Afgezien van de voortdurende controverses, blijft sportjacht een toegestane activiteit, hoewel gereguleerd, in Spanje. Onder de vele implicaties van deze verordening vinden we de regelgeving over aansprakelijkheid in jachtgebieden. Wat betekent het allemaal?
Het voorkomen en de schijn van verantwoordelijkheid
In de praktijk gaan de meeste jagers naar plaatsen die speciaal zijn gereserveerd voor de jacht met hun honden. In feite is de samenwerking tussen mens en hond bij de jacht een Europese traditie, en veel van de Spaanse hondenrassen zijn precies voor dit doel gecreëerd.
Uiteindelijk kunnen honden echter volledig onbewust betrokken raken bij ongelukken met andere mensen of dieren. En wie wordt in deze gevallen erkend als zijnde de plicht of competentie om de verantwoordelijkheid op zich te nemen in de jachtgebieden?
Vervolgens zullen we enkele juridische basisaspecten bespreken die elke jager moet weten voordat hij met zijn hond naar een jachtgebied gaat. Evenzo raden we u aan om ook de fundamentele overwegingen over jachthonden te raadplegen, vooral met betrekking tot het bijsnijden van oren en staart.
Burgerlijk Wetboek: wat zegt het over verantwoordelijkheid in jachtgebieden?
Als we het hebben over de aanwezigheid van honden in landelijke gebieden, inclusief jachtgebieden, moeten we onze toevlucht nemen tot het Spaanse burgerlijk wetboek om een regelgevend kader te vinden; Het beschrijft de verantwoordelijkheden die van toepassing zijn op mogelijke schade veroorzaakt door de acties van huisdieren.
Evenzo is het belangrijk om te benadrukken dat de regelgeving over de duurzaamheid van honden in landelijke gebieden enigszins kan verschillen in elke autonome gemeenschap, maar artikel 1905 van het Burgerlijk Wetboek is zeer objectief wanneer het stelt dat:
“De eigenaar van een dier, of degene die het gebruikt, is verantwoordelijk voor de veroorzaakte schade, zelfs als het ontsnapt of verdwa alt. Deze verantwoordelijkheid verv alt alleen in het geval dat de schade het gevolg is van overmacht of de schuld van de persoon die de schade heeft geleden.”
Daarom ligt de verantwoordelijkheid in jachtgebieden voor schade en ongevallen veroorzaakt door een hond (of ander huisdier) in principe bij de eigenaar.
Dat wil zeggen dat de voogd verantwoordelijk moet zijn voor eventuele schade die zijn dier veroorzaakt aan andere mensen en hun eigendommen, of aan andere honden die op dezelfde plek jagen. Ook stroperij wordt zwaar vervolgd.
Bovendien bepa alt de jachtwet dat eigenaren financiële sancties tot 300 euro kunnen krijgen in het geval loslopende honden zich ongepast gedragen in landelijke gebieden. Om deze reden, en zelfs in het geval van een openbare ruimte, zijn de regels geldig en kunnen dieren alleen vrij rondlopen als ze de bevelen van hun voogd opvolgen.
Verantwoordelijkheid in jachtgebieden: onder welke omstandigheden moeten de eigenaren van het etablissement aansprakelijk zijn?
Laten we de kwestie nu eens vanuit een ander perspectief bekijken: hoe wordt aansprakelijkheid geregeld in jachtgebieden wanneer het de dieren zelf zijn die in het reservaat worden grootgebracht die schade toebrengen aan andere mensen, hun dieren of eigendommen?
In deze gevallen vloeit het toepasselijke wettelijke regime fundamenteel voort uit de jachtwet en artikel 12906 van het burgerlijk wetboek, waarvan de tekst het volgende uitdrukt:
" De eigenaar van een jachtdomein is aansprakelijk voor de schade die hierdoor wordt toegebracht aan naburige boerderijen, wanneer hij niet heeft gedaan wat nodig is om de vermenigvuldiging ervan te voorkomen of wanneer hij het de eigenaren van genoemde boerderijen moeilijk heeft gemaakt om het na te streven."
Desalniettemin kunnen deze juridische teksten niet objectief zijn –en soms enigszins tegenstrijdig– als het erom gaat te bepalen in welke gevallen de eigenaar van een jachtreservaat aansprakelijk moet worden gesteld voor schade aan derden die rechtstreeks voortvloeit uit de uitgevoerde activiteit op uw eigendom.
Tegelijkertijd probeert het Burgerlijk Wetboek criteria vast te stellen rond het begrip 'fout', dat nog steeds te subjectief lijkt in een juridische context, terwijl de wet een iets objectievere definitie geeft in artikel 33.1, die zegt:
“De houders van jachtdoeleinden, gedefinieerd in artikel 6 van deze wet, zullen verantwoordelijk zijn voor de schade veroorzaakt door het wild afkomstig uit de afgebakende landen. In de tweede plaats zijn de eigenaren van het land verantwoordelijk.
In elk van de gevallen worden de eigenaren in het jachtgebied verantwoordelijk geacht om de nodige maatregelen te nemen om te voorkomen dat de dieren ontsnappen of de grenzen van het jachtterrein overschrijden.
