De grootbekhaai (Megachasma pelagios) is een van de zeldzaamste en minst bekende soorten ter wereld. Sinds de ontdekking in 1976 zijn er slechts 117 waarnemingen gemeld en de meeste zijn afkomstig van organismen die op het strand zijn aangespoeld of door per ongeluk vissen. Een van de belangrijkste kenmerken is zijn gigantische bek, daarom wordt hij de "breedbekhaai" genoemd.
Deze kraakbeenachtige vis is een naaste verwant van de walvishaai, dus hij is nogal opzichtig van formaat, maar het is geen gevaarlijke soort. Als je meer wilt weten over dit organisme, lees dan verder.
Largemouth Shark Habitat
Ondanks het gebrek aan informatie over het dier -omdat het niet gemakkelijk is om deze haai te vinden-, zijn sommige van zijn kenmerken gedateerd. De gegevens van de plaatsen waar deze soort is gevonden, hebben aangetoond dat hij kosmopolitisch is, aangezien hij wordt verspreid in zeeën met tropische temperaturen en klimaat.
Er is vastgesteld dat deze haai in ten minste 3 van de 5 oceanen van de wereld kan leven: de Stille Oceaan, de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan. Er zijn zelfs exemplaren geïdentificeerd in plaatsen als Japan, Taiwan en de Filippijnen, waar ontmoetingen met dit dier zijn toegenomen.
Zijn gewoonten zijn vergelijkbaar met pelagische soorten, aangezien dit dier constant naar de oppervlakte beweegt. Bovendien leeft het op een gemiddelde diepte van 20 meter 's nachts en 150 meter overdag.
Herkomst en classificatie
In 1976, terwijl de Amerikaanse marine haar drijvende anker aan het hijsen was, werd een verstrikte haai gevonden van 4,46 meter lang.Het exemplaar woog 750 kilogram en leek een filtervoedende soort te zijn, aangezien zijn maag vol krill zat. Vanaf dat moment noemden zijn ontvoerders hem megamouth vanwege zijn enorme mond.
De tweede ontmoeting met dit dier was pas in 1984, in Californië, waar op dezelfde manier een grootbekhaai vast kwam te zitten in een visnet. Bij deze gelegenheid leefde de haai nog toen ze hem vonden en woog hij 700 kilogram en was hij 4,5 meter lang. Het exemplaar is zelfs bewaard gebleven en kan worden bekeken in het Los Angeles County Museum of Natural History.
In 1983 beschreven en noemden Taylor, Compagno en Struhsaker de grootbekhaai. Sindsdien is het in de orde Lamniformes geplaatst, als een naaste neef van soorten zoals de walvishaai of de reuzenhaai.
Vanwege de schaarste aan informatie is de evolutionaire oorsprong ervan niet vastgesteld, maar er zijn twee hypothesen. De eerste is gebaseerd op de morfologie van zijn kroonvormige tanden, waardoor dit organisme in staat zou zijn om de wateren van 36 miljoen jaar geleden te bewonen.De theorie is gebaseerd op de meerdere fossielen die op de soort lijken.
De tweede hypothese is gebaseerd op moleculaire analyse, waarvan de oorsprong, via het DNA, wordt geschat op 100 miljoen jaar geleden. Deze discrepanties betekenen niet dat de ene of de andere applicatie verkeerd is, maar dat het onmogelijk is om hun oorsprong te bepalen met de huidige informatie. Beide hypothesen hebben hun fundamenten, dus het is een kwestie van tijd voordat deze puzzel is opgelost.
Wereldwijde distributie
Hoewel dit organisme een brede verspreiding heeft, wordt het waarschijnlijk beïnvloed door seizoenspatronen. Dat wil zeggen, zijn aanwezigheid in verschillende oceanen kan toenemen of afnemen, afhankelijk van de tijd van het jaar. Dit komt omdat hun bewegingspatronen verband lijken te houden met de beschikbaarheid van voedsel.
Kenmerken van de grootbekhaai
Een van de belangrijkste kenmerken van de haai met brede bek is zijn grote formaat, aangezien hij meer dan 5 meter lang kan worden. Vrouwtjes kunnen zelfs 7 meter lang worden, wat een duidelijk voorbeeld is van seksueel dimorfisme van de soort.
Zijn lichaam is zacht en slap om aan te raken, terwijl zijn vorm lijkt op die van een kikkervisje, met een grote kop en een lichaam dat taps toeloopt naarmate het de staart bereikt. Zijn mond is erg groot, met afgeronde randen en strekt zich uit tot achter de ogen. Bovendien heeft hij kleine kroonvormige tanden, met rijen van 85 tot 100 in elke kaak.
De kieuwspleten zijn behoorlijk lang, naast twee kleine rugvinnen en een anaalvin. De kleur is typerend voor deze kraakbeenvissen, met schakeringen tussen zwartblauw en grijs, met witte buiken.
Karakter en gedrag
Dit organisme zwemt meestal het liefst ondiep, omdat het 's nachts slechts tussen de 12 en 25 meter diep komt.In ieder geval kan hij zich overdag verplaatsen naar diepten van 120 of 166 meter, constant in beweging om zich te kunnen voeden. Dit gedrag lijkt de verticale migratie van zoöplankton te volgen, dat een groot deel van hun dieet uitmaakt.
De kenmerken van de breedbekhaai maken het tot een langzaam zwemmende soort, aangezien hij een snelheid bereikt van minder dan 1 meter per seconde. Dit is begrijpelijk, aangezien zijn spierstelsel vrij zwak is, zijn vinnen te zacht zijn en hij geen kiel heeft.
Dieet en voeding
De basis van het dieet van dit organisme is krill, maar het verbruikt ook enkele roeipootkreeftjes en zoöplankton. Dit classificeert hem als een filtervoedersoort, die ook een deel van het water opzuigt om zijn voedsel op te vangen.
De breedbekhaai maakt gebruik van zijn grote bek om zoveel mogelijk voedsel op te nemen. Hoewel hij, in tegenstelling tot anderen - en vanwege zijn zwakke fysiologie - moet zuigen in plaats van zijn prooi actief te achtervolgen, zoals de reuzenhaai.
Largemouth Shark Reproductie
Deze soort lijkt volwassen te zijn als hij 4 meter lang is bij mannetjes of 5 meter bij vrouwtjes. Het heeft het hele jaar door reproductieve activiteiten en baart in de buurt van de tropische gebieden.
Het type bevruchting dat door deze kraakbeenachtige vissen wordt gebruikt, is inwendig en ze hebben parende ontmoetingen die littekens kunnen achterlaten. Deze haai is een ovoviviparous soort, dus zijn jongen voeden zich met dooier in hun moeders.
Bescherming en staat van instandhouding
Dit organisme is geclassificeerd als de minst zorgwekkende soort, maar dit komt door het gebrek aan informatie over de populaties. Het is waarschijnlijk dat de soort desondanks een stabiele populatie heeft, aangezien de ontmoetingen met dit dier sinds de ontdekking langzaam zijn toegenomen.
De planeet is voor bijna driekwart bedekt met water, dus het aantal aquatische soorten kan erg hoog zijn. Het is mogelijk dat we in de toekomst steeds meer zeedieren zullen blijven ontdekken die ons kunnen verrassen, zoals het geval is met deze haai. Het is niet nodig om ze te vrezen, maar om ze te kennen en te begrijpen.
