Mantis-garnalen zijn er in verschillende maten, van 2 inch tot 16 inch lang. Ze variëren ook in kleur, aangezien exemplaren te zien zijn van bruine tot felle kleuren, zoals het geval is bij de pauwbidsprinkhaankreeft (Odontodactylus scyllarus). Ze kunnen ook fluorescerende kleuren hebben.
Deze ongewervelde schaaldieren behoren tot de orde Stomatopoda. Er zijn ongeveer 400 verschillende soorten bidsprinkhaangarnalen en ze behoren allemaal tot de onderorde Unipeltata. Ze zijn algemeen bekend onder verschillende namen: onder andere bidsprinkhaankreeft, bokserkreeft, bidsprinkhaankreeft en duimhakker.
Maak je klaar voor het gevecht
Stomatopoden zijn agressieve roofzuchtige dieren met krachtige klauwen. Dit zijn een paar gemodificeerde thoracale aanhangsels in de vorm van een grijpbare subchelated tang, met een morfologie vergelijkbaar met die van bidsprinkhanen. Afhankelijk van de vorm van deze klauwen zijn er twee groepen te onderscheiden:
- Saaie soorten hebben stekelige aanhangsels die eindigen in punten met weerhaken of harpoenen. Deze soorten spiesen hun prooi met kracht en snelheid.
- Crushers hebben aanhangsels ontwikkeld als knotsen. Ze hebben ook een rudimentaire weerhaak. In deze divisie wordt de arm gebruikt om prooien te knuppelen en te verpletteren. Ze worden bokssprinkhanen genoemd omdat ze erg goede punchers zijn. Ook hebben ze aan het uiteinde een scherpe rand, waarmee ze hun prooi kunnen afsnijden.
Vanwege hun snelheid en wreedheid kunnen beide soorten stomatopoden prooien verslaan die aanzienlijk groter zijn dan zijzelf. Er zijn vangsten van prooien gemeld die acht keer groter zijn dan die van de aanvaller.
De wetenschap achter de punch
De sleutel tot de knock-out voor deze schaaldieren is natuurlijk snelheid, maar snel zijn onder water is een ingewikkeld proces. Om dit te bereiken, bevatten zijn armen, naast normale spieren, speciale structuren waarmee ze snel energie kunnen opslaan en vrijgeven in brute slagen. De aanhangsels worden belast door een gespierde veer.
De krachtige slagen van deze soorten bidsprinkhaankreeften zijn gemeten met snelheden tot 23 meter per seconde (ongeveer 50 mph).
Het knotsdragende aanhangsel van de bidsprinkhaankreeft heeft een elastische zadelvormige structuur, die wordt samengedrukt en samengeknapt door gelijktijdige samentrekking van de strek- en buigspieren. Laat op het juiste moment de grendel los door de buigspier te ontspannen, waardoor de "club" naar buiten kan bewegen.
Als het niet doodt met een treffer, doodt het met schrik
Wetenschappers hebben vastgesteld dat de aanval cavitatiebellen veroorzaakt door de snelheid van de slag. Het is interessant om te weten dat cavitatie een hydrodynamisch effect is waarbij bellen worden geproduceerd wanneer een vloeistof wordt onderworpen aan krachten die reageren op drukverschillen.
Zo reizen de gevormde bellen naar gebieden met een hogere druk en imploderen, dat wil zeggen, de gecreëerde damp keert plotseling terug naar de vloeibare toestand en de bellen breken abrupt. Om deze reden komt er grote energie vrij die bij de botsing elk oppervlak kan doen barsten. Het fenomeen gaat meestal gepaard met geluid en trillingen.
De ineenstorting van deze cavitatiebellen veroorzaakt naar schatting krachten die hun prooi dubbel treffen. Dus zelfs als de eerste treffer mist, kan de resulterende schokgolf genoeg zijn om de prooi te verdoven of zelfs te doden.
Als de klap zo krachtig is, waarom breken bidsprinkhaangarnalen dan hun knuppel niet?
Om zo hard te slaan zonder hun knuppels te breken, hebben bidsprinkhaangarnalen een speciale schokabsorberende kern met een moleculaire structuur die anders is dan alle andere dieren die we kennen.
De hoge slagvastheid is dus te danken aan de zogenaamde Bouligand-structuur, die lijkt op multiplex in de buitenste laag. Kortom, de clubs van deze schaaldieren hebben twee lagen:
- De bovenste laag is een botachtig gemineraliseerd biokeramisch materiaal, terwijl de onderste laag vezelig, touwachtig is.
- De binnenste laag, die sterker is wanneer uitgerekt, zorgt voor de nodige flexibele ondersteuning. Zonder dit zou de klap het schaaldier beschadigen.
Andere wapens, andere jachtstrategieën
Opgemerkt moet worden dat de meeste soorten bidsprinkhaangarnalen geen versnipperaars zijn, maar eerder boorders. Elk type heeft verschillende jachtstijlen. We laten ze hieronder aan je zien.
Boorholes jagen door hun holen te verlaten, op zoek naar sedentaire prooien met harde dop, en ze vervolgens te beuken om het zachte, smakelijke interieur bloot te leggen. Ze vangen ook vis, inktvis en zelfs babyhaaien.
Aan de andere kant zijn shredders roofdieren uit een hinderlaag. Meestal vangen ze hun prooi door zich stil in hun holen te verstoppen totdat de prooi binnen handbereik is. Shreddersoorten gebruiken hun vermogen om slakken, weekdieren, krabben en oesters vanaf rotsen aan te vallen.
Zoals we hebben gezien, is de wereld van mantisgarnalen veel ingewikkelder dan je in eerste instantie zou denken. Toch is één ding voor ons duidelijk: blijf uit de buurt als dit dier op het punt staat zijn prooi te raken of we kunnen eindigen met meer dan één gebroken bot.