7 mythen over padden

Amfibieën zijn de gewervelde dieren die het meest lijden onder de gevolgen van klimaatverandering. Volgens de Rode Lijst van de International Union for Conservation of Nature (IUCN) is 41% van de soorten binnen deze groep in gevaar, hetzij door waterverontreiniging, de introductie van exotische soorten of overdraagbare ziekten. Mythen over padden helpen niet om ze te behouden.

In veel regio's zijn er mythen en legendes over dieren die zich van generatie op generatie verspreiden. Soms helpen deze om een soort te beschermen (vooral als ze in verband worden gebracht met positieve religieuze gebeurtenissen), terwijl ze op andere momenten kunnen leiden tot de vervolging van een volledig onschuldig levend wezen.Vandaag doorbreken we 7 schadelijke mythes over padden met wetenschappelijk bewijs.

1. Padden en kikkers onderscheiden zich door hun wratten

Gewoonlijk wordt gezegd dat kikkers en padden uiterlijk van elkaar verschillen. Kikkers zijn slanker dan padden, hebben minder ruwheid op hun huid en zijn meer gehecht aan wateromgevingen. Aan de andere kant hebben padden stompe lichamen, wratten over hun hele huid en zijn ze meer aards.

Dit vooroordeel heeft geen fylogenetische basis. Bijvoorbeeld, de zogenaamde "kikker" Bombina orientalis brengt het grootste deel van zijn tijd door in het water, maar zijn lichaam is ruw, afgeplat en zijn ledematen zijn erg kort. De harlekijnpad (geslacht Atelopus) heeft een volledig gladde huid en is erg dun, maar kan op genetisch niveau niet worden geclassificeerd als een "kikker" .

Dus de enige amfibieën die strikt "padden" kunnen worden genoemd, zijn die van de Bufonidae-familie.Dit taxon omvat 35 geslachten die genetisch verwant zijn. Alle soorten in deze groep worden beschouwd als echte padden, ongeacht hun uiterlijk of de ruwheid van hun huid.

2. Mythen over kikkers: als je ze aanraakt, krijg je wratten

Aangezien veel leden van het geslacht Bufo een ruwe huid hebben, wordt aangenomen dat het aanraken ervan wratten bij een mens zal veroorzaken. Dit is niet gebaseerd op enig wetenschappelijk bewijs, aangezien de wratten die spontaan op het lichaam verschijnen eigenlijk uit een geheel andere bron komen.

Zoals aangegeven door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), zijn wratten eigenlijk een formatie die het gevolg is van een infectie met het papillomavirus (HPV). Er zijn meer dan 100 soorten HPV's die mensen treffen: sommige dringen door de huid binnen en veroorzaken wratten, andere veroorzaken genitale laesies, en een paar (14 van hen) bevorderen het ontstaan van kanker, vooral baarmoederhalskanker.

3. Padden spugen vergif.webp

Padden spugen geen gif.webp uit. Ze hebben geen klieren die giftige stoffen rechtstreeks in de mond afscheiden en hebben geen mechanismen om vloeistoffen uit te stoten. Ze zijn over het algemeen nogal onhandig en tijdens het jagen bespringen ze het insect en pakken het op met hun kleverige tong. Ze missen complexe verdedigingsstrategieën.

4. Als ze gestoord worden, zwellen ze op tot barsten

Veel soorten padden, wanneer ze worden bedreigd, gaan met hun vingertoppen rechtop staan en zwellen aanzienlijk op. Om dit te doen, nemen ze overtollige lucht op en vullen ze hun stemzakjes (en longen) totdat hun roofdier verdwijnt. Dit is een heel basaal afweermechanisme, maar het kan een hongerig zoogdier precies op het juiste moment afschrikken.

Hoe dan ook, als ze te veel last hebben, halen ze pas adem als ze ontploffen. Deze bewering slaat biologisch nergens op, aangezien elke boze pad meerdere keren per week zou sterven als het waar was.Gedrag in het dierenrijk ontstaat om de afstamming van een soort te behouden, niet zodat de exemplaren voor hun tijd sterven zonder zich te kunnen voortplanten.

5. Padden hebben geen water nodig om te leven

Zoals we al eerder zeiden, wordt er soms ten onrechte gezegd dat kikkers verbonden zijn met het watermilieu, terwijl padden op droge en aardse plaatsen leven. Niets is minder waar: alle amfibieën hebben een zeer hoge luchtvochtigheid nodig, omdat hun huid vochtig moet zijn. Een groot deel van hun ademhaling vindt plaats via de epidermis, dus uitdroging kan hen in gevaar brengen.

Bij sommige soorten amfibieën vindt tot 100% van de gasuitwisseling plaats via de huid.

6. Een pad vangen is niet gevaarlijk

Padden zijn volkomen ongevaarlijk, maar alleen als ze met rust gelaten worden. Alle narren hebben een paar oorspeekselklieren achter de ogen, in het hoofdgebied en op de schouders.Als ze gestoord zijn, scheiden ze een melkachtige vloeistof af die schadelijk is. Deze vloeistof bevat bufotoxinen, een reeks neurotoxische verbindingen die als verdediging worden gebruikt.

Om deze reden wordt het afgeraden om padden zonder handschoenen te hanteren, laat staan om daarna je handen voor je mond of ogen te houden. Deze uitgescheiden verbinding is meestal niet dodelijk, maar als het in grote hoeveelheden wordt ingenomen, kan het in zeldzame gevallen vergiftiging veroorzaken, met aritmieën, duizeligheid en spijsverteringsproblemen.

7. Wilde padden zijn goede huisdieren

Dit laatste punt is meer dan een mythe over padden, het verwijst naar de onverantwoordelijkheid om wilde exemplaren uit hun natuurlijke omgeving te halen. Hoewel amfibieën steeds populairder worden op het gebied van terrariofilie, moeten ze altijd worden verkregen van officiële boerderijen en met de zekerheid dat er niet op ze is gejaagd in hun omgeving.

Een pad uit een rivier of weg trekken lijkt misschien onschuldig, maar je moet in gedachten houden dat de overgrote meerderheid van de soorten amfibieën met uitsterven wordt bedreigd.Dit betekent dat hun bevolkingsaantallen meestal lager zijn dan normaal en dat het percentage spelers helaas afneemt. Wilde exemplaren respecteren is het minste wat we kunnen doen om ze te behouden.

Zoals je kunt zien, zijn de mythen en legendes over padden volkomen onterecht. Deze dieren zijn volkomen ongevaarlijk, zolang ze worden gerespecteerd en overmatige behandeling wordt vermeden. Als u een van deze valse beweringen hoort, weet u nu hoe u ze kunt weerleggen. Het is onze plicht om de bevolking te informeren om onnodige vervolging te voorkomen.