De zee is een van de plaatsen die het grootste deel van de biodiversiteit op aarde beschermt. Er wordt zelfs geschat dat er meer dan twee miljoen mariene soorten zijn, waarvan slechts tussen de 10 en 13% bekend is. Binnen deze groep zijn de nieuwsgierige zeespinnen een van de meest eigenaardige dieren die er bestaan.
De pycnogoniden, of ook wel zeespinnen genoemd, zijn een groep ongewervelde cheliceren die een zekere gelijkenis vertonen met landspinnen. Hoewel het waar is dat beide tot dezelfde taxonomische groep (Chelicerata) behoren, ligt hun relatie niet zo dicht bij elkaar. Blijf deze ruimte lezen en ontdek meer over de eigenaardige zeespinnen.
Wie zijn zeespinnen?
Net als bij landspinnen worden zeespinnen gekenmerkt door een uitwendig exoskelet en 4 paar poten op hun lichaam. Hun lichaamsmorfologie mist echter de typische ovale vorm die wordt gezien bij hun terrestrische tegenhangers. Sterker nog, ze zijn over het algemeen slanker en hun ledematen zijn vrij lang.
Over het algemeen is het lichaam van zeespinnen verdeeld in twee verschillende regio's, de prosoma en de opisthosoma. Enerzijds is de prosoma het gedeelte dat het hoofd, de mond (proboscis), de cheliceren, de pedipalpen en de rest van de loopaanhangsels (benen) bevat. Terwijl het opisthosoma een verkleind gebied is dat alleen de anus van de exemplaren bevat.
Ondanks het feit dat de meeste pycnogoniden min of meer homogene kenmerken vertonen, zijn er enkele soorten die breken met het natuurlijke patroon van de groep.Om deze reden kunnen exemplaren worden waargenomen die met gestrekte benen van 1 millimeter tot 70 centimeter meten. Ze kunnen ook bredere lichamen, korte benen of zelfs 5 of 6 paar ledematen hebben in plaats van 4.
Habitat en verspreiding van zeespinnen
Pycnogonids zijn dieren die verspreid zijn over alle oceanen van de wereld. Het enige probleem is dat hun leefgebied beperkt is tot de zeebodem, waaronder zelfs de abyssale zone (tussen 4.000 en 6.000 meter diep). Hierdoor zijn zeespinnen niet zo gemakkelijk te herkennen als andere mariene soorten.
Kleine zeespinnen hebben de neiging dicht bij de stenen of algen in hun omgeving te blijven, omdat ze dienen als steun en beschutting. De soorten met langere poten worden echter gekenmerkt doordat ze actiever zijn en zelfs kunnen zwemmen.
Eten
Het dieet van pycnogoniden is gebaseerd op de consumptie van andere ongewervelde zeedieren met een zachte consistentie, zoals sponzen, anemonen, polychaeten, kwallen, hydrozoa en bryozoa. Ze kunnen zich echter ook voeden met verschillende soorten algen of zelfs andere zeespinnen van dezelfde soort aanvallen (kannibalisme).
Net als landspinnen hebben zeespinnen cheliceren (cheliphores), dit zijn puntige aanhangsels die worden gebruikt om hun prooi te schrapen en in stukken te hakken. Hierdoor kan hun voedsel worden gefragmenteerd en vervolgens worden opgenomen door de proboscis, die lijkt op een langwerpige stam die de ingewanden en de overblijfselen van hun prooi opzuigt.
Afspelen
De reproductie van zeespinnen wordt uitgevoerd door externe bevruchting, wat betekent dat mannetjes en vrouwtjes hun gameten in het water laten om ze te bevruchten. Tegen de tijd dat de eieren klaar zijn, verzamelt het mannetje ze allemaal bij elkaar en agglomereert ze tot verschillende amorfe massa's met een substantie die wordt geproduceerd door zijn cementklieren.
In feite is het mannetje verantwoordelijk voor de zorg voor de jongen tijdens hun ontwikkeling, waarvoor hij twee transportstructuren presenteert die eierstokachtig worden genoemd. Deze regio's dienen om de eiermassa's op te hangen en mee te nemen om ze te verzorgen, te beschermen en te verzorgen totdat ze uitkomen.
Zoals je kunt zien, zijn zeespinnen nogal eigenaardige en vreemde organismen die de zeebodem bewonen. Hoewel ze meestal niet zo bekend zijn, zijn het essentiële soorten voor de gezondheid van het ecosysteem. Dankzij hen worden de populaties van verschillende soorten overvloedige ongewervelde dieren in de oceaan gecontroleerd.
