De groep marterachtigen zijn kleine zoogdieren die worden gekenmerkt door een klein gezicht en een langwerpig lichaam. Bovendien hebben ze zulke korte pootjes dat ze er heel schattig uitzien, waardoor sommigen van hen als huisdier worden gehouden.
De marterachtigen vormen een zeer grote familie van gelijkaardige dieren, maar ook met zeer uiteenlopende gewoonten. Wist je dat fretten en otters verwant zijn? En dat er een soort marterachtigen is die met beren vecht? We nodigen je uit om het hieronder te ontdekken.
Algemene kenmerken van marterachtigen
De marterachtigenfamilie (Mustelidae) is verdeeld in 8 verschillende subfamilies: Mustelinae, Ictonychinae, Helictidinae, Guloninae, Melinae, Mellivorinae, Taxidiinae en Lutrinae.Hoewel elk van deze subgroepen zijn eigen kenmerken heeft, delen ze nog steeds bepaalde eigenschappen onderling.
Wat hun dieet betreft, zijn alle marterachtigen carnivoren. Sommigen zijn actieve jagers en anderen zijn liever aaseters, maar geen enkele is herbivoor of omnivoor. Hierdoor hebben ze langwerpige en scherpe hoektanden waarmee ze vlees kunnen scheuren, evenals kiezen die zijn voorbereid om voedsel te verpletteren.
Het lichaam van alle marterachtigen is vergelijkbaar: ze hebben korte poten en een langwerpig lichaam. Ze zijn bedekt met overvloedig en glanzend haar, meestal in de kleuren bruin of bruin. Ze hebben een lange maar dikke snuit en kleine ronde oren. Aan de andere kant zijn hun maten gevarieerd, er zijn zowel soorten van 16 centimeter lang als reuzen van 90 centimeter lang.
Ze hebben geurklieren die ze gebruiken om bedreigingen af te weren of om met elkaar te communiceren. Ze hebben allemaal vijf vingers en lopen terwijl ze alleen de vingers ondersteunen (digitigrades). Ze hebben ook scherpe klauwen en deze zijn niet intrekbaar.
Marterachtigen leven over de hele wereld, behalve Antarctica en Australië. Ze kunnen in heel verschillende ecosystemen leven: er zijn marterachtigen die zijn aangepast aan bossen, sneeuw, en er zijn verschillende soorten marterachtigen. Sommigen leven aan de oevers van rivieren, terwijl anderen veel meer afhankelijk zijn van de oceaan.
Binnenlandse marterachtigen
De fret (Mustela putorius furo) is een van de bekendste marterachtigen omdat ze zich hebben aangepast aan het zijn van een huisdier. Ze zijn klein tot middelgroot: ze wegen tussen een halve kilo en twee kilo en zijn ongeveer 50 centimeter lang. De meeste fretten zijn bruin van kleur met het gezicht in een lichtere tint, terwijl de ledematen zwart zijn. Er zijn ook witte fretten.
Het zijn vleeseters, maar als huisdieren eten ze meestal kattenvoer, hoewel er ook specifiek voer en snacks voor fretten zijn. Ze hebben schemerige gewoonten en als ze niet slapen, zijn het erg actieve en erg nieuwsgierige dieren.
Wilde marterachtigen
De meeste marterachtigen zijn wild. Omdat ze zich over bijna de hele planeet verspreiden, zijn er veel verschillende soorten, maar dit zijn slechts enkele voorbeelden:
1. Wezel (Mustela nivalis)
De gewone wezel heeft een zeer uitgebreid leefgebied, aangezien hij aanwezig is in Europa, Azië, Noord-Amerika en zelfs Noord-Afrika. Het is een van de kleinste soorten in zijn familie, aangezien de exemplaren in sommige gebieden amper 200 gram wegen.
2. Das (Meles meles)
Aan de andere kant is de das groter. Deze dieren zijn zwart-wit gestreept en leven in Europa, hoewel ze zich ook uitstrekken tot het Arabische schiereiland. Ze wegen tussen de 10 en 13 kilogram en hebben nachtelijke gewoonten. Ze zijn sociaal met hun soortgenoten: ze leven in groepen, spelen veel met elkaar en helpen zelfs hun kameraden verzorgen.
3. Hermelijn (Mustela erminea)
De hermelijn is aangepast aan het leven in koude gebieden: hij komt voor in Noord-Europa en Azië, maar ook in heel Canada en Alaska. Tijdens de winter is de vacht wit en als het begint te dooien wordt hij bruin: het is hun manier om zich te camoufleren met de kleur van de grond. Ze zijn erg klein en wegen slechts 300 gram.
4. Veelvraat (Gulo gulo)
De veelvraat is de grootste terrestrische marterachtigen die er bestaat. Ze kunnen tot 90 centimeter lang worden en bijna 20 kilogram wegen. Zijn uiterlijk doet meer denken aan een beer dan aan een marterachtige, maar als je goed kijkt, zijn de overeenkomsten met de rest van zijn familie duidelijk.
Het is te vinden in de koude gebieden van het noordelijk halfrond: de boreale bossen van Europa, Azië en Amerika, evenals de alpiene toendra. Ze zijn constant op zoek naar prooien om op te jagen, zowel overdag als 's nachts.Het zijn jagers, maar ook aaseters, en er is gezien dat ze beren wegjagen bij dierenresten zodat ze zichzelf kunnen voeden.
Aquatische marterachtigen
Een paar dieren in deze familie zijn afhankelijk van aquatische of gemengde habitats. Dit is het geval bij otters (onderfamilie Lutrinae), die zowel in rivieren als in zeeën leven en de aanwezigheid van water nodig hebben om te overleven.
Van de otters is de bekendste de rivierotter (Lontra longicaudis). Ze wegen ongeveer 11 kilogram en leven in bijna heel Europa en Azië, evenals Noord-Afrika. Ze hebben een zeer gevarieerd dieet, bestaande uit schaaldieren, kikkers of vissen.
De grootste marterachtigen van alle levens in Zuid-Amerika: de reuzenotter (Pteronura brasiliensis). Deze otter is bijna twee meter lang en kan zo'n 40 kilogram wegen. Ze leven rond de Amazone-rivier, ze vormen kleine sociale groepen en hebben dagelijkse gewoonten.
Andere soorten marterachtigen
In totaal zijn er naar schatting ongeveer 59 verschillende soorten marterachtigen. Dit aantal kan echter in korte tijd toenemen of afnemen, aangezien er enkele discussies zijn over de taxonomische classificatie van de groep. Andere van de meest bekende soorten die bestaan zijn:
- Gestreept stinkdier (Mephitis mephitis).
- Amerikaanse nerts (Neovison vison).
- Marter (dinsdag foina).
- Wezel (Mustela nivalis)
- Marta (dinsdag dinsdag)
Zoals je kunt zien, zijn marterachtigen een groep zoogdieren met een breed scala aan maten. Ze zijn echter bijna allemaal herkenbaar aan hun specifieke buisvormige lichaam, waardoor ze er schattig en aantrekkelijk uitzien. Toch is het belangrijk om te benadrukken dat het wilde dieren zijn die niet goed zijn aangepast om in gevangenschap te leven, dus het is beter om ze niet als huisdier te houden.
