Wanneer we worden geconfronteerd met een epilepsie-aanval met toevallen bij onze hond, is het eerste waar we duidelijk over moeten zijn dat we kalm moeten blijven, leg het dier neer, voorkom dat het zijn tong uitsteekt, laat het herstellen en volg de aanbevolen behandeling.
Grotere neiging tot aanvallen bij sommige rassen
Epilepsieaanvallen komen vaker voor bij bepaalde rassen: Duitse Herder, Sint Bernard, Setter, Beagle, Poedel, enkele Teckel en Basset Hound. De eerste aanval komt vaak voor bij honden in de leeftijd van zes maanden tot vijf jaar. Het is noodzakelijk om te leren handelen, aangezien epilepsie niet de dood inhoudt, maar ernstige bijwerkingen kan hebben.
Nauwkeurige stappen in het midden van de aanval en aanvallen
De zogenaamde idiopathische of essentiële epilepsie bij honden is een hersenziekte die wordt gekenmerkt door symptomen die lijken op die van mensen die aan deze pathologie lijden. Wanneer een aanval op een onvoorspelbare en ook willekeurige manier begint, wordt in de hersenen een ontlading van energie geproduceerd die trapbewegingen in de ledematen, overvloedige speekselvloed, ongecontroleerd urineren of ontlasting en bewustzijnsverlies bij de hond veroorzaakt. Op deze situatie moet je voorbereid zijn.
Het eerste is om kalm te blijven en het dier zo te plaatsen dat het niet raakt of van een hoge plaats valt. We zullen u met de grootste zorg behandelen, aangezien u zich in een bijzonder delicate situatie bevindt. Idealiter leg je hem op een zacht oppervlak, zoals een mat of kussens, zodat hij comfortabel ligt en zichzelf niet bezeert aan aanvallen.
Er zijn mensen die adviseren dat het dier zijn tong uitsteekt, omdat het op die manier zuurstof krijgt. Maar gezond verstand vertelt ons dat de hond die zijn tong uitsteekt, het risico loopt hem te bijten.
Na de epileptische aanval is het noodzakelijk om de hond op een rustige plek te laten rusten, het zal uitgeput zijn. De dierenarts zal de juiste behandeling opleggen wanneer hij dit nodig acht, die zal bestaan uit het toedienen van een spierverslapper, normaal gesproken Valium, die rectaal wordt toegediend. De eigenaar kan deze relaxant zelf bij de hond aanbrengen wanneer hij een epileptische aanval krijgt.
Epileptische honden en aanvallen die waarschuwen
Epileptische aanvallen kunnen van grotere of kleinere intensiteit zijn. Er zijn enkele aanwijzingen in het gedrag van het dier voorafgaand aan de aanval, het is namelijk zo dat de hond nerveuzer en onrustiger is dan normaal.
Als we de aanval anticiperen, kunnen we eerste hulp toepassen, zoals het plaatsen van de hond op een plaats waar er geen gevaar is om zijn hoofd te stoten of het risico van vallen van hoogte is. Het is ook raadzaam om de hond op een zachte ondergrond neer te leggen, bij voorkeur op de grond, zodat hij niet valt.
Duur van aanvallen
Hoewel het voor de eigenaren eeuwig kan zijn, duren deze aanvallen in werkelijkheid niet langer dan twee minuten, waarna het dier gedesoriënteerd en erg moe zal zijn. Deze idiopathische epilepsie bij honden is ongeneeslijk en zal hoogstwaarschijnlijk een levenslange behandeling vereisen.
Het kan ook niet worden gedetecteerd door middel van analyse of röntgenfoto's en heeft in het algemeen geen spoedbehandeling nodig tenzij de aanvallen om de zoveel tijd worden herhaald, iets dat zeer gevaarlijk kan zijn voor ons huisdier en het zal nodig zijn om een behandeling toe te passen op basis van op barbituraten.
Het dier lijdt meestal niet tijdens de aanval, hoewel het anders lijkt.
Nuttige tips
Als we de symptomen waarnemen, is het het beste om snel naar een dierenarts te gaan. De behandeling die de deskundige voorschrijft moet tot op de letter worden gevolgd zodat epileptische episodes tot een minimum worden beperkt.
In werkelijkheid zijn aanvallen het symptoom van een bestaande ziekte in de hersenen, net zoals diarree een symptoom is van een ziekte in het spijsverteringsstelsel. In veel gevallen is het mogelijk om te bepalen welke ziekte de aanvallen veroorzaakt: een tumor, een aangeboren afwijking of een beroerte, maar soms is het niet mogelijk om de oorzaak te bepalen, en in het laatste geval wordt epilepsie idiopathisch genoemd.
Wanneer het in de diergeneeskunde een idiopathische ziekte wordt genoemd, is dit meestal omdat de oorzaken ervan onbekend zijn.