Ook bekend als hert, of 'Bambi' naar het Disney-personage, het edelhert leeft op het noordelijk halfrond en wordt, ondanks zijn schattige uiterlijk, beschouwd als een van de meest schadelijke invasieve soorten ter wereld. In dit artikel geven we je informatie over zijn kenmerken, zijn gedrag en zijn leefgebied.
Kenmerken van het edelhert
Binnen de hertenfamilie is het gewone hert (Cervus elaphus) –ook wel Europees, edelhert of edelhert genoemd– het op twee na grootste (alleen overtroffen door elanden en elanden), aangezien het 250 centimeter lang en 200 kilo weegt in gewicht.
Net als de rest van zijn geslacht is dit zoogdier zeer seksueel dimorf: het mannetje is groter en heeft hoorns of geweien die hij elk jaar na de paartijd vernieuwt.
Bovendien hebben de mannelijke individuen bij bepaalde ondersoorten van edelherten dikke, donkere manen op de schouders en nek. Bij beide geslachten is de vacht meestal bruin, behalve de buik en achterkant (wit).
Red Deer Habitat
Deze soort komt voor op het grootste deel van het noordelijk halfrond. Hoewel het in sommige delen van de planeet is uitgestorven als gevolg van 'sportjacht' en de vernietiging van zijn natuurlijke habitat, wordt het edelhert niet als bedreigd beschouwd.
We kunnen herten in twee grote groepen verdelen op basis van hun locatie: enerzijds uit Eurazië en Afrika en anderzijds uit Noord-Amerika. Die van het eerste 'team' wonen in Oezbekistan, Algerije, Tunesië, de Krim, Corsica, Sardinië, Pakistan, Mantsjoerije, Tibet, Bhutan, Mongolië, Turkije, Spanje, Noorwegen, Zweden en de Britse Eilanden.
De vier ondersoorten die nog steeds in Noord-Amerika leven, zijn te zien in: de Rocky Mountains, Yellowstone National Park en de staten Oregon, Californië en Washington, evenals het zuiden van Canada in de regio Manitoba en Dakota.
Bovendien zijn herten geïntroduceerd op het zuidelijk halfrond voor jachtgebieden in landen als Argentinië, Chili, Nieuw-Zeeland en Australië, waar ze als negatief worden beschouwd voor het ecosysteem, omdat ze concurreren met andere herbivoren om voedsel. In deze gevallen vindt de reproductiecyclus plaats tussen de maanden maart en april.
Gedrag van edelherten
Dit soort herten is het meest actief bij zonsopgang en zonsondergang en is vrij schuw en angstig. Bovendien is zijn gedrag meestal grillig en moeilijk te volgen, aangezien hij niet meer dan één dag op één plek doorbrengt en slaapt 'waar de nacht hem vindt'.
De mannetjes leven alleen en de vrouwtjes worden vergezeld door de jongste individuen om kuddes te vormen die oplopen tot 20 individuen, geleid door het meest ervaren vrouwtje.Dit matriarchale systeem wordt gedeeld, aangezien de andere volwassen vrouwtjes de leiding hebben over het nemen van beslissingen en het verdedigen van de groep binnen hun territorium.
Wanneer de kuddes zich verplaatsen, worden ze geleid door deze leiders en worden ze gevolgd afhankelijk van de leeftijd van de anderen. In de paartijd wordt de groep gesloten door het dominante mannetje om iedereen onder zijn hoede te houden.
Afspelen
Het paarseizoen loopt van augustus tot september, wanneer de mannetjes onderling vechten om de harem onder controle te krijgen; waarvoor ze de hoorns gebruiken die ze het hele jaar door hebben ontwikkeld.
Tijdens loopsheid voeden ze zich niet: ze paren of vechten alleen, dus sommige exemplaren kunnen sterven als ze tijdens de winter niet voldoende vet- en energiereserves hebben opgebouwd.
Vrouwen blijven acht maanden drachtig en krijgen in de vroege zomer één kalf per keer.Kort na de geboorte staan de reekalfjes op en volgen hun moeder. Hoewel de meest voorkomende is dat ze ze tussen de vegetatie verstoppen en meerdere keren per dag verzorgen, tot ze drie maanden oud zijn.
Eten
Wat zijn dieet betreft, het edelhert is herbivoor en voedt zich met bladeren, takken, schors, knollen en wortels; ze kunnen soms fruit en zaden aan hun dieet toevoegen.
Tot slot zijn de belangrijkste roofdieren van edelherten carnivoren zoals beer, tijger, lynx en luipaard. Jonge individuen zijn het meest kwetsbaar en hoewel volwassen mannetjes dit grote gewei hebben, gebruiken ze het niet om tegen hun jagers te vechten, maar vluchten ze als een methode om te redden.
Het hert als indringer
Hoewel het onschuldig lijkt, is het hert in staat om het ecosysteem buiten zijn natuurlijke habitat te veranderen. Het eet meestal de scheuten van sommige bomen en planten, waardoor de ontwikkeling en verspreiding van vegetatie wordt voorkomen.Dit gedrag lijkt sterk op dat van de eland die de ecologische ramp in Yellowstone Park veroorzaakte. De soort kan dus worden beschouwd als een latent gevaar voor het milieu.
Herten kunnen ook last hebben van een groot aantal parasieten en besmettelijke ziekten. Velen van hen hebben geen invloed op mensen, maar ze vormen een bedreiging voor de inheemse fauna van de plaatsen waar ze als een indringer worden beschouwd. Zo komen pathologieën terecht in een nieuw ecosysteem waarin geen enkel dier er resistent tegen is, dus vermenigvuldigen ze zich en beschadigen ze het ecosysteem ernstig.
Het kan moeilijk zijn om het schattige en mooie hert als een bedreiging te zien. Het vormt echter een groot risico voor het leefgebied van verschillende dieren, zodat ze in verschillende landen als gevaarlijk worden beschouwd.
