Krabben zijn kleine mariene organismen die in bijna alle zeeën en oceanen van de wereld voorkomen. De verspreiding strekt zich uit van de diepten van de zee tot aan de oppervlakte, waar we deze kleine wezens met kenmerkende klauwen vaak kunnen vinden.
Binnen deze grote groep dieren v alt de marmerkrab op, een gemuteerde soort die is begonnen met het koloniseren van verschillende habitats. Deze schaaldier (Procambarus virginalis) is een 10-potige krab (tienpotige) die zich gewoonlijk voedt met organisch materiaal van de zeebodem, zoals overblijfselen van algen en mariene micro-organismen.
De meeste exemplaren vertonen agressief gedrag en vormen bovendien een belangrijk onderdeel van de trofische keten als voedsel voor verschillende vissen. Bovenal zijn typische kenmerken, v alt deze schaaldier op door een ongewoon vermogen in het dierenrijk: het is in staat zichzelf te klonen. Als je wilt weten hoe hij het doet, lees dan verder.
zichzelf klonen
Als we het woord "kloon" noemen, kun je je de magische verschijning voorstellen van een organisme dat identiek is aan een ander, eigenlijk een tweeling. Dit is typerend voor fictie, maar de natuur vertrouwt op veel complexere fysiologische mechanismen om leven op aarde te brengen.
In de biologie verwijst het klonen van een individu naar het feit dat dat organisme geen ander nodig heeft om nieuwe nakomelingen te genereren. Met andere woorden, het vrouwtje heeft geen bevruchting van een mannetje nodig om zwanger te worden. Dit proces staat bekend als parthenogenese.
Op basis van dit uitgangspunt wordt een organisme verkregen dat genetisch identiek is aan de ouder zonder de noodzaak om een partner te vinden en te investeren in voortplantingsstrategieën. Op deze manier produceert de marmerkrab met minimale inspanning kopieën van zichzelf, een mechanisme waarmee hij erin slaagt een leger te vormen dat in staat is nieuwe omgevingen te koloniseren.
Klonen heeft ook bepaalde nadelen, aangezien seksuele voortplanting tussen 2 individuen de basis is van evolutie en genetische diversiteit.
Krabben koloniseren nieuwe ruimtes
Krabben zijn over het algemeen ecologisch belangrijke organismen, omdat ze gewoonlijk allesetende soorten zijn in diverse aquatische omgevingen. Om deze reden vormen ze een belangrijke stap in de trofische keten, aangezien ze uiteindelijk het voedsel zijn van andere grotere organismen, die de stabiliteit van het ecosysteem in stand houden.
Elke soort in een ecosysteem heeft beperkingen om te bewegen, dus het blijft beperkt in een specifiek gebied. De fysieke en gedragsbarrières van levende wezens bepalen de fauna, flora en zelfs de landschappelijke structuur van de verschillende ecosystemen.
Wat gebeurt er als we iets aan dit saldo toevoegen of verwijderen? Wanneer mensen per ongeluk of vrijwillig soorten introduceren in nieuwe omgevingen, worden alle bijbehorende cycli gedereguleerd en verandert het landschap mogelijk in de loop van de tijd.
Het geval van de marmerkrab is ernstig, want als hij in een nieuw ecosysteem wordt geïntroduceerd, kan hij het milieu aantasten door buitensporig te groeien. Omdat het in staat is zichzelf te klonen, zullen er exponentieel meer en meer individuen verschijnen, waardoor de soort steeds meer omgevingen koloniseert en de inheemse fauna verdringt.
Als we hieraan het vermogen van krabben toevoegen om verschillende habitats te weerstaan en hun vermogen om bijna alles (alleseters) te eten, krijgen we een dier met een hoog invasief potentieel.Hierdoor is hij in verschillende onderzoeken geclassificeerd als een gevaarlijke diersoort.
De gemuteerde krab?
Helaas zijn er geen exacte gegevens over wanneer en waar de eerste marmeren krab verscheen. In ieder geval kunnen er verschillende dingen worden afgeleid over het uiterlijk. Door verschillende genetische en fysieke studies is Procambarus fallax geïdentificeerd als een naaste verwant van de marmerkrab.
Vroeger werd aangenomen dat dit schaaldier een ondersoort was van Procamarbarus fallax. Genetische studies waren echter vrij duidelijk en identificeerden de marmerkrab, Procambarus virginalis, als een geheel nieuwe soort.
Deze relatie of toenadering tussen de twee soorten was geen simpel toeval, maar hield volledig verband met het feit dat de marmerkrab het product was van een grote mutatie in het Procambarus fallax-genoom, die uiteindelijk deze nieuwe soort.
Deze mutatie lijkt afkomstig te zijn van het nageslacht van 2 organismen van de soort Procambarus fallax, een van natuurlijke oorsprong en de andere van een boerderij. Veel van deze krabben worden gekweekt als voedsel voor vissen in productie (aquacultuur), dus de genetische verschillen tussen natuurlijke en gekweekte organismen zijn duidelijk in moleculaire studies.
De mutatie van het genoom van de soort wordt veroorzaakt door verschillende factoren, zoals klimaatverandering, oceaanvervuiling, ontbossing en het uitzetten van invasieve soorten. De genetische verandering van de marmerkrab is niet helemaal natuurlijk, dus het is tijd om opnieuw naar de mens te kijken, vanwege de effecten die het genereert in de natuur.
Een multifunctionele krab
Hoewel de marmerkrab een potentieel gevaarlijke soort is voor verschillende habitats, kan hij ook nuttig zijn in de menselijke samenleving.
Een van de grootste problemen voor de visproductie is het gebrek aan voedsel dat alles biedt wat nodig is voor een goede spierontwikkeling van het dier.Om dit probleem op te lossen, is een van de beste opties het gebruik van levend voer. Dit is echter vrij duur vanwege alle processen die erbij komen kijken.
Voor de aquacultuursector brengt levend voer veel kosten met zich mee om twee belangrijke redenen: de levenscyclus en het onderhoud van de soort. Het verzorgen van deze prooien terwijl ze op weg zijn naar het leven - geboorte, groei en voortplanting - en tegelijkertijd alle noodzakelijke aspecten van hun omgeving in de gaten houden, zoals waterpeil, oxygenatie en pH, brengt hoge kosten met zich mee.
Dit is waar het belang van marmerkrabben ligt. Omdat ze een groot aanpassingsvermogen hebben, is het mogelijk om de onderhoudskosten te verlagen en bovendien is het, aangezien het parthenogenetische organismen zijn, niet nodig om hun voortplanting te controleren. Het proces komt neer op zoiets eenvoudigs als ze voeren en ze zien groeien en zich voortplanten.
Op deze manier zouden de kenmerken van het organisme in ons voordeel worden gebruikt, waardoor we een betere kwaliteit in de aquacultuurproductie zouden kunnen hebben. Deze krab is het perfecte levend voer voor veel vissen.
De marmeren krab opent duizenden mogelijkheden op verschillende gebieden. Hoewel het vanwege zijn aanpassingsvermogen een gevaar voor het milieu kan zijn, biedt het ons ook nieuwe alternatieven voor het gebruik ervan bij het nastreven van menselijke ontwikkeling.
