De wereld van verkering in het dierenrijk is een zaak die de menselijke verbeelding te boven gaat. Hoewel het erop lijkt dat vogels de kroon pakken in deze processen, is de waarheid dat sommige ongewervelde dieren niet ver achterblijven. Dit is het geval bij wolfspinnen, die ritmes creëren om vrouwtjes het hof te maken.
Deze dansachtige ritmes hebben de aandacht van de wetenschappelijke gemeenschap getrokken vanwege hun complexiteit. Hier vertellen we je wat er over is ontdekt, zodat ook jij met open mond zult staan. Mis niets.
Schizocosa stridulans, de trommelende wolfsspin
Allereerst is het noodzakelijk om de soort te karakteriseren waar we het over gaan hebben.Het is deSchizocosa stridulans, behorend tot de wolfspin of lycoside familie. Ze zijn middelgroot en kunnen 355 millimeter lang worden. Ze hebben 8 ogen in vier rijen.
Deze soort verschilde van zijn zustersS. ocreataenS. rovnerijuist vanwege het b altsgedrag waar we het over gaan hebben. Anders zijn het morfologisch zeer vergelijkbare soorten, van vergelijkbare grootte en bruinachtig van kleur met witte banden waardoor ze opgaan in het gebladerte.
Deze spin leeft in vochtige gebieden van het Amerikaanse continent, meestal onder de bladeren van eiken- of walnootbossen. Het zijn solitaire dieren die schuilplaatsen creëren (geen webben), waar ze meestal wachten tot hun prooi voorbij komt om hen in een hinderlaag te lokken.
Spinnen creëren ritmes om te versieren
In het wild is het soms het sterkste en grootste mannetje dat meestal als eerste een partner vindt.Echter, bij die soorten waar het vrouwtje het grootste is en een meer dominant temperament heeft (zoals in het geval van sommige spinnen en vogels), zijn het vindingrijkheid en vaardigheid die reproductie garanderen.
Dit is precies het geval bij wolfspinnen, die om het vrouwtje te overtuigen complexe dansen uitvoeren, waaronder ritmisch tikken met hun benen. In feite zijn zij degenen die op zoek zijn naar de grootste en sterkste vrouwtjes, aangezien zij degenen zijn die de meeste jongen op hun rug kunnen dragen en degenen die ze het beste zullen beschermen.
Het selectiecriterium is dus de complexiteit van de dans. De mannen, die gesyncopeerde ritmes konden gebruiken, het tempo konden veranderen of onvoorspelbare beslissingen konden nemen, waren volgens de uitgevoerde studie het meest succesvol.
Hoe is de dans van deSchizocosa stridulans?
De dans zelf begint wanneer het vrouwtje haar beschikbaarheid aankondigt door de ingang van haar hol met zijde te bedekken en het te impregneren met haar feromonen. Het mannetje staat bij de ingang terwijl zij naar hem kijkt en begint te dansen.
Deze dans bestaat voornamelijk uit bewegingen van de palp en het eerste paar benen. Aan de andere kant trilt hij zijn buik (een gedrag dat stridulatie wordt genoemd) en zet hij zijn percussieve ritmes in beweging met zijn poten.
Het is de combinatie van de visuele signalen, het tikken van de benen en de trilling van de buik die het jawoord van het vrouwtje wint. Dit onderzoek is in feite een van de vele onderzoeken die bevestigen dat dieren net zo van nieuwe dingen houden als mensen, aangezien de dansen die de meeste ritmeveranderingen en improvisatie opnamen het meest succesvol waren.
Complexiteit en originaliteit in verkering zijn een factor waarmee rekening moet worden gehouden bij sommige soorten, zoals wolfspinnen.
Complexiteit als criterium
Creativiteit, vindingrijkheid en vaardigheid zijn zeer relevante eigenschappen in de niet-menselijke wereld. Zowel om een partner te vinden als om te overleven, dit zijn complexe gedragingen die het bestuderen waard zijn.
In feite gebruiken mannetjeswolfspinnen een enorme hoeveelheid energie wanneer ze deze complexe ritmes creëren om hun partners het hof te maken. Het loont echter, want reproductief succes is het waard voor hen, zelfs als het hen uitput.
Dit zet je aan het denken, en niet alleen wat betreft de studie van de aard van de verschillende soorten, maar ook wat betreft de leer die de mens eruit kan halen. De overtuiging dat de grootste en sterkste de enige is met het recht om te krijgen wat ze willen, is al lang ingeburgerd. Dit werd gerechtvaardigd met voorbeelden van niet-mensen, zoals primaten of leeuwen, maar de natuur moet niet bevooroordeeld worden bekeken.
Hoewel we een soort zijn met zijn eigen biologie en sociale context, is de beste les die deze spinnen ons geven, dat niet alles in de natuur met geweld wordt bereikt. Soms trekken degenen die ernaar streven iets anders en baanbrekends te creëren de meeste aandacht.
