De voortplanting van slakken is bij de meeste mensen onbekend. Hoewel, omdat het weekdieren zijn, niemand eraan zou twijfelen dat ze eieren leggen, ligt het mysterie in hun voortplanting. Dit is te wijten aan de overgrote meerderheid van slakkensoorten zijn hermafrodieten; dat wil zeggen, elk individu heeft mannelijke en vrouwelijke genitaliën.
Het is waar dat er een mythe rond deze langzaam bewegende dieren circuleert. Men geloofde dat slakken niet hoefden te paren om zich voort te planten, maar dit is feitelijk onjuist. Wat er gebeurt is dat, na copulatie zullen beide individuen in staat zijn om te dragen en hun eigen eieren te leggen.
Hoe wordt de reproductie van de slak uitgevoerd?
Dit ongewervelde weekdier wordt geslachtsrijp na zes, zeven of acht maanden, wat binnen het kader van een gemiddelde levensduur van ongeveer zes jaar valt. Hun paartijd heeft te maken met het weer; geeft de voorkeur aan warme en vochtige temperaturen, het is in de lente of herfst wanneer de reproductie van de slak plaatsvindt.
Slakken hebben een verleidingsproces voorafgaand aan de paring. Dit bestaat uit een herkenning van de ander door er met het lichaam doorheen te gaan. De ene slak strijkt op de andere neer en omcirkelt de schaal en het zachte gebied. Dit proces kan tot 15-20 minuten duren; Het speelt in op de behoefte aan stimulatie van de copulatie- en voortplantingsorganen.
Het voortplantingssysteem van de slak heeft complexe buisvormige systemen. Het is vooral vanuit het belang van deze dieren voor de fokkerij en gastronomische consumptie de reden waarom een uitgebreide wetenschappelijke studie is opgedragen.
Het moment van copulatie
Om slakreproductie te laten plaatsvinden, is het noodzakelijk dat een van de exemplaren zijn pijl in het vrouwelijke apparaat van de andere steekt. Er zijn echter nog twee stappen te gaan van de komst van de vloeistof tot de bevruchting:
- Eerst, dit sperma moet in de vaginale zak worden ingebracht.
- Ten tweede, de reproductieve handeling zal eindigen wanneer de eieren volgroeid zijn, na 10 of 12 uur.
Voor de noodzaak om zoveel uren in contact te blijven, slakken paren 's nachts. Ze worden gescheiden zodra het sperma door de eieren is ontvangen.
In de loop van het proces, beide individuen sturen DNA-strengen door calciumcarbonaat. Deze ketens lossen op zodra ze door het vrouwelijke voortplantingssysteem zijn ontvangen, wat resulteert in het vrijkomen van sperma.
Wat nieuw en buitengewoon is aan de voortplanting van slakken, is dat beide individuen worden bevrucht. De passage van DNA en het vrijkomen van sperma vindt gelijktijdig plaats in beide vaginale holtes, zodat de twee slakken eieren kunnen leggen.
Slakkeneieren en jongen
Slakken dragen gedurende twee tot drie weken naar hun eieren. Aan het einde van die periode zoeken ze een stuk zachte aarde op waar ze een kuil graven; daar zal het nest zijn waar ze hun bevruchte eieren gaan schuilen. Het aantal eieren kan oplopen tot 80 en niet minder dan 50 eenheden, ongeveer 2,5 millimeter in doorsnee.
Dit in verwijzing naar de gewone slak, omdat sommige soorten -in China- tot 200 eieren van hun geslachtsdelen vrijgeven. Het is ook bekend dat een soort van ongewerveld weekdier afkomstig uit Afrika genaamd Achatina het kan tot 700 eieren leggen.
De eieren hebben nog twee tot vier weken nodig om uit te komen. Het eerste voedsel van de jongen, wanneer de schaal uitkomt, is het membraan. Voor het kleine wezen heeft de schaal alle eiwitten en mineralen die het nodig heeft om te gaan leven; ze eten ook de aarde rond het nest. Na vijf dagen verlaten ze het nest.
Tuinslakken kunnen een levensverwachting hebben van vijf tot zes jaar. Wanneer de lage temperaturen komen, verstoppen ze zich in hun schelp en 'sluiten de deur' het gat bedekken met een laag slijm.
Bij droogte kunnen de slakken zelfs de hele zomer op hun schuilplaats blijven. Geen wonder dat deze dieren het al 600 miljoen jaar hebben overleefd.
Kortom, de voortplanting van slakken is gedeeltelijk ontrafeld dankzij studies voor industriële doeleinden voor culinaire consumptie. Als ze iets meer weten over deze soort, kunnen ze de plaats van respect en voorrecht krijgen die deze voorouders van onze natuur verdienen.