Dit is een verhaal dat eens te meer laat zien dat honden nog dankbaardere dieren zijn dan mensen. Een klein gebaar was genoeg om een levenslange band te creëren tussen een hond en een team van avonturiers. Dit is het verhaal van Arthur, de dankbare hond.
Arthur, de atleethond en Huairasinchi Explorer Adventure
Het begon allemaal in Ecuador, in het Huairasinchi Explorer Adventure. Dit is een wedstrijd van ongeveer 700 kilometer waarin verschillende ongebruikelijke sporten worden beoefend, zoals kajakken en extreem fietsen.Het zijn liefdadigheidsraces die tot doel hebben de natuurlijke landschappen van het land bekend te maken en jonge mensen te bereiken zodat ze hun vrije tijd kunnen wijden aan gezonde sporten, maar ze tegelijkertijd helpen zichzelf als mens te verbeteren.
In een van deze races verscheen Arthur, de atleethond. Terwijl een van de teams aan het rusten was om een hapje te eten, kwam Arthur, de atletische hond, die niet eens wist dat hij zelf een behoorlijke atleet zou worden, aan en benaderde hen.
Arthur was een zwerfhond en dat was te zien aan zijn halsbandloosheid, zijn vacht en zijn hunkering naar het eten dat het atletische team had.
Het team had niet veel eten, omdat ze een lichte last moesten dragen waarmee ze de extreme reis konden volbrengen. Een van de teamleden besloot echter een gehaktbal met Arthur te delen. Een gehaktbal! Het is niet eens veel, maar Arthur waardeerde het alsof het een biefstuk was. Dus dit ontroerende verhaal begon.
Van Arthur de zwerfhond tot Arthur de atletenhond
Sinds "het gehaktbalmoment" scheidde Arthur niet langer van het team, maar werd hij nog een en Arthur, de atleethond. Nu waren er geen 4 meer in het team, maar 5.
De tocht was moeilijk en de organisatoren vroegen het team om Arthur weg te houden omdat het dier door de inspanning schade zou kunnen oplopen of zelfs zou kunnen sterven. Maar dat was een onmogelijke opdracht om uit te voeren. Arthur, de atleethond, bestond al en was niet bereid zijn team in de steek te laten, hoeveel moeilijkheden er ook waren.
Het was niet gemakkelijk, en soms maakte Arthur de race zelfs nog moeilijker, omdat er delen van de reis waren die erg moeilijk waren en hij hulp moest krijgen van zijn teamgenoten. Ze deden het echter met plezier en hielpen hem waar nodig.
Bij een van de gelegenheden moesten we een kajaktocht maken. Iedereen dacht dat Arthur, de atleethond, aan de kust zou blijven en terug zou gaan naar waar hij vandaan kwam.Maar daar dacht Arthur niet aan. Hij bewees dat hij Arthur was geworden, de hond van de atleet en zonder er twee keer over na te denken, sprong hij in het water.
Het hele team was bang dat hij de inspanning niet kon weerstaan en verdronk, dus zetten ze hem snel in de kajak. De reacties van de toeschouwers waren te verwachten. Ze waren verbaasd en blij om het gebaar van het team te zien. Arthur de atleethond was lid van het officieel erkende team.
Na de race
De band die was ontstaan tussen Arthur, de atleethond en het Zweedse team dat de oversteek maakte, kon daar niet eindigen. Liefde kan niet zomaar verbroken worden omdat de omstandigheden veranderen. Dus besloot een teamlid hem te adopteren.
Ze vroegen toestemming om Arthur de atleethond mee te nemen naar Zweden. Terwijl ze het papierwerk deden, kregen ze via Facebook veel aanbiedingen om voor Arthur te zorgen als ze hem niet konden meenemen. En wie wil er nou niet zo'n hond hebben?
Uiteindelijk konden ze hem met de hulp van een sponsor en anonieme donaties om Arthur's reis te betalen naar Zweden brengen.
Voor de reis kreeg Arthur de nodige zorg om bij te komen van de zware reis en bij aankomst in Zweden kreeg hij veterinaire zorg en hygiënische zorg.
Arthur, de atleethond, heeft dankzij zijn goede gevoelens een gezin gevonden. Zonder er zelfs maar om te vragen, vond hij het door dankbaar en loyaal te zijn. Nog een les voor mensen: goede gevoelens hebben altijd goede gevolgen.
We laten een video voor je achter zodat je Arthur, de atleethond en zijn avonturenteam kunt ontmoeten.
Afbeelding met dank aan Ana Fuentes.
