Naarmate de wetenschap vooruitgang boekt in meer geavanceerde analysemethoden, wordt de studie van conid-vergiften veelbelovender.
De afgelopen jaren is er vooruitgang geboekt bij de ontdekking van veel nieuwe conotoxinesequenties die van therapeutisch belang zijn. De synthese en farmacologische karakterisering verliepen echter relatief traag.
Het perspectief op dit onderzoeksgebied is bemoedigend, aangezien er naar schatting 70.000 verschillende conotoxinen in alle conid-soorten voorkomen en minder dan 1% van de peptiden waaruit ze bestaan, is gekarakteriseerd.
Het succesverhaal van Conus geographus Venom
Het is interessant om te weten dat uit de studie van het gif.webp van Conus geographus het mogelijk was om kleine eiwitten of peptiden met nicotine-acetylcholinereceptorantagonistactiviteit te identificeren.
Deze conotoxinen verlammen de prooi van de slak. Een ander conotoxine werkt op receptoren die NMDA worden genoemd. Deze receptor bij mensen is betrokken bij pijnperceptie, geheugen en leren.
Uit deze onderzoeken kwam het peptide Con-G naar voren, een krachtig analgeticum dat selectiever is dan morfine. Als we bedenken dat pijn een van de belangrijkste oorzaken van invaliditeit in de wereld is, kunnen we de waarde van deze bevindingen waarderen.
- Con-G-peptide is effectief gebleken bij de behandeling van chronische neuropathische pijn. Deze pijn wordt meestal ervaren door patiënten met kanker, artritis, gordelroos, diabetes en aids.
Het gebruik van deze peptiden is niet beperkt tot medische behandelingen. Gezien hun voortreffelijke specificiteit kunnen conotoxinen nuttig zijn om te verhelderen hoe de biologie achter pijn werkt.
Andere conotoxinen die trance opwekken bij conid-prooien zijn insuline-analogen
Een recente studie heeft vastgesteld dat het gif.webp van C. geographus gespecialiseerde insulines bevat, die ze "Con-Ins" noemden. De activiteit van deze gif.webpstoffen is essentieel in de jachtstrategie van deze soort en mogelijk ook van andere coniden.
De auteurs ontdekten dat de inhoud van C. geographus insuline-analoge peptiden die vrijkwamen in het water, hypoglykemie veroorzaakte. De insulines in het gif.webp leiden niet noodzakelijkerwijs tot de dood van de prooi, maar tot verdoving en desoriëntatie waardoor de slak het zonder weerstand kan opslokken.
Tot slot wijst bewijs voor insuline-achtige peptiden in gif.webp van andere conid-soorten op een algemene rol voor deze toxines als strategie voor het vangen van prooien.