De corroboree-kikker is een iconische amfibie in Australië, omdat zijn kleurrijke lichaamspatroon, giftigheid en voortschrijdende bevolkingsafname hem onderwerp hebben gemaakt van onderzoek en de ontvanger van nationale herstelplannen om zijn uitsterven te voorkomen.
Afhankelijk van de bewoonde regio, presenteert de corroboree-kikker een of ander 'ontwerp' in termen van de rangschikking van zijn kleuren. Dus terwijl de noordelijke corroboree-kikker een zwarte tint heeft met gele strepen, is de zuidelijke daarentegen geel met zwarte lijnen.
De verspreiding van de noordelijke corroboree-kikker omvat de territoria van New South Wales en het zogenaamde Australian Capital Territory binnen Kosciuszko National Park, Bondo State Forest, Micalong State Forest, Wee Jasper State Forest, Namadgi National Park, Brindabella Nationaal Park en natuurreservaat Bimberi.De zuidelijke corroboree-kikker is beperkt tot het Snowy Mountains-gebied van New South Wales.
Fysieke en gedragskenmerken
Ondanks zijn grootte, minder dan drie centimeter, duidt zijn opvallende pigmentatie op de afscheiding van een alkaloïde die zeer giftig is voor zijn roofdieren. De corroboree-kikker voedt zich met kleine ongewervelde dieren, vooral zwarte mieren.
Meestal te vinden in seizoensgebonden wetlands en hun omliggende vegetatie in verschillende regio's van de Australische Alpen. In de winter blijven ze inactief onder de stammen of tussen het bossubstraat. De rest van het jaar zijn ze dynamischer, hoewel ze, in tegenstelling tot andere amfibieën, lopen in plaats van springen.
Playback begint met de komst van het zomerseizoen. In die maanden zijn de mannetjes toegewijd aan het bouwen van nesten op mos of vegetatie dicht bij de wateromgeving.Eenmaal geconditioneerd, zenden ze een reeks vocalisaties uit die bedoeld zijn voor de verkering van vrouwtjes en de daaropvolgende paring.
Eierlegging per vrouwtje is relatief laag in vergelijking met andere kikkers, variërend van 15 tot 40 stuks. Gedurende het broedseizoen kan elk mannetje echter met verschillende vrouwtjes paren, zelfs in hetzelfde nest.
Embryo's ontwikkelen zich totdat ze de zogenaamde diapauze bereiken, waarin ze stoppen met groeien totdat de herfstregens het uitkomen stimuleren. Vervolgens gaan de kikkervisjes naar de dichtstbijzijnde waterbron om zelfstandig te zwemmen en te eten. Met de komst van de volgende zomer zal de metamorfose plaatsvinden waardoor ze hun volwassen uiterlijk kunnen bereiken.
Bedreigingen en instandhouding van de Corroboree-kikker
Zoals weerspiegeld door het ministerie van Milieu en Energie van de Australische regering, nam de achteruitgang van de twee soorten corroboree-kikkers vanaf 1980 geleidelijk toe.De belangrijkste verantwoordelijke voor deze achteruitgang is de schimmel die bekend staat als de amfibische chytrid-schimmel, Batrachochytrium dendrobatidis.
Deze schimmel, die de dodelijke ziekte chytridiomycose veroorzaakt, heeft niet alleen de Australische corroboree-kikker besmet, maar heeft ook een groot deel van de amfibieëndiversiteit in Amerika uitgeroeid.
In Australië wordt de verspreiding van deze ziekteverwekker vergroot door de aanwezigheid van de gewone oosterse kikker, Crinia signifera. Deze soort fungeert als een reservoir van de schimmel, omdat hij een hoge mate van infectie kan veroorzaken zonder de ziekte te ontwikkelen, wat overdracht op andere soorten bevordert.
Een andere bedreiging is de klimaatverandering, die ernstige droogtes veroorzaakt en de algemene aantasting van de oorspronkelijke habitat. De schaarste aan water verhoogt de dood van deze amfibie, aangezien eieren en kikkervisjes sterk afhankelijk zijn van deze hulpbron.
De Noordelijke en Zuidelijke Corroboree-kikker worden momenteel als bedreigd beschouwd door de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN).Om deze reden heeft de Australische regering een reeks nationale plannen ontworpen voor het behoud van deze soort op de lange termijn, naast het creëren van talrijke reservaten en natuurparken.
Hoofdafbeeldingsbron | https://www.zoo.org.au / Damian Goodall
