Bufferspinnen hebben, zoals alle spinachtigen, acht poten en twee cheliceren, maar in tegenstelling tot de anderen eindigt hun achterlijf in een vreemde platte, 'geëtste' schijf. Om deze reden is het bekend met bijnamen zoals 'Oreo-spin' of 'zandloperspin'.
Deze spinnen behoren tot het geslacht Cyclocosmia, dat in totaal tien soorten spinnen omvat. Ze hebben allemaal hetzelfde fysieke kenmerk van de afgeknotte buik, maar de reden voor hun intrigerende "gravure" verschilt per soort. Voor elke soort varieert het patroon op de achterkant van de buik.
Waar en hoe leven bufferspinnen?
Deze geleedpotigen komen voor in Oost- en Zuidoost-Azië, Noord- en Zuid-Amerika, het Middellandse Zeegebied, zuidelijk Afrika en Australië.
Bufferspinnen zijn deskundige holers en brengen het grootste deel van hun leven door in hun ondergrondse holen.
- De holen zijn gebouwd in zandige kleibanken, met steile hellingen.
- Dan wordt de binnenkant van het hol zelf gemaakt van een mengsel van zijde en aarde, bekleed met een laag bladafval of mos.
- En het meest verrassende is dat de constructie naar de oppervlakte opent met een luik, allemaal perfect gecamoufleerd.
Het verborgen werk van deze spinnen is zo goed dat ze erg moeilijk te detecteren zijn in het veld. Daarom is het een echte zeldzaamheid om een exemplaar tegen te komen, en ook een uitstekende reden om je camera tevoorschijn te halen en het te fotograferen.
Waarom hebben bufferspinnen deze structuur ontwikkeld?
Het achterlijf van tamponspinnen is abrupt afgekapt en eindigt in een harde en zwaar gesclerotiseerde schijf. Deze schijf is versterkt door een reeks verhoogde ribben, gescheiden door smalle groeven, waardoor het een 'geribbelde' look krijgt.
De schijf is een ingenieus verdedigingsmechanisme tegen elke roofzuchtige indringer.
In het geval dat het hol wordt aangevallen, trekt de spin zich met het hoofd voorover in zijn hol terug en de buikschijf past stevig tegen de ronde wanden. De schijf vormt een vals, ondoordringbaar omhulsel dat fungeert als een beschermend schild.
Inderdaad, deze strategie is redelijk goed, aangezien bufferspinnen een lange levensduur hebben; Ze kunnen wel 20 jaar oud worden.
Aan de andere kant graven sommige soorten bufferspinnen een zijkamer in het hoofdhol en daar sluiten ze zich op met de ondoordringbare valse bodem. Nog een behoorlijk goede tactiek als het gaat om het vermijden van gevaren.
De mythe van zijn dodelijke gif.webp
Bufferspinnen zijn klein en bereiken geen 2,5 centimeter. Misschien komt zijn slechte reputatie voor een dodelijke beet voort uit het feit dat hij, net als tarantula's, tot de migalomorfen behoort. Deze worden gekenmerkt door naar beneden gerichte hoektanden.
Zeker, bufferspinnen zijn giftig, maar het effect van hun gif.webp op mensen is vergelijkbaar met dat van een wespensteek. Dat wil zeggen, het veroorzaakt slechts milde pijn en zwelling.
Het is belangrijk op te merken dat deze spinachtigen niet agressief zijn en mensen alleen zullen bijten uit zelfverdediging. Als je er toevallig een in je huis vindt, kun je hem het beste in een bakje zoals een pot vangen en buiten uitzetten. Je hoeft haar geen pijn te doen!
Is het waar dat je de mannetjes van jouw soort doodt en opeet?
Bufferspinnen hebben veel interessante aanpassingen om te overleven in een wereld die vaak hard is voor zulke kleine wezens.
Spinachtigen en hun andere neven in de Chelicerata-subphylum hebben gespecialiseerde kaken die 'chelicerae' worden genoemd.
Hoewel cheliceren op een vijfde paar poten lijken, zijn ze dat niet. Deze onderdelen worden gebruikt om hun zijden doek vorm te geven en ze te helpen voeden, maar ook om zich voort te planten.
Mannelijke bufferspinnen hebben een speciale tandvormige haak aan hun eerste paar poten. Dit wordt gebruikt om de hoektanden van het vrouwtje vast te haken en vast te houden wanneer ze het hol binnengaat.
Soms ziet een vrouwtjesspin een mannetje aan voor een prooi bij de deur van haar hol, dus moet ze het voorzichtig benaderen. Als het vrouwtje niet ontvankelijk is voor zijn avances, kan ze toch besluiten hem te doden en kan hij haar volgende ma altijd worden; dit komt echter niet zo vaak voor als je zou denken.
Zeker, vrouwtjes leven veel langer vanwege hun sedentaire en afgezonderde leven. In plaats daarvan leven mannetjes vaak maar negen maanden na volwassenheid.
Dit feit houdt verband met het feit dat ze hun holen verlaten en door het landschap dwalen op zoek naar een partner. Door deze grotere blootstelling lopen ze veel meer gevaar dan vrouwtjes.
Zoals we hebben gezien, behoren bufferspinnen tot de meest fascinerende ongewervelde dieren die er bestaan, in alle opzichten.