Hiërarchie in wolvenroedels: bestaat de alfawolf?

We weten dat wolven een van de meest coöperatieve hondensoorten in het wild zijn. Hoewel de hiërarchie tussen wolven duidelijk is, geldt dat ook voor samenwerking bij het verdedigen van territorium, jagen en het grootbrengen van nakomelingen.

Dus wanneer een wolf merkt dat hij uitgesloten of geëxcommuniceerd wordt uit de roedel, moet hij een andere vinden en door haar geaccepteerd worden. Anders krijg je te maken met uithongering en een vroege dood. Ongetwijfeld komt deze coöperatieve neiging voort uit het feit dat individuen die in een roedel blijven een betere overlevingskans hebben.

Het is heel interessant om te weten dat de relatie in het peloton "win-win" is. Zo kunnen de ondergeschikten hulp bieden aan de dominanten in ruil voor het verkrijgen van sociale tolerantie. Het is een transactie die lijkt op een ruil van goederen.

De bouw van de wolvenroedels

De roedel wolven bestaat uit een hechte familiegroep. Dit omvat een langdurig gebonden broedpaar, enkele van hun ondergeschikte nakomelingen en huidige jongen van een of meer jaar. Soms bevat het ook een niet-verwante persoon die lid kan worden van de groep.

Momenteel bestaat er een consensus onder ethologische experts dat in wolvenroedels iedereen samenwerkt. Zo creëren ze een systeem van arbeidsdeling, waarin individuen coöperatief jagen en hun territorium verdedigen en collectief welpen grootbrengen.

Is er een hiërarchie in roedels wolven?

Er is ongetwijfeld een hiërarchie. Binnen de roedel bezetten welpen over het algemeen de laagste posities in vergelijking met hun ouders en oudere broers en zussen.

Ouders hebben de hoogste rang. Wanneer wolven geslachtsrijp zijn (ongeveer 2 jaar), verspreiden ze zich doorgaans uit hun geboortegroep.

Deze eenzame of zich verspreidende wolven proberen te paren met andere zich verspreidende wolven en beginnen hun eigen roedels. Dit gedrag voorkomt dus dat we strijden om de status van dominante fokker met de leden van de geboortegroep, hun ouders.

Echter, onder bepaalde omstandigheden, zowel in het wild als in gevangenschap, stellen sommige volwassen individuen de verspreiding uit of verspreiden ze zich helemaal niet. In deze gevallen kan de concurrentie om een dominante positie binnen de groep sterk zijn.

Als de roedel leden van de hoogste rang heeft, waarom wordt er dan gezegd dat er geen alfawolven zijn?

Het is belangrijk op te merken dat in het verleden de heersende opvatting over wolvenroedels was dat ze bestonden uit individuen die constant met elkaar streden om dominantie in de roedel. Dergelijke dominante wolven werden aangeduid als "alfa" mannelijke en vrouwelijke en ondergeschikten als "bèta" en "omega" .

Deze terminologie stamt uit 1947, uit een onderzoek naar het gedrag van in gevangenschap levende grijze wolven. Jaren later maakte deskundige onderzoeker L. David Mech het concept populair.

De Mecha vond echter zelf tientallen jaren later bewijs dat het concept van een alfamannetje voortkwam uit de interpretatie van onvolledige gegevens.

Helaas is het gebruikelijk om in populaire artikelen te vinden dat“wolvenroedels hebben geen alfaleden” verkeerd interpreteren als de afwezigheid van dominantie door het hoogste lid.

Niets is minder waar, Mech corrigeert het gebruik van de term "alfa" om ten onrechte een "op geweld gebaseerde dominantiehiërarchie" te beschrijven.

Ethologen bevestigen dat de vormen van overheersing in wolvenroedels gevarieerd, subtiel en complex zijn

Diverse studies hebben gewezen op de zwakte van het toekennen van een ondubbelzinnige verklaring van overheersing. Het toepassen van een enkele betekenis van wat dominantie is, is dus misleidend en simplistisch. Integendeel, overheersing wordt getekend als een glibberig begrip.

In die zin is er een reeks individuele variaties om sociale dominantie uit te oefenen, die groepsgedrag beïnvloeden.

Er zijn momenteel levendige discussies over het brede begrip sociaal domein. Beweren dat het domein een mythe is, druist echter in tegen de harde feiten.

Het niet-bestaan van het concept van "alfa" -lid en de implicaties ervan voor het fokken van honden

Ongetwijfeld had het wijdverbreide concept van de "alfahond" grote implicaties voor hondentraining en onderwijspraktijken. Vaak resulteerde het misbruik van het begrip dominantie erin dat een persoon bijvoorbeeld gewelddadig een hond domineerde.

Dit is natuurlijk geen geldige, respectvolle of humane manier om onze beste vrienden te behandelen of te trainen. Om deze redenen moeten we heel voorzichtig zijn met het generaliseren van het gedrag van wolven in het wild en in gevangenschap (waaruit honden zijn voortgekomen) naar het gedrag van honden.

Als het gaat om het fokken van honden, is het belangrijk op te merken dat ethologen het idee van dominantie binnen de roedel niet verwerpen. Wat wordt heroverwogen, is het bestaan van een alomtegenwoordig domein dat alleen met geweld kan worden verkregen.

De sociale commandostructuur is divers

Rond de leeftijd van vier maanden begint de socialisatie wanneer de pups volwassenen volgen op jachttochten of jachtscholen. Gedurende deze periode verbeteren hun motorische vaardigheden, perceptie en interactie met leeftijdsgenoten.

Opgemerkt moet worden dat experts suggereren dat de dominantierelaties in een typisch wolvenpakket de zogenaamde "dominantiehiërarchie op basis van leeftijd" is. Zo worden de welpen gedomineerd door hun oudere broers en allemaal op hun beurt door de ouders.

Bovendien kunnen ondergeschikte individuen zich soms verzetten tegen de acties van hun leider. Om deze reden ging een studie zelfs zo ver dat leiderschap in wolvenroedels werd gedefinieerd als 'gekwalificeerde democratie'.

Dit is een argument dat geen enkele proefpersoon activiteiten kan uitvoeren die cruciaal zijn voor het voortbestaan van de groep, zonder de impliciete goedkeuring van de roedel.

Het oefenen van het spel heeft een functie bij het vaststellen van de hiërarchie in pakketten

Het is interessant om te weten dat de praktijk van het spel de boventoon voert bij de wolf. Volwassen leden doen mee aan spelwedstrijden die sterk lijken op echte gevechten. Deze spellen, die hun "aanvalsbewegingen" moduleren, dienen om de intenties van hun metgezellen te leren interpreteren.

In de wolvenmaatschappij is de macht niet volledig 'in handen' van de fysiek sterkste onderdanen. Ondergeschikten kunnen een hefboomeffect uitoefenen, dankzij hun steun aan het roedelleven.

Nu wordt aangenomen dat hun samenwerking door de hiërarch wordt gewonnen door middel van vreedzame uitwisseling in plaats van agressieve dwang.

In roedels wordt de sociale schade veroorzaakt door agressie opgelost door verzoening en verzoening te oefenen

Het optreden van agressie leidt ongetwijfeld tot een tijdelijke onderbreking van de relaties tussen leden van het peloton. Om het hoofd te bieden aan agressie en de daaruit voortvloeiende sociale schade, gaan wolven (in het wild of in gevangenschap) in contact na een conflict, zoals verzoening.

Bij verzoening leggen voormalige tegenstanders een eerste ruilcontact kort na een conflict. Dit gedrag is waargenomen bij andere sociale zoogdieren, zoals niet-menselijke primaten, dolfijnen en gevlekte hyena's. Interessant genoeg komt dit gedrag niet voor bij honden.

Naast verzoening kunnen er ook andere soorten interacties na een conflict plaatsvinden. Zo kunnen leden van de groep die niet deelnemen aan de agressie (omstanders) spontaan vriendelijke contacten aanbieden aan zowel de slachtoffers (“troosten”) als de agressors (“appeasement”).

Een ingewikkelde samenleving

Al deze informatie onthult het complexe sociale weefsel dat het leven binnen de roedel wolven vertegenwoordigt. Daarom vereist het uitoefenen van de hoogste posities in het peloton veel meer van de leider dan kracht.

Wolven kunnen vrede sluiten na agressie, de slachtoffers van een conflict troosten en de agressors kalmeren. Deze reeks gedragingen vereist dat alle leden aandacht ontwikkelen voor de emotionele toestand van anderen en het vermogen om passende reacties te coördineren.