De natuur zit vol met de meest interessante soorten, sommige met morfologische aanpassingen die moeilijk voor te stellen zijn. Gordeldieren zijn hier duidelijke voorbeelden van, omdat ze afstand nemen van andere zoogdieren door de aanwezigheid van kogelvrije vesten en het vermogen om op te krullen als ze zich in gevaar voelen. Hier vertellen we je alles over de quirquincho, een van de meest nieuwsgierige van al deze groep.
Deze prachtige gordeldiersoort heeft veel geheimen die de moeite waard zijn om te weten, maar is helaas in gevaar. Het heeft een slechte reputatie voor het verspreiden van melaatsheid onder menselijke populaties, dus wordt er in veel van zijn oorspronkelijke verspreidingsgebieden op gejaagd.Wil je alles weten over de quirquincho, lees dan zeker even.
Taxonomische overwegingen
Gordeldieren zijn placentale zoogdieren van de Nieuwe Wereld, dat wil zeggen, ze bewonen de regio van Amerika. Deze zijn taxonomisch onderverdeeld in 9 verschillende geslachten, die in totaal 21 soorten huisvesten. De enige 2 families die tegenwoordig gordeldieren bevatten, zijn Chlamyphoridae en Dasypodidae.
De quirquincho, wetenschappelijk bekend als Chaetophractus nationi, is een placenta-zoogdier dat behoort tot de familie Chlamyphoridae. Het deelt ook een groep met de pichiciegos, de cabasúes en andere gordeldieren met een enigszins atypisch uiterlijk.
Kirquincho-habitat
Ook bekend als de Andes, Puna of harige quirquincho, het wordt gevonden in Bolivia, Noord-Argentinië en Noord-Chili. Dit gordeldier wordt dus gekenmerkt door het feit dat het de enige is die in staat is om de lage temperaturen van de Andestoppen te overleven.Ondanks deze verspreiding is het endemisme typisch voor de Puna, een ecoregio die opv alt als een plateau met hoge berggraslanden.
In tegenstelling tot veel andere gordeldieren gedijt deze soort op grote hoogte.
Morfologie
Dit dier heeft een gemiddeld gewicht van 1,7 kilogram, met een lengte van maximaal 50 centimeter inclusief lange staart (22-40 centimeter lichaam en 9-17 centimeter staart). Net als de rest van de gordeldieren heeft het de typische dorsale bepantsering van verbeende platen die aan beide zijden van zijn lichaam vallen. In totaal zitten er 18 beschermende banden op zijn lichaam, waarvan er 8 mobiel zijn.
Echter, als een exclusief kenmerk van de soort, v alt het bestaan van haar tussen elk van de banden op, wat het helpt beschermen tegen de kou. Over het algemeen vertonen zowel het pantser als het haar dat het bedekt een kaneelkleur, tussen bruinachtig en geelachtig.
Zijn staart is geringd en zijn korte poten eindigen in krachtige nagels die het graven vergemakkelijken. Door te boren en het terrein te verkennen, kan hij allerlei ongewervelde dieren, knollen of schimmels opgraven die de fundamentele basis van zijn dieet vormen. Daarnaast kunnen ze ook eieren en fruit eten, dus hun alleseter is zeer gevarieerd.
Afspelen en gedrag
De quirquincho is 's nachts het meest actief, wanneer hij rondbeweegt op zoek naar voedsel en een partner. Wat de voortplanting betreft, zijn er geen specifieke paringstijden waargenomen, aangezien volwassen exemplaren dit meestal uitvoeren wanneer de beschikbaarheid van middelen voldoende is. Het is echter bekend dat het solitaire dieren zijn die alleen samenkomen voor verkering.
De draagtijd duurt twee maanden en het aantal jongen wordt teruggebracht tot één of twee per jaar. Ze bereiken geslachtsrijpheid na negen maanden en de langstlevende individuen kunnen 15 jaar oud worden. Alleen het vrouwtje is verantwoordelijk voor de zorg voor het nageslacht.
Om zichzelf te beschermen tegen de zomerse hitte, bouwen deze kleine zoogdieren grotten waar ze het grootste deel van de dag doorbrengen. Bij het bouwen kiezen ze omgevingen met zandige ondergronden en vegetatie.
Bedreigingen en staat van instandhouding
De grootste bedreiging van de quirquincho is de mens, met name de inboorling. Er wordt intensief op deze soort gejaagd voor traditionele doeleinden, zoals het maken van amuletten of het uitvoeren van rituelen.
Hun vangst wordt intenser tijdens de maanden oktober en februari, die samenvallen met lokale festiviteiten. Bovendien leidt de neiging van het dier om vaak landbouwgrond binnen te dringen ertoe dat boeren er zelf op jagen.
Sommige lokale bewoners hebben het idee dat quirquincho's hondsdolheid overdragen, en daarom worden ze gezien als ongedierte en wordt er regelmatig op gejaagd.
Gezien de impact van deze directe aanvallen zijn er twee juridische maatregelen genomen. Enerzijds is de Forest and Wildlife Law nr. 29763 in het leven geroepen, die de verwerving, commercialisering, export en het bezit van natuurbronnen die zonder toestemming zijn gewonnen, beschouwt als een zeer ernstige overtreding.
Aan de andere kant bestraft de National Forestry and Wildlife Service (SERFOR) degenen die illegaal op de quirquincho jagen, financieel of zelfs met gevangenisstraf.
Ondanks het feit dat de International Union for Conservation of Nature (IUCN) het instandhoudingsrisico van dit gordeldier als 'weinig zorgwekkend' beschouwt, lieten lokale instellingen meer alarm slaan. Volgens de lijst van classificatie en categorisering van bedreigde diersoorten van het ministerie van Landbouw en Irrigatie (MINAGRI) wordt de quirquincho zelfs met uitsterven bedreigd.
Rekening houdend met het feit dat de menselijke factor de belangrijkste doodsoorzaak is, zou de inheemse bevolking de dierlijke schade van hun tradities moeten heroverwegen.Wat andere mensen betreft, moeten toeristen op de hoogte zijn van de oorsprong en achtergrond van typische Andes-souvenirs.