Er is een groep kleine dieren, de meeste vleeseters of aaseters, erg actief. We hebben het over de marterachtigen, die al generaties lang worden herkend en bejaagd vanwege hun lange lichaam bedekt met dichte en fijne vacht. Maar geminacht omdat ze begiftigd zijn met geurklieren die een penetrante geur afgeven.
De meest begeerde marterachtigen voor hun vacht
Binnen de Mustelidae-familie kunnen drie soorten dieren worden onderscheiden:
- Degenen met blote zolen, zoals de das.
- Degenen met harige zolen, zoals marters.
- Degenen met zwemvliezen, zoals de otter.
De Amerikaanse nerts
Neovison vison is een naaste verwant van de wezel, maar wordt in tegenstelling tot de bontindustrie zeer begeerd. Hij graaft zijn holen in de buurt van water, waar hij zich voedt met vissen, kikkers, reptielen en knaagdieren. Soms v alt het vogels aan als het erg hongerig is. Maar in tegenstelling tot de wezel en de marter, doodt hij alleen als dat nodig is.
Haar vacht wordt wit in de winter, net als die van een hermelijn, wat haar nog meer waarde geeft.
Inheems in Noord-Amerika, het natuurlijke verspreidingsgebied beslaat het grootste deel van de Verenigde Staten en Canada. Het probleem komt omdat het is geïmporteerd naar pelsdierfokkerijen in de rest van het noordelijk halfrond. En veel exemplaren zijn erin geslaagd om uit deze boerderijen te ontsnappen en de natuurlijke omgeving binnen te gaan.
Zijn aanwezigheid in Europa is ongewenst, omdat het inheemse soorten marterachtigen verdringt, die al ernstig bedreigd zijn, zoals de Europese nerts.
De hermelijn
Mustela erminea is ook altijd zeer begeerd geweest vanwege zijn hoogwaardige, zachte vacht en waarvan jassen werden gemaakt. Tegenwoordig heeft gekweekt nertsbont hermelijnbont grotendeels vervangen.
In de zomer is zijn vacht bruin of bruin op de rug en witachtig op de borst en buik. In de winter, in de bergen en in de koudste streken wordt hij helemaal wit om zich te kunnen camoufleren. Maar hij behoudt altijd het uiteinde van zijn lange zwarte staart, wat altijd een goed kenmerk is voor identificatie.
De marter
dinsdag dinsdag is gebruikelijk in het grootste deel van Europa, evenals in sommige delen van het Midden-Oosten.Het wordt gekenmerkt door een dikke en zachte vacht, donkerbruin op bijna het hele lichaam, behalve het onderste deel van de nek en buik. In deze gebieden heeft zijn vacht een geelachtige crèmekleur, daarom staat zijn huid zo hoog aangeschreven.
De sabelmarter,Martes zibellina, is een ondersoort van de gewone marter die zich tegenwoordig meer uitstrekt tot het Aziatische continent. Het is een van de soorten die een grotere waarde in bont bereikt, met name wanneer de vacht zwart is.
Het zuiverste zwart onder de sabelbonten wordt "zwarte diamant" genoemd.
Waarom hebben marterachtigen niet de sympathie van mensen verdiend?
Dit komt waarschijnlijk door de meest "stinkende" vertegenwoordigers van deze familie: stinkdieren. Het gestreepte stinkdier, Mephitis mephitis, v alt bijvoorbeeld op door zijn mooie en zeer borstelige staart.Maar daaronder bevindt zich zijn grootste verdedigingswapen: de meest ontwikkelde anaalklieren van de hele marterachtigenfamilie. Daarmee weet hij een stinkende vloeistof te verdrijven, met een doordringende geur die in een straal van zelfs meer dan een kilometer waarneembaar is.
De geur is zo sterk dat hij de objecten die hij bereikt wekenlang doordrenkt. En als het in de ogen komt, kan het bij mensen tijdelijke blindheid veroorzaken.
Het gevlekte stinkdier,Spilogale pygmaea daarentegen is heel bedreven in het uitspugen van zijn stinkende vloeistof. Hij maakt een soort verticale lijn, staande op zijn voorpoten, en besproeit zijn tegenstander.
Ondanks tegenzin hebben we ze in huisdieren veranderd
De fret, Mustelaputorius furo, is een ondersoort van de wilde bunzing die duizenden jaren geleden werd gedomesticeerd. Aanvankelijk werd het gebruikt om veldkonijnen te verzamelen zonder wapens te gebruiken.Maar door de jaren heen werd het uiteindelijk nog een huisdier. En de slechte geur die door hun lichaamsklieren wordt afgegeven, is geen belemmering gebleken.
