7 merkwaardige aspecten van de blauwkopbijeneter

Deze hartwormen staan erom bekend levendige kleuren weer te geven op saaie locaties. We hebben het over de familie Meropidae, en specifiek de blauwkopbijeneter. Het elektrische blauw van zijn kop en borst maken hem onmiskenbaar in de ogen van iedereen die iets van vogels weet.

Daarom, om je kennis over deze kostbare dieren wat meer uit te breiden, vind je hier een compleet dossier over de biologie van de blauwkopbijeneter. Mis niets, want het is een fascinerend, mooi dier met een zang die moeilijk te negeren is. Laten we doorgaan.

1. Zijn taxonomie en de oorsprong van zijn wetenschappelijke naam

De blauwkopbijeneter reageert op de wetenschappelijke naamMerops muelleriDeze laatste term, muelleri, is genoemd naar zijn ontdekker, Johann Wilhelm von Müller, een Duitse ornitholoog die in de 19e eeuw op expeditie ging door Afrika om nieuwe soorten te vinden.

Deze vogel behoort tot de orde Coraciformes en tot de familie Meropidae. Dit laatste is waar de vogels, in de volksmond bekend als bijeneters, zich verzamelen, gespecialiseerd in het eten van vliegende insecten, vooral bijen (vandaar de naam).

2. Inwoners van vochtige bossen

Centraal-Afrika is de gastheer van deze bijeneter. Het wordt gevonden in een groot gebied dat Guinee, Sierra Leone, Liberia, Ivoorkust, Ghana, Nigeria, Kameroen, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Equatoriaal-Guinea, Gabon, de Republiek Congo, de Democratische Republiek Congo en Kenia.

De laatste, Kenia, staat op de lijst omdat de soort daarheen is verhuisd op de vlucht voor ontbossing in het equatoriale woud.

Dit is een vogel die leeft in vochtige en warme oerwouden van deze regio, die als tropisch en subtropisch wordt beschouwd. Hier vindt hij een overvloed aan voedsel en beschutting tussen de dichtbevolkte boomtoppen.

3. De blauwkopbijeneter, gespecialiseerd in vliegende insecten

Net als de rest van de leden van de coraciformes-groep, is de blauwkopbijeneter geëvolueerd om insecten te kunnen vangen tijdens de vlucht. Het geeft meestal de voorkeur aan bijen, maar het is niet walgelijk voor vlinders en andere insecten, zoals wespen, hommels, muggen of vliegen.

In tegenstelling tot andere soorten, die gedurende lange perioden over gebieden vliegen en halverwege de vlucht eten, keert deze bijeneter vaak terug naar zijn tak met zijn prooi om hem veilig op te eten.

4. Een eenzame vogel

Helaas zijn er niet veel gegevens over het ethogram van deze vogel. Het is bekend dat hij solitair is (behalve tijdens het broedseizoen) en overdag, een periode waarin hij al zijn activiteit ontwikkelt. Hun dag bestaat meestal uit neerstrijken op takken in het hoge bladerdak, wachtend om hun prooi te spotten.

Als hij een insect lokaliseert, springt hij er met volle snelheid naar toe, vangt het op en keert terug naar zijn zitstok om het op te eten. Op deze manier is hij veilig en kan hij de boomtoppen blijven afspeuren op zoek naar meer voedsel.

5. Het mysterie van de voortplanting van de blauwkopbijeneter

Als het gaat om het bestuderen van de voortplanting van deze soort, is alles onbekend. Uit hun gelijkenis met andere soorten is afgeleid dat hun b alts- en paarseizoen begint aan het einde van het regenseizoen, wanneer het klimaat milder is en er nog steeds een overvloed aan voedsel is.

Het is meestal het mannetje dat naar het vrouwtje zoekt en haar probeert te overtuigen om te paren, door haar insecten als cadeau mee te brengen. Als ze akkoord gaat, bouwen ze een nest hoog in de boomtoppen. Er wordt aangenomen dat hij daar zes of zeven eieren zal leggen en beide ouders zullen deelnemen aan het grootbrengen van de kuikens.

6. In een staat van minste bezorgdheid

Deze vogel wordt volgens de rode lijst van de IUCN beschouwd als minst zorgwekkend (LC). Dit komt omdat er onvoldoende gegevens zijn over hun populaties, dus het is niet mogelijk om in te schatten in welk tempo hun aantal afneemt. Toch is duidelijk dat het afneemt.

7. De ergste bedreigingen onder ogen zien

Zelfs met dit gebrek aan informatie kan niet worden ontkend dat de equatoriale jungle kleiner wordt. De verplaatsing van de soort naar Kenia suggereert dat hij relatief goed in staat is zich aan te passen aan nieuwe omgevingen, maar ook dat hij steeds minder hulpbronnen tot zijn beschikking heeft.

Aan de andere kant zijn er zoveel Centraal-Afrikaanse soorten die met uitsterven worden bedreigd, dat de inspanningen meestal gericht zijn op het ecosysteem zelf en op de bescherming van het land, of op andere dieren in een veel kritiekere toestand . Daarom is het enige dat overblijft, doorgaan met onderzoeken en vechten voor het behoud van de natuur, aangezien het volgende slechte nieuws zou kunnen zijn dat de blauwkopbijeneter veel minder talrijk is dan verwacht. Laten we nooit de kracht verliezen als het gaat om het beschermen van onze planeet.