De kenmerken van de prairiehond onderscheiden dit dier van zijn eekhoornverwanten; Er zijn vijf soorten die kunnen worden geteld, verspreid in de Verenigde Staten, Canada en Noord-Mexico. Ze ontlenen hun unieke naam aan het geluid dat lijkt op het geblaf dat ze maken als ze schreeuwen.
Geografische spreiding is niet gerelateerd aan het klimaat. Sommige exemplaren leven in gebieden met temperaturen onder de 30°, terwijl andere 38° verdragen. Deze soort leeft in holen die hij ondergronds graaft, met een lengte tot 10 meter.
Vijf soorten prairiehonden
Behorend tot het geslacht Cynomys, van de Marmotini-groep binnen de Sciuridae-familie, presenteert deze soort variëteiten in termen van de tinten van zijn vacht, afhankelijk van de soort.
De Gunnison (Cynomys gunnison) heeft de typische kenmerken van de prairiehond, met lichtbruine tinten door het hele lichaam. Van zijn kant heeft degene die is geclassificeerd als Cynomys leucurus een witte staart en de Cynomys ludovicianus heeft een zwarte staart. Andere soorten zijn de Mexicaanse (Cynomys mexicanus) en de Utah (Cynomys parvidens).
Prairiehond Kenmerken
Zoals we hebben gezien, lijkt dit dier op eekhoorns. Dit zijn kleine tot middelgrote exemplaren; de mannetjes hebben een lengte van maximaal 45 centimeter, terwijl de vrouwtjes 40 centimeter bereiken. De vacht is onduidelijk voor beide geslachten, in lichtbruine tinten met grijze vlekken.
Het maximaal bekende gewicht voor de prairiehond is 1,5 kilo; wanneer het spenen plaatsvindt, verliezen vrouwtjes gewoonlijk aanzienlijk gewicht.Ze hebben kleine ronde oren en een staart die wel 10 centimeter lang kan worden. Precies, de staart onderscheidt de ene soort van de andere; de vacht is kort en zacht.
Prairiehondgedrag
Dit zoogdier is overdag actief en verzamelt zich in kolonies; het sociale leven van de prairiehond ontvouwt zich over grote gebieden. Elke groep bestaat meestal uit tussen de 10 en 20 personen. De clan bestaat meestal uit een alfamannetje, twee of drie volwassen vrouwtjes en nakomelingen; bij het bereiken van geslachtsrijpheid moeten mannetjes de troep verlaten.
Prairiehonden zijn vreedzame dieren. Fysiek contact biedt een heel systeem van tekens als het om communiceren gaat; om genegenheid te tonen, kiezen ze ervoor om elkaars gezicht te strelen, waarvoor ze hun muilkorven gebruiken.
Hoewel er meestal confrontaties zijn binnen dezelfde prairiehondenkolonie, bestaan de gevechten uit zwaaiende tekenen van wreedheid; Voorbeelden van deze agressiviteit zijn het laten zien van de tanden, het optillen van de staart of het kantelen van de oren.
Naast communiceren door middel van aanraking en fysieke acties, gebruiken deze zoogdieren geluiden. Geschreeuw van verschillende geluiden duidt op mogelijke bedreigingen; de rijkdom aan mondelinge taal stelt hen in staat om het soort roofdier dat nadert, de afstand en de grootte ervan gedetailleerd te beschrijven.
Prairiehond voertype
Het is een bij uitstek herbivoor dier. Zijn dieet bestaat uit groenten, fruit en zaden die typerend zijn voor het ecosysteem waarin hij leeft; in sommige gevallen kan de prairiehond kleine insecten binnenkrijgen. Het algemene dieet bestaat echter uit fruit, wortels, scheuten, mals onkruid en andere planten.
Prairiehond paring en voortplanting
Een ander kenmerk van de prairiehond is dat ze op tweejarige leeftijd geslachtsrijp worden. In de paartijd zijn de paringstekens bij beide geslachten duidelijk; het vrouwtje wordt bijzonder actief.Het mannetje van zijn kant begint te blaffen met een regelmatige frequentie van 3 tot 15 seconden.
Het vrouwtje baart haar jongen in het hol en kan tijdens elke dracht tot acht puppy's baren. De jongen hebben een levensverwachting van, met veel geluk, vijf jaar.
Kleine dieren worden kaal en met gesloten ogen geboren; de moeder zal voor hen zorgen en gedurende zes weken uitsluitend borstvoeding geven. De pups kunnen voor zichzelf zorgen als ze vijf maanden oud zijn.
Roofdieren en bedreigingen voor het leven van de prairiehond
In de loop der jaren, sinds de eerste kolonies werden ontdekt, is het aantal prairiehonden aanzienlijk afgenomen. Naast coyotes, vossen, fretten en adelaars is de opmars van steden en landbouw het eerste gevaar voor deze wezens.
In de 19e eeuw bestond de grootste bestaande kolonie in Texas uit ongeveer 400 miljoen individuen. Momenteel zijn de overlevingscijfers van deze soort niet hoger dan een miljoen.
