Het gigantische gordeldier, ook bekend –afhankelijk van de regio– als pejichi, giant cuspa, cuspón, ocarro, carachupa, cabazú, giant cachicamo, tatú carreta en large gurre is een zoogdiersoort van de Cingulata-orde die behoort tot de familie Dasypodidae.
Zijn wetenschappelijke naam is Priodontes maximus en het is het enige lid van een monotypisch geslacht dat endemisch is in Zuid-Amerika. Bovendien is het momenteel het grootste gordeldier ter wereld. Zijn naam verwijst naar zijn sterke schild dat een groot deel van zijn lichaam bedekt.
Giant Armadillo-kenmerken
Het kan tussen de 19 en 33 kilogram wegen als we het hebben over volwassen exemplaren. Bovendien kan hij tussen de 75 en 100 centimeter meten van de snuit tot het puntje van de staart.
Zijn kop is klein en dik, met de rug bedekt met veelhoekige platen. De oren staan ver uit elkaar, met pantserplaten ertussen. Het heeft een kegelvormig gezicht, zonder haar en is vleeskleurig. Het heeft ongeveer 100 tanden, allemaal hetzelfde.
Hoewel zijn buik kaal is, is de rest van zijn lichaam bedekt met een flexibel omhulsel dat bestaat uit kleine, grijze platen met gelige tinten naar de onderranden toe. Ze zijn gerangschikt in dwarse rijen die ook de staart en benen bedekken. Het heeft zeer grote en robuuste klauwen en de middelste kan tot 20 centimeter lang zijn, vooral aan de voorste ledematen.
Zijn tong scheidt een stroperige substantie af waarmee hij insecten kan vangen, zijn belangrijkste voedselbron. Zijn reukvermogen is erg goed. Aan de andere kant zijn de andere zintuigen niet zo goed ontwikkeld. In feite maakt het geen onderscheid tussen kleuren, maar dit is niet belangrijk omdat het een dier is met nachtelijke gewoonten.
Verspreiding en leefgebied van het gigantische gordeldier
Het gigantische gordeldier strekt zich uit over de lengte en breedte van het Zuid-Amerikaanse continent. Het gaat van Colombia naar het noorden van Argentinië, door Venezuela en de Guyana's. Het is voornamelijk te vinden in de buurt van het stroomgebied van de Amazone.
De favoriete habitats zijn tropische bossen, uiterwaarden en savannes. Bijgevolg kan het gigantische gordeldier zich aanpassen aan een grote verscheidenheid aan ecosystemen. Het is zelfs waargenomen op plaatsen met een breedtegraad van 500 meter boven zeeniveau. Ongeacht het leefgebied dat hen omringt, alle gordeldieren leven een groot deel van hun leven ondergronds in door hen gebouwde holen.
Voortplanting en gedrag van het gigantische gordeldier
Hun draagtijd vindt plaats in de zomer. De looptijd is ongeveer vier maanden.Ze krijgen slechts één of twee jongen, die de eerste paar maanden moedermelk krijgen, terwijl ze zich geleidelijk aanpassen aan het volwassen dieet. Ze zijn geslachtsrijp tussen de 9 en 12 maanden oud.
Het gigantische gordeldier is nachtdieren, solitair en ondergronds van gewoonte. Het maakt meestal reizen van meer dan drie kilometer op zoek naar voedsel. Ondanks zijn rigide uiterlijk is het een redelijk behendig dier, met een snelle loop en een goede graver. Ze kunnen op hun achterpoten balanceren terwijl ze zichzelf op hun staart ondersteunen, waardoor ze hoge termietenheuvels kunnen bereiken en roofdieren kunnen bedreigen.
Vanwege zijn grote formaat en sterke bepantsering hoeft hij niet volledig verborgen te zijn in zijn schild, in tegenstelling tot andere kleinere gordeldieren.
Hun dieet bestaat voornamelijk uit koloniale mieren en termieten. Het kan echter larven van andere geleedpotigen, wormen, spinnen, slangen en aas in het algemeen opeten.
Reuzengordeldier instandhoudingsstatus
Dit gordeldier wordt door de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) als kwetsbaar voor uitsterven beschouwd en staat vermeld in bijlage I (met uitsterven bedreigd) van de Overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde dier- en plantensoorten (CITES ).
Het gigantische gordeldier wordt in Colombia als bedreigd beschouwd; in Paraguay en Argentinië met uitsterven bedreigd; en in Peru en Ecuador is het kwetsbaar. Het wordt in Uruguay als regionaal uitgestorven beschouwd.
In Venezuela wordt hij als bedreigd beschouwd en is hij beschermd sinds 1983. De jacht was verboden en deze maatregel werd in 1996 bekrachtigd door een decreet tot instelling van een verbod voor onbepaalde tijd.
Het gigantische gordeldier is een kwetsbare soort, omdat het zeer schaars is vanwege zijn lage voortplantingsvermogen en zeer gespecialiseerde eetgewoonten, waarbij het bij voorkeur mieren en koloniale termieten consumeert.De geschatte populatie in het verspreidingsgebied is onbekend, maar naar schatting zes individuen per 100 vierkante kilometer.
Bedreigingen omvatten, naast het verlies van leefgebied, de jacht op vlees (meestal voor voedsel voor eigen gebruik). Omdat het gordeldier zeer wordt gewaardeerd als eiwitbron, is er zwaar op gejaagd en is een groot deel van zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied uitgeroeid.
Illegale vangst voor clandestiene verkoop aan verzamelaars kan ook een bedreiging vormen, hoewel het moeilijk te kwantificeren is. Bovendien gebruiken sommige inheemse bevolkingsgroepen in het Amazonegebied hun hoeven om ornamenten te maken.
Bron van de hoofdafbeelding: www.animalessalvajes.net
