Verschillen tussen zeehonden en zeeleeuwen

Honderden verschillende soorten waterzoogdieren leven in de zeeën en oceanen. Sommigen van hen, zoals zeehonden en zeeleeuwen, kunnen uit het water worden gezien, waar ze een aantal van hun vitale functies uitvoeren, zoals voortplanting. Dit gebeurt altijd op het land, met uitzondering van enkele soorten die in het water kunnen baren, zoals de Mediterrane monniksrob. Bovendien zijn andere waterdieren zoals walvissen of dolfijnen nooit op het land en als ze per ongeluk op de kust stranden, sterven ze kort daarna.

Zeehonden en zeeleeuwen (of zeeleeuwen) worden fylogenetisch geclassificeerd binnen dezelfde superfamilie, de vinpotigen. Dit betekent echter niet dat het allemaal zeehonden zijn.

Zeehonden behoren tot de phocid-familie, terwijl zeeleeuwen tot de otariid-familie behoren. En hoewel het waar is dat deze dieren veel gemeenschappelijke kenmerken hebben, omdat hun levensstijl vrij gelijkaardig is, is het niet correct om ze allemaal te groeperen met het label "zeehonden" .

Hoe zijn zeehonden en zeeleeuwen hetzelfde?

Zeehonden en zeeleeuwen hebben veel gemeen. De druk van de omgeving waarin ze leven heeft ervoor gezorgd dat ze eigenschappen hebben ontwikkeld waar beide diergroepen baat bij hebben gehad.

Allereerst is het lichaam van vinpotige dieren spoelvormig – spoelvormig – en langwerpig. Hierdoor kunnen ze met hoge snelheid zwemmen, iets wat nodig is om aan eten te komen. Alle soorten zijn vleeseters en hoewel ze kunnen variëren in het soort voedsel dat ze prefereren, eten ze meestal weekdieren, schaaldieren, vissen en zelfs pinguïns.

Ten tweede zijn de ogen van zeehonden en zeeleeuwen aangepast aan het zeeleven. Aan de ene kant missen ze het nasolacrimale kanaal, dat bij terrestrische zoogdieren voorkomt dat tranen continu door de oogleden lopen. Aan de andere kant hebben ze last van astigmatisme als ze uit het water zijn. Dat wil zeggen, onder water zien ze correct, maar daarbuiten is hun zicht niet perfect.

Ten derde hebben deze zoogdieren, zoals alle zoogdieren, haar. Bij de meeste soorten is dit echter niet erg dicht. Wat ze echt beschermt tegen externe temperatuurschommelingen, is een dikke laag vetweefsel onder hun huid.

Tot slot hebben beide diergroepen een ademhalingssysteem dat is aangepast aan de hoge druk die onder water heerst. Daarnaast kunnen ze veel verdragen zonder frisse lucht in te ademen.

Hoe herken je een zeehond van een zeeleeuw?

Op het eerste gezicht zijn er weinig kenmerken die zeehonden en zeeleeuwen onderscheiden. Na genetische studies weten we nu bijvoorbeeld dat zeehonden 34 chromosomen hebben, vergeleken met 36 voor zeeleeuwen. Misschien houdt dit verband met de drie verschillende fysieke kenmerken die bij deze dieren gemakkelijk waarneembaar zijn.

Aan de ene kant hebben zeehonden geen gehoorpaviljoen, dat wil zeggen dat ze geen oren hebben. Dit betekent niet dat ze doof zijn, aangezien ze wel een gehoorgang hebben en andere delen van het systeem die horen mogelijk maken. Zeeleeuwen daarentegen hebben wel oren.

Wat hun ledematen betreft, hebben beide groepen vier vinvormige poten die het zwemmen vergemakkelijken. Bij zeehonden zijn de achterpoten echter naar achteren gericht, waardoor het op het aardoppervlak zeer onhandige dieren zijn. Zeeleeuwen hebben hun achterpoten naar voren gericht, dit vergemakkelijkt hun voortbeweging op het droge aanzienlijk.

Vanuit een gedragsoogpunt heeft elke soort zijn gedefinieerde ethologie. Over het algemeen zijn zeeleeuwen echter kuddedieren die in grote groepen leven en bovendien goed te zien zijn. Integendeel, zeehonden zijn solitaire dieren of leven in kleine groepen, het zijn meestal schuwe dieren die de bescherming van de oceaan verkiezen boven de blootstelling op het droge.

Tot slot gaan we je, als curiositeit, vertellen over de namen van sommige zeehonden en zeeleeuwen.