De relatie tussen een baasje en zijn hond verschilt niet veel van de relatie tussen moeder en zoon. Zou dit de reden kunnen zijn waarom de zogenaamde "perrhijos" vandaag bestaan? Hoewel dit een onderwerp voor een andere gelegenheid zou zijn, concentreren we ons vandaag op deze eerste benadering.
Blijf, want we leggen de redenen uit die de wetenschap geeft over deze speciale band.
Wetenschap in liefde tussen een eigenaar en zijn hond
Je hebt je vast afgevraagd waarom onze kleine hond sterft van emotie als hij ons ziet, waarom hij de hele tijd bij ons in de buurt wil zijn en waarom hij zo verdrietig wordt als we weg zijn.
Nou, dankzij de vooruitgang in de beeldvorming van honden, heeft een studie van Emory University de gebeurtenissen in de hersenen van onze honden nauwkeurig kunnen onderzoeken.
Er is ontdekt dat ze ons niet alleen zien als een belangrijk onderdeel van hun gezin. Welnu, de beloningscentra van honden worden gestimuleerd, bijna als kleine explosies, wanneer ze worden blootgesteld aan geuren van hun eigenaar.
Het meest interessante is dat van de hoeveelheid prikkels die ze kregen, de honden altijd voorrang gaven aan de geuren van hun baasjes boven alle andere.
Nog een onderzoek naar communicatie tussen honden en mensen
Eötvös Loránd University in Boedapest (Hongarije) voerde een ander onderzoek uit, dit keer gericht op mondelinge communicatie tussen honden en mensen. Uit de reacties op dit onderzoek bleek dat de meest emotioneel geladen vocale klanken in beide delen, in de hond en in de mens, op een vergelijkbare manier worden verwerkt.
Dankzij dit wederzijdse begrip zijn onze honden de enige soort die, als ze bang zijn, troost, toevlucht en bescherming zoeken bij hun baasjes. Dit doen ze, net zoals kinderen dat ook doen bij hun ouders, zodra een situatie hen grote angst bezorgt.
Wist je dat honden de enige diersoort (niet-primaten) zijn die oogcontact maken met mensen om te communiceren?
En hoe zit het met de mens als eigenaar?
Net zoals er een vergelijking is gemaakt tussen de hond en de mens, zijn er ook studies die het tegenovergestelde evalueren. Dat wil zeggen, de mens ten opzichte van de hond. In het Massachusetts General Hospital in de Verenigde Staten werd de menselijke hersenactiviteit gemeten als reactie op afbeeldingen van honden en kinderen.
De studievrijwilligers waren vrouwen die minstens twee jaar van hun leven honden en baby's hadden gehad. Het resultaat toonde aan dat beide soorten beelden werden geactiveerd in hersengebieden die verband houden met emotie, beloning en sociale interactie.
We konden dus concluderen dat zowel een baby als een puppy ons in de meeste gevallen even gelukkig maken.
Dit is de reden waarom we onze honden vaak zien als een lid van het gezin en dankzij de wetenschap is bewezen wat velen van ons al wisten: dat honden ons tot op zekere hoogte ook als een deel van de jouwe beschouwen zo diep als die van een kind.
Het interessante aan deze studie is om eindelijk door middel van wetenschap aan te tonen dat de hond een enorm uitzonderlijk dier is. Dit versterkt ook onze voorouderlijke band met hen, de duizenden jaren oude relatie die we hebben met deze dieren en het vermogen om met ze te communiceren.
Oxytocine verliefd tussen mens en harig
We kennen natuurlijk dit hormoon dat bekend staat als het "liefdeshormoon" , dat door ons lichaam wordt afgescheiden wanneer we genegenheid, genegenheid, emotie of liefde voelen voor een ander levend wezen.
Volgens onderzoekers van Azabu University is geverifieerd dat er een zeer sterke band ontstaat tussen een eigenaar en zijn hond. Zo dichtbij als dat gegenereerd door een moeder met haar kind. Allemaal dankzij dit zeer speciale hormoon.
Deze onderzoekers maten het hormoon door middel van urine-analyse van 30 honden van verschillende rassen en leeftijden, en hun eigenaren. Aan de andere kant sloten ze deze honden 30 minuten op in een kamer met hun baasjes. Gedurende die tijd observeerden ze alle interacties die tussen hen beiden plaatsvonden.Zo ontdekten ze dat het oxytocinegeh alte van de eigenaar en de hond toenam door alleen maar naar elkaar te kijken. En hoe meer oogcontact er was, hoe groter de toename van de niveaus van dit hormoon in de hersenen van beide. Ongelofelijk hoe onze band met hen zich heeft ontwikkeld, vind je ook niet?
Zonder twijfel zal deze relatie tussen honden en mensen een leven lang meegaan, hoewel ze natuurlijk niet de enige soort zijn die zich bij onze familie heeft gevoegd. We zijn tenslotte partners geworden in dit huis, onze planeet.