Canine leishmaniasis is de ziekte veroorzaakt door de protozoaire parasiet Leishmania. Bij honden kan het worden ingedeeld in twee soorten: een huidreactie (huid) en een andere viscerale reactie (buikorgaan). De infectie wordt verkregen wanneer zandvliegen parasieten op de huid van dieren overbrengen. De incubatietijd van symptomen tot infectie is van een maand tot meerdere jaren.
Bij honden verspreidt het zich door het lichaam en in de meeste organen. De belangrijkste aangetaste orgaansystemen zijn de huid, nieren, milt, lever, ogen en gewrichten. Nierfalen is de meest voorkomende doodsoorzaak. Tot 90% van de geïnfecteerde dieren zal ook enige manifestatie van het cutane type hebben.
De leeftijd, het geslacht of het ras van de hond zijn onverschillig als het gaat om het oplopen van de ziekte. Mannen hebben echter meer kans op een darmreactie.
Enkele feiten over hondenleishmaniasis
Met name de parasiet van de Canine leishmaniasis wordt gevonden in het Middellandse-Zeegebied, Portugal en Spanje. Er zijn ook sporadisch bevestigde gevallen in Zwitserland, Noord-Frankrijk en Nederland. Endemische gebieden zijn te vinden in Zuid- en Midden-Amerika en in het zuiden van Mexico.
Het is belangrijk op te merken dat leishmaniasis is: een zoönose, en micro-organismen die zich in de laesies bevinden, kunnen worden overgedragen op de mens. Deze organismen zullen nooit volledig worden geëlimineerd en terugval, die behandeling vereist, is onvermijdelijk.
onder sommigen symptomen zijn onder meer gewichtsverlies en eetlust, diarree, braken, bloedneuzen of inspanningsintolerantie. Deze ziekte veroorzaakt ook hyperkeratose, een overmatige epidermale desquamatie met verdikking, depigmentatie (verlies van huidskleur) en scheuren op de snuit en de kussens.
Leishmaniasis kan knobbeltjes op het huidoppervlak veroorzaken. De nagels van honden met deze ziekte zijn vaak lang en broos. Andere geassocieerde symptomen zijn lymfadenopathie, lymfeklierziekte met huidlaesies in 90% van de gevallen, vermagering, tekenen van nierfalen, overmatig urineren, overmatige dorst, neuralgie, pijnlijke zenuwaandoening, gewrichtspijn, ontsteking van de spieren, botten en koorts.
Reizen naar endemische gebieden, zoals de Middellandse Zee, waar de hond kan worden blootgesteld aan muggen, is de meest voorkomende manier om de infectie op te lopen.. Het ontvangen van een transfusie van een ander besmet dier kan het echter ook krijgen.
Diagnose
Diagnose stellen honden leishmaniasis De dierenarts zal een volledig lichamelijk onderzoek van de hond doen, rekening houdend met de voorgeschiedenis van symptomen en mogelijke incidenten die tot deze aandoening kunnen hebben geleid. Er wordt een volledig bloedprofiel gemaakt, inclusief een volledig bloedbeeld en een urineonderzoek. De professional zal zoeken naar bewijs van ziekten zoals lupus, kanker en hondenziekte, naast andere mogelijke oorzaken van symptomen. Weefselmonsters van de huid, milt, beenmerg of lymfeklieren worden genomen voor laboratoriumcultuur. Er wordt ook een biopsie op het huidoppervlak gedaan.
Behandeling voor dieren die de ziekte oplopen, is over het algemeen extern, tenzij de hond erg ziek is. Als je er uitgemergeld en chronisch geïnfecteerd uitziet, kan euthanasie overwogen worden omdat de prognose niet gunstig is.
Als uw hond niet ernstig besmet is, uw dierenarts zal u een dieet voorschrijven dat rijk is aan hoogwaardige eiwitten, speciaal ontworpen om nierfalen te behandelen.
Aan de andere kant ook er zijn medicijnen die kunnen helpen bij het behandelen van symptomen en ziekte. De dierenarts van uw huisdier zal u adviseren over het meest geschikte plan.
het zou genoteerd moeten worden dat Honden met leishmaniasis moeten regelmatig worden gecontroleerd totdat ze klinische verbetering vertonen. Om dit te doen, zult u waarschijnlijk herhaalde biopsieën hebben.
Misschien krijgt het dier na een paar maanden of een jaar een terugval. Daarom, om een succesvolle genezing te verkrijgen, moet de procedure nauwlettend worden gevolgd. Daarom zal de dierenarts de conditie van het huisdier minstens om de twee maanden na het beëindigen van de eerste behandeling opnieuw controleren.
