De Quaker-papegaai, ook bekend als de monniksparkiet, de Amerikaanse papegaai of de Argentijnse papegaai (Myiopsitta monachus), is een soort gezellige vogel afkomstig uit Zuid-Amerika. Het is een groene vogel, klein en erg luidruchtig. Kennen we hem?
De Argentijnse papegaai is endemisch in Centraal-Bolivia, Zuid-Brazilië (Rio Grande do Sul), Paraguay, Uruguay en Noord- en Oost-Argentinië (in de provincies Entre Ríos, Santa Fe, Córdoba en Buenos Aires). Aires). Deze papegaai dankt zijn naam aan zijn grijsgekleurde gezichtsvederkleed, dat lijkt op een ouderwets Quaker-pak. Historisch gezien is het een bossoort, maar hij heeft zich goed aangepast aan stedelijke gebieden.
Fysieke kenmerken van de Argentijnse papegaai
De Argentijnse papegaai kan 25 tot 30 jaar oud worden. Het is vergelijkbaar met een kaketoe, maar zijn lichaam is volumineuzer. Hij meet tussen de 28 en 30 centimeter, inclusief zijn lange en puntige staart. Zijn spanwijdte is 48 tot 53 centimeter en hij weegt tussen de 90 en 139 gram.
Het bovenste verenkleed is groen, terwijl het gezicht, de keel, de borst en de benen lichtgrijs zijn. De borst heeft ondertussen de neiging grijsbruin van kleur te zijn en elke scherpe veer is meestal lichtgrijs. Het bovenste deel van de buik is olijfgeel en de onderbuik, billen, bovenbenen en staartdekveren zijn geelachtig groen.
De buitenste banden van de slagpennen zijn blauw. Wat betreft de bovenkant van de staart, deze is groen, met een blauwachtig midden en het onderste deel is bleekgroen, met een grijsblauwe basis.De snavel heeft een bruinhoornige kleur; de voeten zijn grijs en de ogen zijn donkerbruin, met grijze periophthalmische oogringen.
Mannen en vrouwen lijken erg op elkaar. Ook lijken jonge Argentijnse parkieten erg op volwassenen. Het enige verschil is zijn grijze voorhoofd dat later groen geverfd zal worden.
De Argentijnse papegaai lijkt een beetje op parkieten. Deze zijn echter kleiner en hebben een groen gezicht en borst, evenals een gele band op de buitenoppervlakken van de vleugels
Temperament
Dit type papegaai leeft in kolonies en heeft complexe sociale structuren. Bovendien worden ze gekenmerkt door de enige soort die zijn eigen nest bouwt met twijgen en ander plantaardig materiaal. Door hun kleine huisjes vormen ze een band met hun buren om structuren te vormen die lijken op 'vogelcondo's', met individuele slaapkamers en aparte nestingangen voor elk gezin waarin alle leden van de kolonie kunnen broeden.
Deze neststructuren kunnen zo groot zijn als een kleine auto en kunnen meer dan 90 kg wegen. Ze bevinden zich meestal in bomen of op door de mens gemaakte constructies, zoals zendmasten of elektrische lichtmasten. Als resultaat van deze rijke sociale structuur is de Quaker-papegaai een zeer sociale, vriendelijke en energieke vogel, waardoor het een geweldig huisdier is.
Het vrouwtje kan gemiddeld 5-12 witte eieren per legsel leggen, die door beide ouders ongeveer 24 dagen worden uitgebroed. Als de jongen eenmaal zijn uitgekomen, hebben de ouders vaak hulpvogels die de kuikens helpen voeren. Meestal v alt die taak bij enkele nakomelingen die al gegroeid zijn.
Zangvaardigheid
Deze papegaaien zijn erg sociaal en vaak behoorlijk luidruchtig. Hun stemmen bestaan uit schrille squawks en squeals die meestal te horen zijn als ze vliegen of eten.Vooral in stedelijke gebieden kunnen ze als een grote overlast worden beschouwd en vormen ze grote lawaaierige zwermen die over grote afstanden te horen zijn.
De Argentijnse papegaai kan mensen irriteren met zijn geluiden. Om deze reden wordt het niet aanbevolen als huisdier voor mensen die gevoeliger zijn voor geluid. Daarnaast hebben ze een groot talent voor het imiteren van de menselijke stem en andere geluiden die ze in hun omgeving horen. In die zin kunnen ze goede metgezellen zijn voor degenen die klagen over eenzaamheid en stilte.
Als je een huisdier wilt dat je gezelschap houdt zonder je al te veel werk te bezorgen, dan is de Argentijnse papegaai je beste bondgenoot.
