Otitis is een veel voorkomende ziekte bij honden. Er zijn echter rassen die vatbaarder zijn voor dit soort aandoeningen dan andere. Dit komt door meerdere redenen die te maken hebben met hun hygiëne, fysionomie en gedrag.
Otitis is een ontsteking die optreedt in het oor. Het kan extern zijn, dat is wanneer het in het trommelvlies naar buiten komt; of intern, dat is wanneer het dit membraan en zijn uiteinden beïnvloedt.
Zowel bij mensen als bij dieren is externe otitis de meest voorkomende. Wanpraktijken kunnen echter leiden tot een ernstigere infectie, wat kan leiden tot gehoorverlies.
Oorzaken van otitis bij honden
Er kunnen veel oorzaken zijn voor de ontwikkeling van otitis. Specialisten classificeren ze meestal in primaire en secundaire oorzaken.
De belangrijkste oorzaken van deze oorpijn hebben te maken met de omgeving en gewoonten. Bijvoorbeeld als de hond in een erg vochtige omgeving leeft, of als hij eraan gewend raakt constant in bad te gaan.
Ook kan deze aandoening het gevolg zijn van allergieën, infecties of vreemde voorwerpen in het oor. De meest voorkomende lichamen zijn stekels of takken, waar het dier zelf niet uit kan komen.
Secundaire oorzaken zijn gevolgen van andere pathologieën of aandoeningen. Bijvoorbeeld aanwezigheid van bacteriën, schimmels of gisten; het zijn elementen die niet direct de ziekte veroorzaken, maar eerder het gevolg zijn van een infectieproces.
Andere soorten oorzaken zijn die veroorzaakt door dezelfde otitis. Ze moeten zien wanneer de uitwendige infectie is binnengedrongen en het inwendige begint aan te tasten, of ook als gevolg van fibrose of verkalkingen.
Rassen die vatbaar zijn voor otitis
Bepaalde soorten rassen kunnen ook worden opgenomen als primaire oorzaak van oorontsteking. Honden met slappe oren of kleine gehoorgangen zijn vatbaarder voor deze ziekte.
Dat is het geval bij cocker-spaniëls: de anatomie van hun oren laat onvoldoende ventilatie toe, waardoor het oor vochtig blijft en weinig zuurstof krijgt. Deze aandoening wordt herhaald bij beagles en bassethonden.
Honden met veel haar in hun oren zijn ook vatbaar voor deze ziekte, omdat ze veel afscheiding ophopen. Deze situatie kan ontaarden in een allergisch proces of een infectie.
Rassen zoals Yorkshire terriers, collies en Duitse en Belgische herders lijden aan deze ziekte. Het komt veel voor bij zeer harige of langharige honden.
Zorg voor honden die gevoelig zijn voor otitis
Hygiëne is essentieel bij honden die vatbaar zijn voor deze aandoening. Voordat u reinigingstechnieken toepast, is het raadzaam om advies in te winnen bij specialisten.
Hoewel alle huisdieren hun oren schoon moeten houden, is de manier om dit te doen niet voor alle hondenrassen hetzelfde.
Het eerste is om het oor vrij te houden van afscheidingen, vooral bij honden met veel haar in de oren. Het gebruik van wattenstaafjes wordt afgeraden omdat deze inwendig letsel kunnen veroorzaken. Reiniging moet extern zijn of zo ver als de vingers kunnen reiken.
Honden met aanleg voor otitis mogen niet vaak worden gewassen: een keer per maand een diep bad is voldoende. De rest van de tijd kun je je lichaam wassen, zonder je hoofd nat te maken.
Het is belangrijk om voor het dier te zorgen tegen overmatig vocht. Bijvoorbeeld als hij naar het strand wordt gebracht; ook bij erg vochtig weer, wat otitis-infecties kan bevorderen.
Hoe de ziekte te identificeren
Als het om externe otitis gaat, is het gemakkelijker om het te identificeren:
- Meestal zorgt de ergernis ervoor dat honden vaak aan hun donkere kringen krabben. Ze kunnen ze ook tegen de grond wrijven.
- Ze schudden vaak hun hoofd.
- Ze worden agressief als je hun oren probeert aan te raken.
- Er komt vaker afscheiding uit de oren.
- In chronische gevallen is er sprake van evenwichtsverlies of desoriëntatie. Er is ook meer bloedophoping in de oorschelp.
In aanwezigheid van een van deze symptomen moet de hond worden beoordeeld door een specialist. Door middel van een otoscopie wordt de toestand van het oor beoordeeld en worden de afscheidingen geanalyseerd door middel van cytologie. In complexere gevallen worden schaafwonden, kweken, biopsieën of röntgenfoto's uitgevoerd.
De behandeling duurt tussen de 21 en 30 dagen en wordt over het algemeen uitgevoerd met lokale en orale medicatie. In beide gevallen zal het een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg moeten zijn die de te volgen stappen oplegt.