De lampyrids: een pad van licht

Lampyriden vormen een familie van keverinsecten (Coleoptera: Lampyridae) die licht produceren. Ze hebben een brede geografische spreiding, behalve op extreem koude plaatsen zoals de Noordpool, Antarctica, het uiterste noorden van Canada en Siberië.

Tot nu toe zijn er wereldwijd ongeveer 2000 soorten bekend. Als je meer wilt weten over deze raadselachtige en fantastische ongewervelde dieren, raden we je aan om verder te lezen.

De familie van het licht

Omdat deze familie zo rijk aan soorten is, is deze niet uitgebreid bestudeerd. In feite is de taxonomische classificatie ervan nog steeds onduidelijk. Er worden echter vijf grote onderfamilies erkend.

Zoals kenmerkend is voor kevers, zijn de variaties die kunnen worden gevonden verbluffend. Sommige soorten vliegen, andere niet. Terwijl sommige van deze insecten aardekleurig zijn, zijn andere versierd met rode, gele en groene accenten.

Het is belangrijk op te merken dat in hun larvenstadium alle vuurvliegjes gloeien, sterker nog, ze staan bekend als glimwormen. Bij volwassenen zijn sommige soorten echter helemaal niet lichtgevend.

Deze prachtige insecten worden in veel delen van de wereld geassocieerd met magie en mythen en bevatten verbazingwekkende biologische geheimen.

De bioluminescentie van lampyriden is een chemische reactie

Kortom, het bioluminescente systeem van lampyriden bestaat uit een substraat, luciferine, een chemische verbinding van benzothiazool. Dit substraat heeft een conformatie die lijkt op een vetzuur, arachidonzuur.

In aanwezigheid van een andere hoogenergetische verbinding, ATP en zuurstof, wordt luciferine getransformeerd, waardoor een onstabiel, hoogenergetisch tussenproduct ontstaat. Deze verbinding geeft snel energie vrij in de vorm van fotonen en wordt omgezet in een stabiel product.

Aan de andere kant zou het lichtproductiesysteem niet effectief zijn zonder een katalysator, luciferase, een eiwit. Dit enzym bindt zich aan het substraat en zorgt voor de ideale chemische omgeving om de reactie te laten plaatsvinden.

Lampyrids kunnen in verschillende kleuren oplichten

Hoewel we vuurvliegjes normaal gesproken associëren met een groen-geel licht, is de waarheid dat elke soort zijn eigen kleur heeft. Sommige lichten blauw of groen op, terwijl andere oranje of geel gloeien.

De reden? de luciferase-enzymen in verschillende soorten zijn niet identiek. Dus, afhankelijk van de omgeving waarin het enzym voorziet, wordt licht gegenereerd op de ene of de andere golflengte.

Het is interessant om te weten dat een grote verscheidenheid aan soorten hun eigen bioluminescentiesystemen hebben ontwikkeld. In feite bestaan er meer dan een dozijn luminescerende chemische processen in de natuur.Dit geeft aan dat dit systeem het resultaat is van convergente evolutie, die plaatsvond in verschillende groepen organismen.

Bioluminescentie is dus een fenomeen dat voorkomt in onder andere bacteriën, schimmels, eencellige protisten, coelenteraten, wormen, weekdieren, koppotigen, schaaldieren, insecten, stekelhuidigen, vissen en kwallen.

Elke soort stra alt licht uit in een specifiek patroon

Tijdens verkering is er een uitwisseling van flitsen tussen mannetjes en vrouwtjes. Alleen de mannetjes zijn vliegers, dus de vrouwtjes, vanaf de grond, reageren al dan niet op de flitsen van de mannetjes. Uiteindelijk benadert het mannetje het vrouwtje dat op het signaal reageerde om te paren.

Strategisch gezien ontwikkelde elke soort zijn eigen patroon of opeenvolging van flitsen. Dit is belangrijk bij soorten die dezelfde habitat delen.

Flitsen van elke soort verschillen in kleur, duur, aantal flitsen, tijdsinterval tussen flitsen, tijd van de nacht waarop ze actief zijn en vluchtpatroon. Is dat niet verrassend?

In sommige habitats synchroniseren lampyrids hun flitsen

In sommige gevallen, zoals de Aziatische soort en een Amerikaanse soort, Photinus carolinus, zullen honderden vuurvliegjes hun gloeipatronen synchroniseren.

Aangenomen wordt dat dit gedrag hen enig voordeel geeft bij het vinden van vrouwtjes wanneer er veel vuurvliegjes op dezelfde plek zijn. Het spektakel is zo geweldig dat het de plaatsen waar het gebeurt heeft veranderd in krachtige toeristische bestemmingen.

Verkering reactieflitsen kunnen een valstrik zijn

Hoewel lampyrids ons "schattig" lijken, is de waarheid dat het roofdieren zijn. Om deze reden vallen ze graag wormen, slakken, larven en alle vliegende insecten aan, als er geen stuifmeel te eten is.

Interessant is dat vrouwelijke vuurvliegjes van de Photuris-soort de mannetjes van een andere Photinus-soort aantrekken, waarbij ze de flitspatronen nabootsen die door de vrouwtjes van hun soort worden gebruikt.Als het mannetje dichtbij genoeg komt, v alt het vrouwtje Photuris, twee keer zo groot, aan en eet het op.

Bedriegers komen veel voor bij de meeste vuurvliegjes in de weide, in feite kunnen mannelijke Photuris ook de rol van bedrieger spelen.

Hoe ontwijken ze hun roofdieren?

Zeker, soorten vleermuizen, padden en spinnen kunnen de verlichting van een vuurvliegje detecteren. Dit insect en zijn larven zijn echter niet zo hulpeloos als ze lijken.

Wanneer ze worden aangevallen door een roofdier, laten sommige vuurvliegjes druppeltjes van hun bloed (hemolymfe) vallen in een proces dat 'reflexbloeding' wordt genoemd. Het bloed bevat een chemische stof die onaangenaam en zelfs giftig is voor veel roofdieren. Dit zijn pyrone-steroïden (lucibufagins), dit zijn giftige verbindingen.

Als gevolg hiervan leren veel roofdieren al snel om vuurvliegjes en glimmende insecten te vermijden. Om deze reden gloeien de larven van alle lampyriden en hun eieren als een strategie van aposematisme.

Lampyrids verdwijnen

Ondanks de wereldwijde nieuwsgierigheid naar vuurvliegjes, zijn er maar weinig natuurhistorische boeken, veldgidsen of websites die ons er meer over leren. De bestaande inhoud kan tientallen jaren oud zijn.

Het is erg belangrijk om wereldwijd bedreigde vuurvliegsoorten te identificeren en eraan te werken. Om deze doelen te bereiken, moet de status van meer dan 2.000 soorten worden beoordeeld. Stel ook belangrijke bedreigingen en instandhoudingsproblemen vast in verschillende geografische regio's.

Tot nu toe zijn het massale gebruik van insecticiden en klimaatverandering factoren die de vernietiging van hun natuurlijke leefgebieden versnellen. Het telt ook de lichtvervuiling die hun verkering en voortplanting verhindert. Ten slotte worden ze ook beïnvloed door de vangst van de soort met als doel commercieel voordeel te halen uit hun luciferase.