Dinosaurussen zijn een groep grote gewervelde dieren die ongeveer 135 miljoen jaar lang de hele planeet domineerden en bovendien bezetten roofzuchtige dinosaurussen de top van de voedselketen. Deze magnifieke wezens verdwenen zo'n 66 miljoen jaar geleden, tijdens de massale uitsterving die een einde maakte aan het Mesozoïcum.
Qua taxonomie waren dinosaurussen een zeer diverse groep. Door de studie van fossiele overblijfselen zijn wetenschappers erin geslaagd om meer dan 1.000 soorten te identificeren die in zo'n 500 verschillende geslachten van dinosaurussen voorkomen.
Het is heel interessant om te horen dat, volgens deskundige taxonomen, de vogels die we vandaag kennen afstammelingen zijn van een subgroep van dinosaurussen. Als je meer wilt weten over deze fascinerende wezens, vooral als het gaat om predatie, lees dan verder.
Theropoden waren een succesvolle groep van de orde Saurischians
Volgens de mening van experts kunnen dinosaurussen volgens de botstructuur van de heup worden verdeeld in twee hoofdorden:
- De Saurischiërs, verwijzend naar hun "hagedissenbekken" : deze orde omvat theropoden (tweevoetige carnivoren) en sauropoden (langhalzige herbivoren).
- Ornithischiërs, of met een "vogelbekken" : in deze volgorde waren de meeste dinosaurussen herbivore viervoeters.
Een van de meest diverse en succesvolle groepen dinosauriërs zijn de theropoden, dieren die worden gekenmerkt door holle botten en ledematen met drie functionele vingers.
Hoewel theropoden voorouderlijke roofdieren waren, hebben ze zich tijdens hun evolutie gediversifieerd om verschillende ecosystemen en ecologische niches te bezetten. Zo werden wezens van de theropode-lijn herbivoor, omnivoor, piscivore en insecteneter.
Is het mogelijk om het gedrag van roofzuchtige dinosaurussen af te leiden?
Ongetwijfeld is het een zware taak om het roofzuchtige gedrag van deze uitgestorven titanen te begrijpen. Wetenschappers baseren de redenering voor hun theorieën op gegevens die ze op verschillende manieren verzamelen. Onder hen vinden we het volgende:
- Fossiel bewijs: het is over het algemeen gebaseerd op de houding van dinosaurusskeletten en de studie van hun leefgebied.
- Computersimulaties: deze proberen de biomechanica van deze dieren te voorspellen, om te modelleren hoe hun bewegingen waren.
- Vergelijkingen met het gedrag van moderne dieren die vergelijkbare ecologische niches hebben.
Over het algemeen vereist het vermogen om een ander dier te overmeesteren een combinatie van kracht, snelheid, balans en wapens. Terwijl de meeste theropod-dinosaurussen op dergelijke vaardigheden vertrouwden, pasten anderen zich aan het eten van planten of vissen aan.
Roofachtige dinosauruskenmerken
De meeste theropode dinosaurussen bezaten scherpe klauwen, een sterke en lichte botstructuur, twee relatief lange poten en stijve staarten die tegenwicht bieden. Aan de andere kant verschilden ze in andere aspecten, zoals de grootte van hun lichaam, de lengte van hun ledematen of de vorm van hun klauwen.
Het is dus gemakkelijk voor te stellen dat deze dieren, afhankelijk van het geslacht en de soort, verschillende methoden gebruikten om hun prooi te domineren. Door goed naar deze kenmerken te kijken en ze te vergelijken met die van moderne roofdieren, kunnen we ontdekken wat deze methoden zouden kunnen zijn.
Hebben ze samen of apart gejaagd?
In het verleden suggereerden verschillende soorten bewijs groepsacties van dinosaurussen om mee te werken aan de jacht. Het feit dat veel moderne vogelsoorten een uitgesproken sociaal gedrag vertonen, zou daar bijvoorbeeld een bewijs van kunnen zijn.Dat geldt ook voor de ontdekking van fossiel bewijs van groepen van tientallen dinosaurussen die samen zijn omgekomen.
Deze hypothesen van coöperatieve jacht - in de stijl van moderne zoogdierroofdieren - worden echter voortdurend in twijfel getrokken. Dit komt omdat coöperatief jagen niet gebruikelijk is bij roofvogels, krokodillen en andere reptielen. Bovendien kan het fossiele bewijs van groepen dinosaurussen ook worden geïnterpreteerd als het resultaat van fatale geschillen.
Een recent onderzoek, waarin tanden van jonge en oude Deinonychus antirrhopus-proefpersonen werden geanalyseerd, toonde verschillen aan in de koolstofisotoopniveaus van de tanden. De bevinding suggereert dat de proefpersonen waarschijnlijk verschillende diëten hadden en niet in roedels jaagden.
Welk gedrag wordt waargenomen bij moderne roofdieren?
Het is mogelijk dat sommige dieren tegenwoordig jachtgedrag vertonen dat vergelijkbaar is met dat van roofzuchtige dinosaurussen. Dergelijke voorbeelden zijn de volgende levende wezens:
- Krokodil: Strategie voornamelijk gebaseerd op hinderlaag en fysieke kracht, met enorme bijtdruk en enorme tanden.
- Adelaar: sterke klauwen, wonderbaarlijk gezichtsvermogen, snelheid en behendigheid.
- Snake: Sommige soorten vertrouwen op gif.webp dat via hoektanden wordt geïnjecteerd om hun prooi te immobiliseren.
- Hyena: verwoestende snelheid en fysieke behendigheid.
- León: jaag in roedels met behulp van stalkingtactieken en het verrassingselement, gevolgd door snelheid en kracht.
Het is belangrijk om te onthouden dat de meeste moderne carnivoren er de voorkeur aan geven om op zwakke individuen te jagen. Dat is het geval met de oudste, zieke of zeer jonge moederdieren, aangezien dit de gemakkelijkste en zekerste opties voor succes zijn.
Het is dus mogelijk dat roofzuchtige dinosaurussen niet op grote gezonde volwassen herbivoren hebben gejaagd. Dit idee wordt versterkt door de ontdekking van overblijfselen van jonge dinosaurussen met bijtwonden of als overblijfselen van de spijsvertering in fossielen van theropoden.
Zoals je in deze regels hebt kunnen lezen, is de beschrijving van de jachtmethoden van deze enorme wezens moeilijk en vereist de integratie van meerdere disciplines. Helaas blijven alleen fossiele bewijzen en computermodellen over als hulpmiddelen om deze fascinerende processen te begrijpen.
