Inktvis komt uit de koppotigenfamilie, net als octopus en inktvis. Het zijn soorten ongewervelde weekdieren, die worden gekenmerkt door een volumineuze kop, tentakels en camouflagevermogen. Inktvisnabootsing is een bijzonderheid die mensen al jaren fascineert; Vanwege die interesse zijn er veel onderzoeken uitgevoerd.
Cephalopoden zijn in staat op te gaan in hun omgeving in het licht van risico's, gevaar en paringssituaties. Om dit te doen, hebben ze een inktzak die ze uitdrijven als onderdeel van hun afweermechanisme; in veel gevallen stelt dit 'vermogen' hen in staat roofdieren te ontwijken of hun prooi te vangen.
Er zijn andere schaaldieren, vissen en amfibieën die kunnen camoufleren; maar de werking van deze capaciteit varieert ten opzichte van die van inktvissen. Tot nu toe hebben wetenschappers betere resultaten gezien in het pigmentatiegedrag van inktvissen.
Het geheim van mimiek in inktvis
Nabootsing in inktvis is te wijten aan cellen die langs de huid zijn verspreid. Deze cellen, chromatoforen genaamd, hebben een soort zak die pigmenten bevat die licht weerkaatsen.
In situaties van gevaar, stress of angst voor de koppotigen vervormen de zakjes als gevolg van spiercontracties, wat een optisch effect van camouflage met de omgeving bereikt.
Om de zak uit te zetten, sturen de hersenen van de inktvis een elektrische stimulans naar de spieren rond de zakken. De spieren trekken samen en de zakjes zetten uit totdat het licht wordt gereflecteerd; daardoor lijkt het alsof de inktvis van kleur is veranderd.
Een vergelijkbare toestand wordt getoond in het exemplaar Onychoteuthis banksii, dat verandert van een transparante staat in een ondoorzichtige kleur. Door de snelheid waarmee een inktvis zich kan mengen, kan hij snel reageren op risico's. Bovendien is de camouflage zo effectief dat hij zelfs door infraroodstraling onopgemerkt blijft.
Inkt als verdedigingswapen
Inktvis is vleesetend en agressief van aard, waardoor hij in veel gevallen het risico loopt opgegeten te worden door andere roofdieren. Een ander verdedigingsmechanisme van de inktvis is zijn inkt, een element dat in de diepte zelfs als camouflage dient.
Volgens zijn anatomie bevindt de inkt zich in een zak, vlakbij de anus en is samengesteld uit melanine. Het is eigenlijk hetzelfde pigment dat de kleur van de menselijke huid bepa alt, dus de vlek is langdurig maar niet permanent.
Inktvisinkt heeft een slijmerige textuur, waardoor hij behoorlijk dik is bij uitwerpen.Wanneer de inktvis zich bedreigd voelt, of denkt dat hij gevaar loopt, geeft hij de inkt af; deze substantie wordt een zwarte wolk die het roofdier of het slachtoffer desoriënteert. Hiermee heeft hij een kans om te handelen.
Bij sommige soorten kan inktvisinkt giftig of irriterend voor de huid zijn. Er zijn zelfs giftige inktvissen die met andere stoffen dan inkt hun prooi kunnen verlammen.
Van water tot menselijk camouflagemateriaal
De studie naar het vermogen van mimiek in inktvis heeft ertoe geleid dat wetenschappers hun capaciteiten op de mens hebben overgedragen. In recente studies hebben sommige specialisten de werking van chromatoforen onderzocht, waarmee ze de mogelijkheid hebben geëvalueerd om camouflagematerialen te maken.
Een van de voorgestelde opties is om de pigmenten uit de inktviscellen te isoleren. Zo ontstaan er ultradunne laagjes pigmentatie die zich aanpassen aan de kleuren van de omgeving.Dit materiaal kan worden gebruikt voor extern en functioneel gebruik, over elk ander type kleding.
Een andere analyselijn is de recreatie van celzakjes door middel van kunstmatige pigmenten. Kunstmatige chromatoforen worden geactiveerd door elektrische impulsen, net alsof het kunstmatige spieren zijn; dit maakt de uitzetting van de tas en het camouflage-effect mogelijk. Experts noemen het 'slimme kleding', al zit het nog in de beginfase.
In beide gevallen hebben studies de mogelijkheid aangetoond om materialen te creëren die over kleding kunnen worden geplaatst; dit kan een optie zijn voor oorlogs- en verdedigingsteams of ook voor natuurwaarnemers. Wat vanaf nu overblijft, is deze studies uit te voeren, waarbij altijd het behoud van de inktvis wordt gegarandeerd.
