Het uiterlijk van reptielen is meestal een van de meest eigenaardige in het dierenrijk, omdat hun schubben ze verschillende kleuren en vormen geven. In die zin onderscheidt de ocellated hagedis zich door zijn chromatische kenmerken, aangezien de kleurpatronen op zijn rug de aanwezigheid van ogen door zijn hele lichaam imiteren.
De wetenschappelijke naam van deze soort is Timon lepidus (synoniem Lacerta lepida) en het is een organisme met verschillende classificatieproblemen. Een van de belangrijkste conflicten die vandaag worden gemeld, is het mogelijke bestaan van verschillende ondersoorten, aangezien hun geografische verspreiding tot verwarring heeft geleid in de wetenschappelijke gemeenschap.Lees verder voor meer informatie over dit merkwaardige reptiel.
Habitat en verspreiding
De ocellaathagedis komt voor in heel Zuidwest-Europa, waar het mediterrane klimaat de boventoon voert. Dit omvat een deel van het Iberisch schiereiland, Zuid-Frankrijk en Noordoost-Italië. Bovendien is het gevonden in ongebruikelijke regio's, zoals de mobiele duinen van Doñana, de Galicische getijdenzones of de toppen van de Pyreneeën. Om deze reden wordt het beschouwd als een generalistische soort met diverse habitats.
Ocellated hagedissen kunnen zowel in gebieden met veel bomen als in gebieden zonder vegetatie leven. De soort heeft echter een geprefereerd ecosysteem, aangezien het overvloedig voorkomt in gebieden met dichte bossen, kliffen en struikgewas. Geef op deze manier, ondanks dat dit geen beperking is, voorrang aan locaties met vegetatie met open plekken om te zonnebaden en plekken om te schuilen.
Hoe gaat het met de ocellated hagedis?
Het uiterlijk van dit dier is robuust en opzichtig en weegt soms meer dan 345 gram en is 24,2 centimeter lang (zonder staart). In feite vertoont het, net als andere organismen in zijn groep, zeer verschillende schubben op zijn hoofd en rug, waardoor zijn hoofdgebied zich onderscheidt van de rest van zijn lichaam.
Dankzij deze laatste eigenschap is het mogelijk om een volwassene te herkennen, aangezien deze structuren met de jaren vervormen.
De ogen van deze hagedis hebben een ronde pupil, wat contrasteert met het oculaire uiterlijk van andere reptielen met verticale pupillen. Evenzo vertegenwoordigt zijn staart meer dan 50% van zijn lichaamslengte, die kan variëren als hij verloren gaat door caudale autotomie. Bij dit verdedigingsmechanisme amputeert de hagedis zijn staart om aan roofdieren te ontsnappen, en hoewel hij teruggroeit, bereikt hij niet zijn oorspronkelijke grootte.
Van zijn kant varieert de kleur van dit dier afhankelijk van zijn geografische locatie.Toch behouden de patronen een geel-zwarte fusie op zijn rug. Daarnaast worden in sommige exemplaren donkerblauwe cirkels getekend die lijken op "ogen" of ocelli. In feite is deze pigmentatie op zijn rug de reden waarom hij een "ocellated hagedis" wordt genoemd.
Seksueel dimorfisme
Zoals bij de meeste dieren zijn er bepaalde kenmerken die mannetjes van vrouwtjes onderscheiden, wat seksueel dimorfisme wordt genoemd. In dit geval hebben de mannetjes een bredere kop, een fellere kleuring en grotere maten. Bovendien hebben ze ook meer ontwikkelde dijbeenporiën die dienen om hun territorium af te bakenen.
Deze femorale poriën zijn ook aanwezig bij vrouwen, maar bij mannen zijn ze duidelijker zichtbaar. Uiteindelijk dienen deze structuren om stoffen af te scheiden tijdens de loopsheid als eerlijke signalen om het paar te overtuigen om te paren.
Gedrag
Omdat het ectotherme organismen zijn, regelen deze reptielen hun lichaamstemperatuur door meer of minder tijd in de zon door te brengen. Om deze reden moet deze hagedis heel vroeg beginnen met opwarmen, wachtend op zonsopgang om te zonnebaden. Eenmaal blootgesteld aan de zon, neemt zijn activiteit en snelheid toe, waardoor hij gemakkelijk kan ontsnappen aan zijn roofdieren.
Over het algemeen zijn deze reptielen niet agressief buiten het voortplantingsseizoen, omdat hormonen worden beschouwd als een krachtige trigger voor dit gedrag. Om deze reden worden ze pas territoriaal en beginnen ze met elkaar te vechten tijdens de loopsheid, hoewel hun conflicten meestal niet eindigen in levensbedreigende schade.
Ondersoorten
Geografische en klimatologische variaties zijn voldoende voor dieren om zich aan te passen, te veranderen en het begin van diversificatie te veroorzaken. In het geval van de ocellated hagedis kun je dankzij zijn brede verspreiding enkele variëteiten vinden die zich onderscheiden door het gebied waarin ze wonen.In de volgende lijst zijn enkele ondersoorten beschreven die voor dit reptiel zijn beschreven:
- Timon lepidus lepidus: gevonden in het midden, zuidwesten en noordoosten van het Iberisch schiereiland, ook in Zuid-Frankrijk en Noordoost-Italië.
- Timon lepidus iberica: met leefgebieden in Galicië, Portugal, westelijk León, noordwest Zamora en westelijk Asturië.
- Timon lepidus nevadensis: hij komt alleen voor in het zuidoosten van het Iberisch schiereiland, met name in de Sierra Nevada.
- Timon lepidus oterol: Het is beperkt tot het eiland Sálvora.
Wat eet de ocellaathagedis?
Het dieet van deze soort is bijna volledig gebaseerd op insecten, maar dit beperkt zijn voedsel of mogelijke prooi niet, aangezien hij meestal vrij flexibel is. In die zin zou je kunnen zeggen dat het menu in grote mate afhangt van de beschikbaarheid van middelen, grootte, geslacht en de periode van het jaar waarin het exemplaar wordt gevonden.
Toch consumeren hagedissen met schelpen een groot aantal kevers, wat heeft geleid tot hun specialisatie en aanpassing aan deze prooien. Een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Copeia ontdekte dat de structuur en hoeveelheid van hun tanden een duidelijk bewijs was van hun vriendjespolitiek voor deze ongewervelde dieren. Zijn tanden moeten kunnen breken en profiteren van elk deel van dit insect voor zijn voedsel.
Afspelen
Over het algemeen wordt deze hagedis beschouwd als een eierleggend polygaam organisme met een jaarlijkse voortplanting in het voorjaar. Tijdens dit evenement worden de mannetjes meer territoriaal en tonen ze hun superioriteit ten opzichte van elkaar door hun grootte. Ook zien hun kleuren er helderder uit, omdat het een van de kenmerken is die vrouwtjes beoordelen om ze te kiezen.
Van zijn kant bestaat verkering uit het pronken met zijn uiterlijk, het laten zien van zijn omvang en levendige kleuren. Ondertussen beslist het vrouwtje of ze verkering al dan niet accepteert door weg te rennen van de plek als ze weigert of door onderdanig te worden om te beginnen met paren als ze daarmee instemt.Op deze manier gaat het mannetje door met bijten in de zijkant van zijn partner om haar te stoppen en te kunnen paren, terwijl ze haar bevrucht.
De legperiode vindt plaats tijdens de eerste helft van de zomer en het uitkomen vindt plaats in de herfst. Als ze klaar is, zoekt of graaft het vrouwtje een hol van ongeveer 23 centimeter diep, dat ze zal gebruiken als nest voor de jongen tijdens hun incubatie. Er worden tussen de 5 en 20 eieren in gelegd, die bijna 3 maanden nodig hebben om uit te komen (afhankelijk van de temperatuur).
De ocellated hagedis heeft geen ouderlijke zorg, dus aan het einde van het leggen vergeet de moeder haar eieren. Bij de geboorte moet elk jong voor zichzelf zorgen, waardoor weinigen de leeftijd van 5 of 6 jaar in hun natuurlijke omgeving overschrijden.
Behoudsstatus
Volgens de International Union for Conservation of Nature is de ocellated hagedis een bijna bedreigde diersoort.De belangrijkste problemen waarmee het wordt geconfronteerd, zijn de vernietiging van zijn leefgebied, vergiftiging door pesticiden en de toename van roofdieren. Deze punten hebben geleid tot een vermindering van de bevolking, waardoor het zich in een ongunstige situatie bevindt.
Er is geen diepgaande analyse van hun situatie, er is zoveel onbekend over de redenen achter hun bevolkingskrimp. Zelfs als er acties worden ondernomen voor uw bescherming, is het zeer waarschijnlijk dat ze niet volledig zullen helpen totdat u zich volledig bewust bent van de uitdagingen die u moet overwinnen. Je moet deze soort beter kennen om hem op de beste manier te kunnen helpen.
