Anura's zijn amfibieën waarvan de volwassen vormen geen staart hebben. Integendeel, ze hebben een compact, breed lichaam, met lange achterpoten die zijn aangepast aan springen. Ze vormen de grootste groep binnen dit grote taxon, dat bestaat uit alle bekende soorten kikkers en padden.
Dankzij deze variëteit kunnen miljoenen rariteiten anuran-amfibieën worden verzameld. Hoewel ze allemaal veel kenmerken gemeen hebben, omdat er zo veel zijn en zo over de hele wereld verspreid zijn, heeft elk van hen een bijzonderheid ontwikkeld. Enkele van de meest unieke worden weergegeven in de volgende regels.
Zeldzaamheid en curiositeiten van anuran-amfibieën
Sommige van de volgende curiositeiten houden verband met het uiterlijk van dieren en andere met hun algemeen of voortplantingsgedrag. Misschien wel het meest opvallend zijn de onverwachte, die het dier distantiëren van het gebruikelijke concept van amfibieën.
Anurans kunnen van kleur veranderen
Zowel kikkers als padden kunnen van kleur veranderen, dankzij het feit dat er speciale cellen in hun huid zitten waardoor ze dit kunnen doen. Deze cellen zetten bij stimulatie uit of krimpen samen en daarmee verandert de kleur van het dier.
Wanneer sommige van deze cellen bijvoorbeeld opgezwollen zijn, overheerst de gele kleur, maar als het melanische cellen zijn, dragen ze zwart pigment en wordt de huid donkerder. De blauwe, groene of violette tinten zijn het gevolg van lichtabsorptie of reflectieverschijnselen. Vochtigheid en temperatuur kunnen ook de kleurverandering beïnvloeden.
Nieuwsgierige verhalen over amfibieën die op een schuimmatras worden geboren
De langvingerige kikker (Leptodactylus fragilis) ontwikkelt een heel eigenaardig mechanisme om voor zijn eieren te zorgen. Zodra het vrouwtje eieren legt, schudt ze de geleiachtige substantie die haar omringt totdat ze een schuimmatras creëert. Dankzij dit matras drijven de eieren op het waterniveau.
Kikkers die andere dieren willen zijn
De kikker die bekend staat als de "bergkip" (Leptodactylus fallax) is vrij moeilijk te zien, maar 's nachts komt het mannetje uit zijn schuilplaats en laat een muzikaal lied horen dat lijkt op dat van sommige vogels. Dit betekent dat andere dieren hem in zijn natuurlijke omgeving verwarren met een vogel en hem ver van het water zoeken, wat ideaal is om roofdieren in de war te brengen.
Aan de andere kant is de mannelijke brulkikker of brulkikker (Lithobates catesbeianus). Deze amfibie roept zo krachtig en dreunend dat het doet denken aan het dier dat het zijn naam geeft.
Wat het doet, is het buitengewone geluid uitzenden en door zijn mond met lucht te vullen en zijn neusgaten te sluiten, versterkt hij het. Het geloei is zelfs meer dan anderhalve kilometer verderop te horen.
Nieuws over amfibieën die hun jongen bij zich dragen
Tussen de bemoste bomen, orchideeën, varens en lianen van de Ecuadoriaanse jungle leeft de buidelkikker (Gastrotheca riobambae). Deze vreemde grijsachtige anuran kan geen eieren leggen in vijvers, omdat in de jungle het vocht wordt opgenomen door de sponsachtige grond zelf.
Om deze reden houdt het vrouwtje haar jongen in een soort zak op het onderste deel van haar rug. Vandaar de naam buidelkikker, omdat hij zich gedraagt zoals een kangoeroe dat zou doen.
Wanneer de broedtijd nadert, nadert de kikker het water en opent de zak met zijn ledematen. Beetje bij beetje ha alt hij elk kikkervisje uit de bak, die nu in perfecte staat zal zijn om te overleven in het watermilieu.
Dwerg- en gigantische amfibieën
De ricordi-kikker (Eleutherodactylus rogersi), afkomstig uit de Bahama's, meet ongeveer een centimeter. Bovendien bereikt het vrouwtje meestal geen 35 millimeter, het is klein. Integendeel, de Goliath-kikker (Conraua goliath) is een kikker van monsterlijke afmetingen. Hij kan 30 centimeter lang worden en tot 7 kilo wegen.
In tegenstelling tot zijn grootte is deze amfibie zo bang dat een fluistering voldoende is om het water in te rennen of zich in het kreupelhout te verstoppen. Ondanks dit gedrag heeft hij niet al te veel vijanden om zich heen.
De kikker met een parachute
De Maleise vliegende kikker (Racophorus reinwardtii) leeft op het Aziatische continent. Het eerste nieuws over zijn bestaan kwam doordat enkele heren die op het land werkten, zeiden dat ze vliegende kikkers hadden gezien.
Natuurlijk was dit niet waar, maar het was ook niet helemaal onwaar. Hoewel deze kikker geen vleugels heeft, heeft hij tenen met zwemvliezen die hem helpen door bomen te glijden. Daarom lijkt het erop dat hij eerder een parachute gebruikt.
De meest onvoorstelbare curiositeiten van amfibieën
Een onwrikbaar kenmerk van amfibieën is dat het eierleggende dieren zijn, dat wil zeggen dat ze uit eieren worden geboren, maar de dierenwereld streeft ernaar de kijker elke dag te verrassen. Om deze reden is er een pad op het Afrikaanse continent waarvan het vrouwtje de eieren binnenin uitbroedt. Dit maakt het een soort eierlevendbarend dier, toch?
Ten slotte is het nodig om te praten over de surrealistische Surinaamse pad (Pipa pipa), afkomstig uit de oerwouden van Zuid-Amerika. Tijdens het paren legt het mannetje tientallen reeds bevruchte eieren op de rug van het vrouwtje.
Vervolgens begint het lichaam van het vrouwtje ze te bedekken met huid, waardoor een soort rugbuik ontstaat. Naarmate de tijd voor het uitkomen nadert, komen de jongen volledig gevormd uit de rug van hun moeder tevoorschijn, zonder dat ze door een larvaal stadium hoeven te gaan.
Dit zijn enkele van de meest opvallende bezienswaardigheden van bepaalde groepen amfibieën, hoewel we onderweg nog veel meer fascinerende taxa hebben weggelaten. Denk je, na deze verstrekte gegevens, dat de faam om eenvoudig te zijn recht doet aan kikkers en padden?
