Het kennen van het gedrag van paarden is essentieel om met ze om te gaan, aangezien hun gevoeligheid en empathie zodanig zijn dat een slechte aanpak kan uitmonden in wantrouwen, of in het ergste geval, in een ongeluk. Het zijn grote en schichtige dieren, dus hun emotionele toestand moet niet lichtvaardig worden opgevat.
In het verleden werden paarden alleen opgevat als vrachtmachines of transportmiddelen. Gelukkig wordt tegenwoordig menselijke empathie toegepast op het dierenrijk en is er meer interesse om de soorten die ons omringen te kennen dan hun productiviteit. Met al deze ideeën in het achterhoofd duiken we niet in het gedrag van paarden.
Paardkenmerken
Het paard (Equus ferus caballus) is een hoefzoogdier dat behoort tot de familie paardachtigen. Uit hun wilde voorouder, de Equus ferus, zijn bijna 400 rassen ontwikkeld. Een volwassen paard is 142 tot 163 centimeter lang en weegt tussen de 380 en 550 kilogram.
Zijn dieet is strikt herbivoor en bestaat voornamelijk uit grassen, granen en struikbladeren. Hij kan de hele dag door tot 10 kilo plantaardig materiaal eten. Zijn toestand als herbivoor van prooien heeft eeuwenlang het gedrag van paarden geconditioneerd.
In het wild zijn deze paardachtigen over de hele wereld te vinden -behalve de Polen-. Ze bewonen meestal grote vlaktes en open ruimtes, omdat ze hier hun voedselbron vinden.
Paarden Karakter
Paarden zijn prooidieren en hebben een ongelooflijk vermogen ontwikkeld om potentiële bedreigingen te detecteren en onmiddellijk te vluchten.Dit verta alt zich in de omgang met mensen in een aangeboren wantrouwen en alertheid die pas verdwijnen na vele blijk van goede bedoelingen.
Paarden zijn ook verrassend vanwege hun grote vermogen om de emotionele toestand van anderen waar te nemen. Het is onmogelijk om ze voor de gek te houden: als een persoon hen benadert terwijl ze van streek zijn, zullen ze het opmerken, zelfs als ze het proberen te verbergen.
Paardencommunicatie
De taal van deze paardachtigen is voornamelijk non-verbaal, aangezien nabijheid en fysiek contact een fundamenteel onderdeel zijn van hun communicatie. Aan de andere kant houdt het beperkte bereik van vocalisaties nauw verband met het zo min mogelijk aandacht trekken naar zijn omgeving, om geen roofdieren aan te trekken.
Lichaamstaal in paardengedrag
Hoewel het gedrag van paarden grondig is bestudeerd, is het nog steeds verrassend om te zien hoe hele kuddes van deze zoogdieren rennen en van richting veranderen in totale harmonie, zonder een enkel hoorbaar signaal te produceren.Zijn lichaamstaal wordt geïnterpreteerd door de integratie van gebaren met verschillende delen van zijn lichaam. Hier zijn enkele voorbeelden:
- Oren: geef aan waar het paard zijn aandacht op richt, aangezien ze deze richten op het object van interesse. Ze vertonen ook verschillende stemmingen. Ze terugtrekken is bijvoorbeeld een teken van woede.
- Nek en hoofd: het niveau van nekspanning houdt rechtstreeks verband met emotionele activering. Wanneer het hoofd naar de grond hangt, is dit een teken van ontspanning, maar het optillen en de nek buigen duidt op spanning.
- Staart: Paarden kwispelen onbewust met hun staart in overeenstemming met hun stemming. Als het op een krampachtige manier wordt geschud - zoals het geven van een zweep - is dat meestal een teken van irritatie. Omgekeerd weerspiegelt een opgeheven staart interesse. Het tussen je benen stoppen is een teken van angst en onderwerping.
- Mond: de lippen zijn ook een goede weerspiegeling van de spanning van het dier, want hoe slapper ze zijn, hoe meer ontspannen ze zullen zijn. Wanneer paarden tandenknarsen zonder voedsel in hun mond, is dat meestal om onderliggende stress los te laten.
- Gebaren en spierspanning: Paarden hebben een groot repertoire aan gebaren, zoals kleine hapjes of kopstoten, bedoeld om de aandacht te trekken of te socialiseren. Aan de andere kant is de algemene spanning van het lichaam meestal evenredig met het niveau van alertheid dat het paard heeft.
Verbale taal
De vocalisaties, hoewel minder divers, zijn ook essentieel voor het naast elkaar bestaan van paarden in een groep. Deze geluiden variëren in intensiteit, afhankelijk van de betekenis van de boodschap, zodat het hinniken van een merrie om haar veulen te roepen niet hetzelfde klinkt als het geluid dat wordt uitgezonden om te waarschuwen voor plotseling gevaar.
Snuiven is meestal een waarschuwing voor gevaar en nogmaals, hoe hoger de intensiteit, hoe urgenter ze communiceren. Deze paardachtigen maken echter ook gegrom in verband met alledaagse activiteiten, zoals eten of het initiëren van copulatie.
Aan de andere kant manifesteert de uiting van pijn zich meestal met een kort en zwak gekreun, dat contrasteert met het gebrul dat deze dieren uitstoten wanneer ze andere levende wezens willen bedreigen.Dit laatste geluid kan worden gedetecteerd wanneer een conflict heeft geleid tot een fysiek gevecht, meestal tussen mannen.
Paardengedrag
Paarden zijn zeer gezellige dieren: ze leven in grote kuddes en bouwen stabiele en hechte emotionele banden op. Ze zijn hiërarchisch georganiseerd, aangezien de groep wordt geleid door een man die hen begeleidt en beschermt tijdens hun reizen op zoek naar voedsel. Er is ook een hiërarchie tussen vrouwen.
Het aantal paarden in een kudde is meestal even, aangezien iedereen een partner kiest met wie hij de meeste van zijn dagelijkse bezigheden doet.
Wanneer mannetjes opgroeien en het opnemen tegen de meer dominante mannetjes, kunnen ze het gevecht winnen of uit de kudde worden gezet, wat ook helpt om inteelt op de lange termijn te voorkomen. Dit heeft als gevolg dat de groepen meestal bestaan uit een meerderheid van teven en veulens.
Het zijn dieren die terughoudend zijn om te vechten, omdat bepaalde verwondingen hun mobiliteit en daarmee hun leven kunnen beëindigen. Het beste voorbeeld van deze dodelijke ongelukken zijn beenbreuken, omdat hun eigen anatomie een goed herstel van deze verwondingen verhindert.
Uiteindelijk moet worden opgemerkt dat testosteron een sterke invloed heeft op het gedrag van paarden, vooral bij reuen. Alle gedragingen gerelateerd aan competitie en het zoeken naar een partner zijn afhankelijk van dit hormoon en de segregatie varieert per seizoen.
Paardentraining
Het houden van paarden in gevangenschap brengt voor hen een reeks complicaties met zich mee die ze in het wild niet zouden hebben. Om deze reden zijn periodieke veterinaire controles essentieel, maar vanwege het schichtige gedrag van paarden moet de training progressief zijn en zorgen voor minimaal lijden en stress voor het dier.
Deze trainingen zorgen er ook voor dat mensen minder gevaar lopen tijdens het rijden.
Banden creëren door het gedrag van paarden te begrijpen
Alvorens met conditionering op zich te beginnen, is het essentieel dat het dier zijn verzorger vertrouwt. Benaderingen moeten altijd kalm zijn, met zachte stem spreken en nooit vanuit een dode hoek. Anders kan ook de veiligheid van de mens in gevaar komen.
Het gebruik van traktaties - altijd gezond- is een goede tactiek om de paarden te laten zien dat de bedoelingen goed zijn. In het geval dat het paard tekenen van dominantie vertoont, is het ideaal om standvastig te zijn bij het opleggen van grenzen aan de relatie, maar geweld of abruptheid mag nooit worden gebruikt. Het verlies van vertrouwen kan onherstelbaar zijn, afhankelijk van het individu.
Om het caudale deel van het lichaam van een paard te kunnen aanraken, is het ideaal om het vanaf het hoofd te aaien en de romp of benen te bereiken zonder je hand eraf te halen.
Desensibilisatie
Zodra het paard zich veilig voelt in de buurt van mensen, kan de ongevoeligheid voor routine-inspectie en behandeling beginnen. Enkele van de meest voorkomende procedures zijn de volgende:
- Gef kleine kneepjes in de gebieden waar normaal gesproken een punctie of bloedafname zou worden uitgevoerd.
- Oefen het toedienen van orale medicatie met met lucht of water gevulde spuiten.
- Oefen het aanraken en optillen van de voeten van de grond om de hoeven schoon te maken en te trimmen.
- Het paard laten wennen aan het laten inspecteren van de mond zonder bit -wat veel pijn en stress veroorzaakt-
- Maak het dier ongevoelig.
Al deze procedures moeten dagelijks worden geoefend en geleidelijk worden uitgevoerd, waarbij het dier het tempo moet laten bepalen - positieve bekrachtiging kan nuttig zijn.Paarden zijn dieren met een goed geheugen en een groot leervermogen, dus staptraining kan worden toegepast op elke procedure.
De liefde voor deze dieren wordt steeds wijder verspreid. Deze groeiende interesse in compassievolle zorg heeft geleid tot innovatie in managementtechnieken, aangezien het idee van "noodzakelijke stress" wordt losgelaten en nieuwe manieren worden gezocht om procedures uit te voeren, waar zowel paarden als mensen baat bij hebben.