De stierhaai is een van de bekendste haaiensoorten. Het wordt met verschillende namen genoemd, afhankelijk van waar ze wonen: Zambesi-haai, Nicaraguaanse haai of Ganges-rivierhaai. Laten we wat meer te weten komen over de stierhaai, zijn leefgebied en kenmerken.
Door de wetenschappelijke gemeenschap aangeduid als Carcharhinus leucas, heeft het een mollig figuur en een brede, platte snuit. Dit is een van de 43 soorten haaien die zowel in zout als in zoet water kunnen leven.
Samen met de grote witte haai en de tijgerhaai maakt de stierhaai het trio haaien compleet dat het meest waarschijnlijk mensen zal aanvallen.Hoewel aanvallen van haaien vrij zeldzaam zijn, staat deze soort bekend als de pitbull van de zee vanwege zijn agressieve gedrag.
Eetgewoonten
Het dieet van de stierhaai bestaat voornamelijk uit beenvissen en kleine haaien. In het westelijk deel van de Atlantische Oceaan voeden ze zich over het algemeen met harder, tarpon, meerval, snook, makreel, makreel en snapper.
Ze consumeren ook jonge haaien en roggen, waaronder kleine haaien van hun eigen soort, wanneer ze zich wagen in ondiepe gebieden die als kraamkamer worden gebruikt.
Het is gebruikelijk dat ze zich voeden met zeeschildpadden, dolfijnen, krabben en bepaalde zeevogels. Ze worden als ietwat lui beschouwd, maar zijn in staat tot snelle uitbarstingen, tot 20 km/u, om kleine, behendige prooien te vangen.
Habitat
Stierhaaien zijn migrerende jagers, gevonden in verschillende geografische gebieden, waaronder oceanen, rivieren en zelfs zoetwatermeren. Ze blijven meestal in warm, matig diep water, tussen de 30 en 150 meter diep.
Het is, zoals we hebben gezien, een van de weinige soorten die zich gemakkelijk in zoet water verplaatsen en er lange tijd in kunnen verblijven. Ze broeden in zout water, in mariene habitats.
Deze mogelijkheid om van zout naar zoet water te gaan, gebeurt zelfs als ze heel jong zijn en ze gebruiken ondiepe gebieden als broedplaatsen. Ze kunnen ook hyperzout water verdragen.
Geografische spreiding
Deze haaiensoort komt wereldwijd voornamelijk voor in tropische en subtropische kustwateren, ook in riviersystemen en sommige zoetwatermeren. Ze zijn gezien in de Amazone-rivier in Peru en in de Mississippi-rivier in Illinois (VS).
Stierhaaien migreren naar het noorden langs de kust van de Verenigde Staten, meestal in de zomer. Ze zwemmen naar Massachusetts en keren dan terug naar tropische klimaten zodra de kustwateren afkoelen.
Deze grote exemplaren geven de voorkeur aan de Atlantische, Indische en Stille Oceaan, terwijl hun favoriete rivieren de Brisbane, Amazone, Ganges, Brahmaputra, Potomac en Mississippi zijn.Ze bevinden zich altijd in rivieren, vooral als ze uitmonden in de zee. Het is relevant op te merken dat er in deze rivieren geen aanvallen op mensen bekend zijn.
Kenmerken
- De stierhaai heeft slechts 50% zoutconcentratie in zijn bloed, daarom kan hij heel gemakkelijk overschakelen van zout water. Een interessant feit is dat je 20 keer meer urine produceert als je in zoet water zwemt.
- Ze worden volwassen tussen de 15 en 20 jaar en hun bekende levensverwachting is 25 jaar. Volwassenen zijn ongeveer 3,5 meter lang en wegen ongeveer 300 kilogram.
- Over het algemeen zijn vrouwtjes groter en leven ze langer, en in de meeste gevallen worden ze 17 jaar. Mannetjes daarentegen worden gemiddeld 13 jaar.
- De eerste rugvin is groot en driehoekig, begint iets achter de borstvin en heeft geen intercostale richel.
- De snuit is veel korter dan de breedte van de mond en vrij afgerond.
- Het heeft heel kleine ogen, wat betekent dat het zicht niet erg belangrijk is, aangezien het de neiging heeft om door troebel water te drijven.
- Het heeft schakeringen variërend van donkergrijs tot lichtgrijs, die aan de onderkant bijna wit worden.
- Hun kaken kunnen tot 245 centimeter lang zijn, hun tanden zijn breed, driehoekig en gekarteld.
Enkele interessante feiten over de stierhaai
Hoewel de stierhaai geen soort is waarnaar wordt gezocht door visserijbedrijven, wordt hij gevangen met bodembeuguitrusting. De stier wordt beschouwd als de gevaarlijkste haai ter wereld.
De grote omvang van deze haai, zijn vermogen om zich aan zoet water aan te passen en de nabijheid van menselijke nederzettingen maken hem tot een potentiële bedreiging.
