Deze kleine maar woeste marterachtigen komen voor op het noordelijk halfrond, vooral in Zuid-Spanje, Noord-Afrika, de Verenigde Staten en Canada. Laat u niet misleiden door zijn schattige uiterlijk: het dieet van de wezel omvat onfeilbare jachttechnieken en een zeer duidelijke agressiviteit.
In dit artikel vindt u gespecialiseerde informatie over de eetgewoonten van de wezel. Mis geen enkel detail, want elk aspect van deze kleine marterachtigen kennen is de moeite waard.
Wezelkenmerken
De wezel (Mustela nivalis) is het kleinste lid van de marterachtigenfamilie. Zijn lichaam is, net als dat van al zijn verwanten, lang, buisvormig en flexibel. De kop is afgeplat, met een korte snuit, afgeronde, platte oren en een lange, slanke nek.
Hun vacht is bruin, maar de meest noordelijke populaties verliezen hun vacht in de winter voor een sneeuwwitje. Zo gaan ze beter op in het besneeuwde landschap.
Er zijn ongeveer 10 erkende ondersoorten van de wezel. Ze zijn echter niet van elkaar te onderscheiden op fysiek niveau en verschillen alleen door hun geografische locatie. Vanwege het feit dat de grenzen van de territoria niet goed zijn gedefinieerd, is de wetenschappelijke gemeenschap het nog steeds niet eens over de verdeling van de ondersoorten binnen dit taxon.
Wezels bezetten verlaten holen als schuilplaats en onderhouden een gebied om hen heen. In deze ruimte jagen en planten ze zich voort wanneer het broedseizoen aanbreekt. Ze geven de voorkeur aan gebieden met een hoge dichtheid aan struiken en hoog gras om zich te verbergen voor roofdieren en op de loer te liggen voor hun prooi.
Het spijsverteringsstelsel van de wezel
Voordat je volledig aan het dieet van de wezel begint, is het handig om de kenmerken van zijn spijsverteringssysteem te kennen. Spijsvertering begint in de mond: deze marterachtigen heeft 34 tanden die de tandformule volgen van 3/3 snijtanden, 1/1 hoektanden, 3/3 premolaren en 1/2 kiezen.
De rest van je spijsvertering wordt gekenmerkt door de grote lengte van je dunne darm, het orgaan waarin vetten en eiwitten worden opgenomen. De dikke darm is echter veel korter in vergelijking en heeft geen blindedarm, dus deze zoogdieren kunnen bijna geen energie uit plantaardig materiaal halen.
Aangezien dit zoogdier grote stukken voedsel doorslikt zonder te kauwen, is de spijsvertering in de maag lang, omdat het grote hoeveelheden maagzuur nodig heeft om af te breken. Daarna gaat de voedselbolus door de rest van het spijsverteringsstelsel totdat het wordt uitgescheiden in de vorm van ontlasting.
Wezel voeren
Zoals je misschien hebt afgeleid uit de vorige paragrafen, is de wezel een vleesetend dier. Zijn dieet is gebaseerd op kleine knaagdieren, waarmee hij zich uitsluitend voedt als er voldoende overvloed is in het ecosysteem.
De wezel heeft een zeer snelle stofwisseling, daarom is hij in staat om elke dag 50% van zijn lichaamsgewicht aan vlees te consumeren.
In het geval dat kleine knaagdieren schaars zijn, kan de wezel zich voeden met elk klein dier binnen zijn bereik. In een studie uitgevoerd in het Parque Natural das Serras de Aire e Candeeiros (Portugal), werd de gebruikelijke prooi die het dieet van de wezel vormt, geregistreerd, wat aanleiding gaf tot vrij illustratieve gegevens. We laten je er een paar zien:
- Kleine knaagdieren (60,6%): muizen en ratten.
- Konijnen (14,2%).
- Spitsmuizen en mollen (3,9%).
- Kleine vogels (7,1%): mussen, duiven, roodborstjes, kwartels en andere soorten van vergelijkbare grootte.
- Reptielen (5,5%): hagedissen, hagedissen en zelfs kleine slangen.
- Amfibieën (4,7%): padden, kikkers, salamanders en kikkervisjes.
- Vruchten en zaden (4,4%).
- Aas: heel af en toe en alleen als er geen levend voer beschikbaar is.
Een volwassen wezel meet ongeveer 30 centimeter van kop tot staart (vrouwtjes ongeveer 20). Veel van zijn prooien zijn groter dan hij, maar zijn grootte is geen probleem voor de jacht. Als je wilt weten hoe het werkt, bekijk dan het volgende gedeelte.
Wezeljachttechnieken
Het dieet van de wezel hangt uitsluitend af van de efficiëntie van zijn jacht, en daarom heeft hij enorme prestaties ontwikkeld als het gaat om azen. Het is een ongrijpbaar dier dat door het kreupelhout springt, hoewel het ook een goede klimmer en zwemmer is.
Vaak houdt de wezel zijn prooi gevangen in zijn eigen hol, omdat hij openingen met een diameter tot 2,5 centimeter kan binnendringen.
Hun zicht en reuk zijn sterk ontwikkeld, waardoor deze dieren gemakkelijk prooien kunnen detecteren. Ze komen heel heimelijk op hen af totdat ze hen in een hinderlaag kunnen lokken. Zijn techniek bestaat erin het slachtoffer met een snelle beet bij de nek te vangen, de ruggengraat te splijten en hem onmiddellijk te doden.
Wezels maken soms een reeks grillige bewegingen voor hun prooi, bekend als de 'oorlogsdans'. De exacte functie van dit gedrag is onbekend, maar men denkt dat het slachtoffers in de war brengt voordat ze op jacht gaan.
De wezel behoort tot de autochtone fauna van verschillende landen en daarom is het in veel landen, zoals Spanje, verboden om hem in gevangenschap te houden. Mustela nivalis bevindt zich momenteel in de staat van instandhouding van Minste Zorg (LC).
Zijn belang als controleur van populaties kleine dieren en als prooi voor grotere roofdieren maakt het noodzakelijk om deze soort, evenals zijn leefgebied, te behouden. Je kunt niet zonder de wezel als je de Europese bosecosystemen in goede conditie wilt houden.
