De eland (Alces alces) is een majestueus dier, nauw verwant aan herten en herten. In feite deelt het verschillende kenmerken met deze dieren, dus het kan met elk van hen worden verward.
Als we aan een eland denken, stellen we ons een groot dier met enorme hoorns voor, dat samenv alt met andere organismen. Het leeft echter in de bossen en prairies van de Verenigde Staten. In dit artikel vertellen we je over de kenmerken, het gedrag en de leefomgeving van dit zoogdier waarop helaas al eeuwen wordt gejaagd.
Elandkenmerken
Behorend tot de hertenfamilie –waartoe herten en rendieren behoren– is de eland een groot artiodactyl zoogdier (met gelijkmatige tenen aan zijn voeten): tot drie meter lang, twee meter hoog en 500 kilo aan gewicht gemiddeld.
Het kan ongeveer 25 jaar in het wild leven en is een soort met een groot seksueel dimorfisme: de mannetjes hebben grote hoorns of geweien tot twee meter lang, gevarieerd in vorm, breed en met zwemvliezen; dit is zonder twijfel hun meest opvallende eigenschap en degene die ze identificeerbaar maakt. Dat is het enige verschil tussen de geslachten, aangezien de vrouwtjes hetzelfde meten en wegen.
Bovendien hebben ze allebei een dikke en langwerpige nek, een grote kop met wijd uit elkaar staande ogen, een lange en zachte snuit en een soort bult op de rug. Wat betreft de kleur van de vacht, deze kan heel divers zijn: zwart, bruin, beige, grijsachtig of roodachtig.
Species habitat
Moose verscheen in Eurazië tijdens het Pleistoceen (1,5 miljoen jaar geleden). Dankzij het ijstijdproces slaagden ze er echter in om te bereiken wat nu Noord-Amerika is. Om deze reden zijn er twee afzonderlijke populaties die elanden in twee grote groepen verdelen op basis van hun natuurlijke habitat: Euraziatische en Amerikaanse.
Degenen uit Eurazië bewonen de bergen van de Kaukasus, het Scandinavische schiereiland, Siberië, Polen, Oekraïne, Slowakije, Oostenrijk, Tsjechië, Duitsland, Finland, Mongolië en Mantsjoerije. Terwijl de Amerikaanse groep voorkomt in Alaska, Canada en sommige delen van het noorden van de Verenigde Staten.
In feite leefden elanden tot de Middeleeuwen in de grote bossen van Midden- en West-Europa. Door de jacht en de verlenging van het menselijk leven 'verkortte' deze soort echter zijn natuurlijke leefgebied en was hij beperkt tot de toendrazone in het noorden van het continent.
Dankzij verschillende beschermingsmaatregelen en de omzetting van gebieden in reservaten zodat de eland zich kan ontwikkelen, trekken deze zoogdieren nu naar andere breedtegraden.
Elanden leven in Alaska (de grootste ter wereld), British Columbia, andere Canadese regio's en het midden en westen van de Verenigde Staten: Oregon, Montana, Colorado en Yellowstone National Park.
Elandensoorten
Over het algemeen wordt aangenomen dat er maar één soort eland is, hoewel de scheiding van de twee populaties een genetische divergentie tussen hen heeft veroorzaakt. Dit betekent dat door gescheiden te zijn, elk verschillen in hun genen begon te vertonen, waardoor ze uiteindelijk in ten minste twee verschillende soorten werden opgesplitst: de Amerikaanse eland (Alces americanus) en de Euraziatische eland (Alces alces).
Het enige probleem is dat hun uiterlijk weinig verschillen vertoont tussen de twee, zodat verschillende specialisten ze nog steeds als één soort classificeren. Dit zorgt ervoor dat de taxonomie op het niveau van soorten en ondersoorten voortdurend verandert. Daarom zijn er nog verdere studies nodig om de classificatie te verduidelijken.
Elandgedrag en voeding
De gewoonten van deze dieren – het meest actief bij zonsopgang en zonsondergang – veranderen afhankelijk van de tijd van het jaar: in de zomer leven ze alleen of in kleine 'families' en in de winter voegen ze zich bij andere individuen om groepen van meer dan 10 exemplaren.
Hoewel ze tijdelijke migraties uitvoeren, vooral in het paarseizoen en vanwege de bevolkingsdichtheid, zijn de elanden trouw aan hun territorium; ze beschermen ze echter niet tegen de intrede van anderen van dezelfde soort, maar ze leven allemaal in harmonie samen.
Met een zeer zwak gezichtsvermogen, maar een sterk ontwikkeld reukvermogen en gehoor, voedt de eland zich met bladeren, schors en takken van bomen, waterplanten, fruit en elk voedsel van plantaardige oorsprong.
Door zijn lange poten kan hij de hoogste bladeren bereiken en, indien nodig, meren en rivieren binnendringen, waar hij duikt of zwemt op zoek naar waterlelies en knielt terwijl hij ligt. Op één dag kan een volwassen mannelijke eland tot 20 kilo bladeren en planten binnenkrijgen.
Voortplanting van de soort
Wat de voortplanting betreft, zijn zowel mannetjes als vrouwtjes geslachtsrijp als ze twee jaar oud zijn.Het paarseizoen vindt plaats tussen de maanden september en oktober, en na de paring – waaronder nasale oproepen tussen paren en gevechten tussen mannetjes om hun kracht te bepalen – draagt het vrouwtje de jongen ongeveer 250 dagen.
Jonge vrouwelijke reekalfjes krijgen tijdens elke zwangerschap een enkel reekalfje, maar naarmate ze ouder worden, kunnen ze twee of drie jongen baren in hetzelfde nest en tot 15 dagen na elke geboorte.
De jongen wegen ongeveer 16 kilo als ze geboren worden en na drie dagen volgen ze hun moeder, die erg beschermend is en roofdieren kan aanvallen met haar hoeven.
Afgezien van deze reactie en de gevechten voorafgaand aan de voortplanting, zijn elanden passieve dieren en hoewel ze een snelheid tot 60 km/u kunnen bereiken, hebben ze de neiging om langzame en zware bewegingen te maken.
Zoals je kunt zien, is de eland een mooie en enorme hertachtig met unieke kenmerken.Het zijn echter dezelfde eigenschappen die ervoor zorgen dat het door jagers als een trofee wordt beschouwd. Gelukkig zijn er momenteel verschillende beschermings- en beschermingszones, hoewel de beperking van de verspreiding ervan de soort binnenkort met uitsterven zou kunnen bedreigen.
