Kalkoenen zijn dieren die erg aanwezig zijn in ons leven. We kenden er vast allemaal wel een toen we klein waren, ook al was het in een dierentuin. We waren verbaasd over de prachtige staart van de pauw, terwijl we onze afwijzing van de gewone kalkoen probeerden te verbergen. Hun verschillen zijn heel duidelijk als het om schoonheid gaat. Toch willen we het hebben over het voeren van tamme kalkoenen.
De binnenlandse Turkije
Laten we, voordat we ingaan op voedsel, meer over dit dier zien en leren.
Het is bekend dat dit type kalkoen wordt grootgebracht op vrije uitloop en vrije uitloop. Het wordt gebruikt voor voedsel omdat de eieren niet erg gewaardeerd worden. Afhankelijk van waar dit dier wordt grootgebracht, staat het bekend onder een of andere naam, hoewel de meest gebruikte naam gewone kalkoen is.
Zijn afkomst
Geloof het of niet, kalkoen is het product van kunstmatige selectie door de mens waarbij hij probeerde de benodigde eiwitten te verkrijgen via vlees en eieren.
Er waren ook enkele inheemse beschavingen die dit dier als een god behandelden, omdat ze het in verband brachten met een van hun godheden genaamd Tezcatlipoca. Toen de Spanjaarden Amerika 'ontdekten', brachten ze een aantal van deze vogels mee om ze te temmen en groot te brengen, en ze noemden ze Gallinas de Indias.
Sindsdien is het fokken van dit dier begonnen, wat zijn snelle groei onthulde, waardoor mensen de mogelijkheid zagen om hun vlees te eten en te verkopen. De smaak van hun eieren was niet erg prettig, dus ze zijn niet of nauwelijks op de markt gebracht.
Algemene kenmerken van de gedomesticeerde kalkoen
Dit dier is bevorderlijk voor het leven in gematigde klimaten, daarom is Spanje een van de landen met de meeste boerderijen.Door de industrialisatie van de kalkoenenteelt is het mogelijk om maandelijks miljoenen kalkoenen te produceren, zodat hun vlees gemakkelijk en tegen een goede prijs kan worden gekocht.
Gedomesticeerde kalkoenen die gekweekt worden, behouden hun witte veren, terwijl de wilde gewone kalkoen ze in donkerbruine tinten had. Waarom is vandaag de dag nog steeds onbekend. Iets merkwaardigs is dat hun hoofd en nek geen veren hebben, iets wat ze heel grappig maakt om te zien.
Hun poten zijn robuust, heel anders dan die van bijvoorbeeld kippen. Zijn huid is roze, hoewel hij soms roodachtige, paarse of zelfs blauwachtige vlekken of tinten kan hebben.
Als er iets is dat de aandacht trekt in zijn uiterlijk, dan is het zijn intens rode kin, een uitsteeksel – het is niet bekend of het van de huid of van het vlees komt – dat het speciaal en anders maakt van andere vogels .
Er zijn kalkoenen die meer dan een meter hoog kunnen worden en hun breedte met open vleugels kan oplopen tot twee meter. Hun gewicht schommelt tussen de 8 en 10 kilo, terwijl vrouwtjes zelden zwaarder zijn dan vijf.
Binnenlandse kalkoenvoeding
Kalkoenen, als ze wild zijn, dat wil zeggen, wanneer ze in hun natuurlijke omgeving leven, kunnen zich voeden met insecten, granen, zaden en zelfs wat fruit of groenten die in het gebied voorkomen.
Gedomesticeerde kalkoenen die op boerderijen worden grootgebracht, worden echter in principe gevoerd met voer, of beter gezegd, een gegranuleerd voer met een hoog percentage eiwit, omdat het de essentiële voedingsstof is voor hun ontwikkeling. Dit vooral in zijn eerste levensmaanden.
Naarmate hij groeit, nemen de eiwitten in het voedsel af en nemen de calorieën toe, aangezien de gedomesticeerde kalkoen een zeer actief dier is dat een hoge calorie-inname nodig heeft om alle oefeningen die hij dagelijks doet uit te voeren.
Later blijven de calorieën toenemen, want zodra de kalkoen volledig is ontwikkeld, verandert het doel van zijn dieet. Wat je nu wilt, is ze vetmesten om er het maximale uit te halen. Triest maar waar.
