Er zijn veel honden die hun sporen hebben achtergelaten en om verschillende redenen geschiedenis hebben geschreven. Sommigen maakten ons aan het lachen in grappige films, anderen als politieagenten en weer anderen hebben vele levens gered. Dat laatste is het geval met onze hoofdpersoon van vandaag: Attila.
Attila was een tienjarige Belgische herder die in maart 2016 stierf aan lymfeklierkanker. Een geweldige hond, een geweldige vriend en een geweldige professional die afscheid van ons heeft genomen. Wil je zijn verhaal weten?
Attila, de badmeesterhond
Attila had zijn achtergrond in Frankrijk, want daar kwam zijn hele familie vandaan. In feite was zijn grootvader net als hij een badmeesterhond, dus deze hond had al redding in zijn aderen.
Atila kwam in de armen van José Manuel Pérez Zarza toen hij zes maanden oud was. Sindsdien is het meer geworden dan een huisdier. Hij was zijn vriend, zijn trouwe metgezel, een van zijn familie en zijn beste partner op het werk.
Atila begon bij zijn baasje van onderuit, in de Canarische Eilanden Reddingshondengroep. Beetje bij beetje, gezien hun grote vaardigheid, slaagden ze erin om lid te worden van de Nationale Vereniging van Spanje en Duitsland, evenals de Nationale School voor Civiele Bescherming van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Zo wisten ze een plek bij de besten te verdienen.
Dankzij deze training kon hij lid worden van de Disaster Intervention Group (GIC) van de Spaanse School voor Redding en Detectie met Honden (ESDP). Het is ook geaccrediteerd en erkend door de Verenigde Naties (VN) voor het zoeken en redden van mensen bij natuurrampen of niet.
Een deel van zijn training bestond uit het zoeken naar Yeremi Vargas, de jongen van de Canarische Eilanden die in 2007 verdween en wiens verblijfplaats nog onbekend is. Atila hielp om aanwijzingen over de zaak op te helderen.
Deze hond redde het leven van tientallen mensen toen ze hopeloos leken en werd de meest gewaardeerde hond bij reddingswerk.
De pijn van Attila's baasje
Tien jaar samen opstaan en elke dag samen naar het werk gaan Dit was zonder twijfel geen gemakkelijk verlies voor José Manuel, die verzekerde dat Atila niet alleen een werkhond was, maar nog een in de familie en ook komt zijn vrienden binnen.
Volgens zichzelf zei hij: “Attila is onvervangbaar, ik zal nooit een andere hond kunnen vinden met wie ik dezelfde medeplichtigheid heb. Niemand zal zijn plaats kunnen innemen hoewel ik door moet gaan met mijn werk en een andere hond moet opleiden met mijn uiterste best en het beste van mezelf moet geven. Alles wat ik met Atila heb ervaren en geleerd, zal me enorm helpen om van de nieuwe hond de beste te maken, de beste na Atila natuurlijk”.
Al degenen die Atila kenden, van openbare instellingen, vrienden, reddingspartners en vrienden, betuigden hun condoleances aan José Manuel, die de tranen en pijn die hij voelde voor de dood van zijn vriend en metgezel niet kon bedwingen.
Een voorbeeld van liefde voor werk is wat dit dier ons heeft nagelaten, omdat zijn opdracht niet iets was dat hij gewoon leuk vond, hij werd gemotiveerd door liefde voor de mensen die hij redde, daarom werd hij de beste. We weten dat er geen ander zal zijn zoals hij en we danken hem voor alles wat hij deed voor degenen die hij hielp.
En als eerbetoon bedanken we al die reddingshonden, en ook hun baasjes, die dag in dag uit alles geven om anderen te helpen, zelfs ten koste van hun leven. Wat zouden we zijn zonder hen? Bedankt en duizend keer bedankt.