De rietpad (Rhinella marina) is een giftig exemplaar dat behoort tot de enorme familie Bufonidae, die verschillende soorten padden groepeert. Het dankt zijn naam aan het gebruik dat het kreeg als ongediertebestrijder in suikerrietgewassen.
De rietpad is een grote amfibie die inheems is in Midden- en Zuid-Amerika. Het is ook een gevaarlijke invasieve soort: we laten je zien hoe je hem kunt identificeren en waar ter wereld je hem kunt vinden.
Kenmerken van de rietpad
De rietpad is een anuran-amfibie, dat wil zeggen, het is een dier dat zowel op het land als in het water kan leven en ook geen staart heeft.Kikkers zijn bijvoorbeeld ook anura-amfibieën. De rietpad heeft verschillende namen: hij staat bekend als de gigantische neotropische pad of zeepad.
Hun naam is niet te wijten aan een vergissing: ze zijn echt heel groot. De poten niet meegerekend was het grootste ooit bekende exemplaar bijna 40 centimeter lang en woog het meer dan 2,5 kilo. Normaal gesproken zijn rietpadden meestal niet zo groot, hoewel het gemakkelijk te zien is dat ze groter zijn dan de rest van de soort in hun familie.
De rietpad is een giftig dier: hij heeft gif.webpklieren in zijn huid die roofdieren kunnen doden die hem eten. Het is niet een van de meest giftige amfibieën die er bestaan, maar het wordt wel een gevaar voor inheemse soorten op de plaatsen waar het is geïntroduceerd.
Fysiek lijkt de rietpad op veel andere padden: hij heeft een gerimpelde, wrattenachtige huid die bruin, grijs of olijfkleurig is. Ze kunnen bruine of zwarte tinten of vlekken hebben, zowel op het bovenlichaam als op de buik.
Ook hebben ze uitpuilende ogen, hun pupil is horizontaal en hun irissen zijn geel of goud. De tenen van de achterpoten zijn met elkaar verbonden door een membraan waardoor ze in het water kunnen bewegen.
Cane Toad Dieet
De rietpad heeft een merkwaardig dieet: aan de ene kant heeft hij hetzelfde dieet als veel andere amfibieën, maar aan de andere kant is hij in staat om voedsel binnen te krijgen dat schadelijk is voor andere soorten in zijn familie. Dat wil zeggen, het is een omnivoor en jagend dier dat zich voedt met kleine insecten.
Het kan ook gevonden planten, puin of aas eten. Normaal gesproken vertrouwen amfibieën op zicht om te jagen: de rietpad kan zich ook laten leiden door geur. Zo vind je voedsel dat anders onopgemerkt zou blijven.
Cane Toad Habitat
De oorspronkelijke habitat van de rietpad bevindt zich in Amerika: ze komen voor in het noorden van Mexico en dalen af naar het zuiden naar de Amazone en het noorden van Peru.Bovendien is het kunstmatig geïntroduceerd op verschillende eilanden in het Caribisch gebied, Australië en verschillende eilanden in Zuidoost- en Oost-Azië; op al deze plaatsen worden ze als een plaag beschouwd.
Wat de omgeving betreft, is de rietpad een veerkrachtig dier met een groot aanpassingsvermogen. Ze worden meestal gevonden in droge omgevingen, want als ze volwassen worden, keren ze alleen terug naar het water om zich voort te planten. Het gedijt in tropische en semi-aride omgevingen, zowel in bossen als open grasland.
Gedrag
Hoewel hij giftig is, is deze pad niet overdreven agressief. In werkelijkheid, wanneer ze zich bedreigd voelen, is alles wat ze doen hun lichaam opblazen om zichzelf imposanter te laten lijken. Het gif.webp dient gewoon als een soort smeermiddel dat zijn lichaam omhult, dus als een roofdier het probeert op te eten, staat hij voor de nare verrassing van gif.webpstoffen.
Afspelen
Net als bij andere soorten padden, verzamelen de mannetjes van de soort zich in de buurt van watermassa's om vocalisaties te zingen en hun partners aan te trekken. Zodra het vrouwtje verschijnt, gaan ze allebei het water in om hun gameten los te laten.
Rietpadden presenteren externe bevruchting, wat betekent dat ze hun eieren en sperma vrijgeven aan de omgeving zodat ze kunnen worden bevrucht. Daarom bestaat hun paring uit "knuffelen" om zo dicht mogelijk bij elkaar te komen en tegelijkertijd hun gameten los te laten. Deze strategie staat bekend als amfibieën en komt vrij vaak voor bij anuran-amfibieën.
Deze soort staat ook bekend als een opportunistische kweker, wat betekent dat hij op elk moment van het jaar kan broeden als er water beschikbaar is. Desondanks hebben ze de neiging om minstens twee keer per jaar te broeden, hoewel ze elke keer duizenden eieren vrijgeven.
Bevruchte eieren komen gemiddeld tussen 1 en 6 dagen uit, het hangt allemaal af van de temperatuur van het waterlichaam.De kikkervisjes van hun kant maken een ontwikkeling door die afhankelijk is van de hulpbronnen van hun omgeving, en daarom duurt deze ongeveer 12 tot 60 dagen. Terwijl ze groeien, ondergaan ze een metamorfose en bereiken ze het volwassen stadium.
De rietpad als invasieve soort
De rietpad heeft een vraatzuchtige eetlust: hij eet veel insecten, zoals muggen of kevers. In feite werd het in Puerto Rico geïntroduceerd om een plaag van kevers te bestrijden; in Nieuw-Guinea werd het gedaan om mottenlarven te bestrijden die de oogst van zoete aardappelen aantasten.
Op de meeste plaatsen waar het is geïntroduceerd om te jagen en zo bepaalde soorten insecten te elimineren, heeft het echter gefaald: het ongedierte werd bestreden met insecticiden. Deze padden werden zelfs in Jamaica geïntroduceerd om de rattenpopulatie onder controle te houden. Ook dat plan mislukte.
In veel gevallen is de rietpad zelf een plaag op zich geworden. Ze zijn gevaarlijk voor de lokale fauna, omdat ze vergiftigd zijn en sterven als ze worden gegeten; en bovendien planten ze zich zeer snel en oncontroleerbaar voort.
In Oost-Australië vormen ze een echt probleem, ze bedreigen dieren die niet weten dat ze niet moeten jagen en ze opeten, vooral slangen en krokodillen. Sommige van deze soorten worden als bedreigd beschouwd.
De rietpad is een van de grootste en gevaarlijkste soorten in zijn familie: ze hebben klieren die gif.webp afscheiden om te voorkomen dat andere grotere dieren op ze jagen. Maar het is ook een invasieve soort geworden die de lokale fauna vernietigt, die niet weet dat ze gevaarlijk zijn voor hun gezondheid.
