De productie van waterbuffels (Bubalus bubalis) is de afgelopen decennia een van de meest succesvolle takken van veeteelt gebleken , vooral gezien de ravage op boerderijen in veel landen na de gekkekoeiencrisis.
Om deze reden wordt er zoveel moeite gedaan om de eigenaardigheden van deze soort te leren kennen, zodat de relatie tussen buffels en vee een perfecte symbiose is die de levenskwaliteit van mens en dier verbetert.
Het negatieve effect dat het temmen van een wilde soort kan hebben, mag echter niet worden onderschat. Daarom waarschuwen experts voor de noodzaak om altijd het evenwicht te bewaren en de biologische diversiteit ten koste van alles te beschermen.Hier vertellen we je de bijzonderheden van het houden van buffels.
Buffels en vee: een kleine benadering van de soort
Buffels maken deel uit van de bovid-familie, net als koeien. Ze zijn groot, met een schofthoogte tot 180 centimeter en een gewicht van 1.200 kilo. Zoals veel van de exotische runderen hebben deze dieren een krachtig gewei.
Ze staan in de volksmond bekend als "waterbuffels" , gezien hun voorkeur voor drassige of moerassige gebieden. Deze runderen kunnen dankzij hun brede hoeven probleemloos over de bodem van de modder lopen.
Buffels en vee
Deze soort werd tientallen jaren geleden als boerderijdier beschouwd vanwege zijn drievoudige doel: de productie van vlees, melk en werk. In een context van verzadigde markten biedt dit een geweldige kans om de veestapel te diversifiëren, vooral in marginale gebieden waar andere boerderijdieren zich misschien niet kunnen aanpassen:
- De rivierbuffel (Bubalus bubalis bubalis) is een geweldige melkproducent gebleken. In feite is het de grondstof die wordt gebruikt om de felbegeerde mozzarellakaas op pizza's te maken.
- De moerasbuffel (B. b. carabanensis) is het best gefokt voor vlees, leer en trekdieren.
Belang van dit vee wereldwijd
De waterbuffel is een van de grootste melkproducenten ter wereld gebleken. In verschillende landen overtreft hun fokkerij en onderhoud zelfs het traditionele gedomesticeerde vee.
Het grootste deel van de buffelkudde ter wereld is eigendom van kleine boeren in ontwikkelingslanden, die een of twee dieren houden. Dit is het geval in India, dat ondanks de kleine omvang van zijn boerderijen een van de belangrijkste producenten is.
Sommige landen hebben jarenlang fokprogramma's ontwikkeld om de buffelproductie te verbeteren. Hierdoor zijn verschillende gespecialiseerde rassen ontstaan, waaronder de volgende:
- Het Murrah-ras komt oorspronkelijk uit Noordwest-India. Het wordt gekenmerkt door zijn gitzwarte vacht met alleen witte vlekken op het puntje van zijn staart. Ondanks dat het een ras is dat is geselecteerd voor melkproductie, heeft het een zeer goed exterieur.
- Het Jaffarabadi-ras is ook inheems in het noordwesten van India en lijkt fysiek erg op zijn familielid. Het is een goede producent van zowel melk als vlees.
- Het mediterrane ras is ook van Indiase afkomst, ondanks dat het in Europa als zodanig is gedefinieerd. Nogmaals, het vertoont een zeer goede vlees- en zuivelexterieur, zelfs in tropische en subtropische klimaten.
De buffelhouderij is een revolutie gebleken voor de melk- en melkproductensector
De productie van buffelmelk staat wereldwijd op de tweede plaats, na rundermelk. Dit betekent het overtreffen van verschillende veelgebruikte diersoorten, zoals schapen of geiten.
De 'rivier'-variant maakt 70% uit van de wereldbevolking van waterbuffels en hun melk is goed voor een aanzienlijk deel van de totale melkproductie in India, Pakistan of het Midden-Oosten. Vrouwtjes produceren tussen de 1.500 en 4.500 liter melk per dracht en hebben een zeer lang productief leven.
Naast de veevoordelen van buffels, heeft hun melk een uitstekende voedingswaarde, vooral als het wordt gebruikt om afgeleide producten zoals kaas, boter of ijs te bereiden. Natuurlijk bevat het meer vet en lactose dan koemelk.
De B-kant van de relatie tussen buffels en vee
De soort Bubalus bubalis als zodanig wordt niet als bedreigd beschouwd, maar als gevolg van zijn domesticatie zijn de wilde populaties blijven afnemen, hoewel dat niet hun enige probleem is. De grootste bedreiging voor de soort is het verdwijnen van zijn leefgebied, het tropisch bos en de moerassige gebieden waarin hij graag leeft.
Nogmaals, de mens is verantwoordelijk voor het bevorderen van evenwicht. Het gebruik van nieuw land voor landbouw of bouw mag niet leiden tot de vernietiging van ecosystemen. De bescherming van ongerepte gebieden moet altijd prioriteit krijgen voor het behoud van de biodiversiteit.