De pandamier (Euspinolia militaris) of fluwelen mier is een hymenopterus insect uit de Mutillidae-familie. Ondanks zijn mierachtige uiterlijk is het eigenlijk een sluipwesp.
De mutilidae-familie, die meer dan 4.200 soorten omvat, wordt gekenmerkt door duidelijk seksueel dimorfisme. In deze familie hebben meestal alleen de mannetjes vleugels.
Hoewel de soort ongeveer 80 jaar geleden in Chili werd ontdekt, is er relatief weinig onderzoek naar gedaan. Het is bekend dat hij ongeveer twee jaar leeft en geeft er de voorkeur aan droge, zanderige gebieden te koloniseren. Zo zijn er exemplaren van de pandabeer gemeld uit Chili, Argentinië, delen van Mexico en het zuidwesten van de Verenigde Staten.
Gekleed om binnen te vallen: de aanpassingen om een krijger te zijn
De pandamier heeft verschillende aanpassingen waardoor hij andere agressieve insecten kan uitbuiten en er zijn gastheren van kan maken. Allereerst is het krachtige exoskelet de eerste bescherming tijdens de invasie van nesten door gastheerinsecten te bijten.
Bovendien zorgt de natuur ervoor dat alleen de sterksten zich voortplanten, want bij het paren tijdens de vlucht worden de grootste mannetjes geselecteerd.
Aan de andere kant stelt de afwezigheid van vleugels bij het vrouwtje haar in staat om het toekomstige huis van haar eieren op het land te verkennen. Deze langdurige zoektocht onthult het vrouwtje, maar ze is voorbereid.
Om zijn missie te volbrengen, gebruikt de pandabeer zijn opmerkelijke verdedigingsrepertoire, waaronder een krachtige steek, waarschuwende piepjes, afschrikkende kleuring, een chemisch spoor en een verscheidenheid aan ontwijkende tactieken. Hieronder vertellen we je er meer over.
Het onmiskenbare uiterlijk van de pandamier
Het kenmerk dat het meest opv alt aan de pandabeer is zijn kleur, die doet denken aan een pandabeer. Het insect is fluweelachtig wit op de kop behalve de ogen, met zwarte en witte vlekken op het lichaam.
Deze opvallende kleur is aposematisch en dient als een waarschuwing voor roofdieren voor zijn krachtige en pijnlijke steek.
Bij beide geslachten zijn de voelsprieten en poten bedekt met korte, zwarte stekels. Deze soort heeft echter een duidelijk seksueel dimorfisme. Meestal bereikt de grootte ongeveer 0,8 centimeter, waarbij mannetjes aanzienlijk groter zijn dan vrouwtjes. Verder hebben alleen de mannetjes vleugels, die zijn smal en transparant.
Aan de andere kant lijken volwassen vrouwtjes, die aards zijn, qua lichaamsbouw en gedrag op een mier. Bovendien zijn ze uitgerust met een angel en gif.webpklieren, waardoor ze een krachtige angel hebben.
De angstaanjagende roem van de pandamier
Bij deze soort gebruiken de vliegende vrouwtjes hun angel, die gevuld is met sterk gif.webp, om zichzelf te verdedigen tegen vijanden. Zijn beet is een aanpassing waarmee hij andere agressieve soorten kan confronteren als het gaat om het binnendringen van hun nesten.
Soms bijten ze mensen en grote grazende dieren. In feite staan ze in het Engels bekend onder de algemene naam cow – killer (matavacas), vanwege hun pijnlijke, maar niet dodelijke steek.
De pandamier is een parasitoïde
Om dit punt aan te pakken, is het handig om de levenscyclus van de pandabeer te kennen. Tijdens de vlucht identificeren mannetjes vrouwtjes en tillen ze de lucht in om te paren.
Na het paren legt het vrouwtje haar eieren in elke pop in het nest van andere insecten zoals bijen of wespen. Bij het uitkomen voeden de larven zich met hun gastheren. Elk vrouwtje kan in haar levenscyclus van twee jaar tot wel 2000 eieren leggen.
Zo produceert deze soort, net als andere sluipwespen, een larve die zich voedt met de gastheerlarve. Deze dynamiek zorgt voor een voortdurende en gecompliceerde strijd tussen de producenten van hulpbronnen en de uitbuiters, die voor hun voortbestaan afhankelijk zijn van dezelfde hulpbronnen.
Panda mieren voeren
Volwassen pandaberen zijn solitair, wat betekent dat ze geen kolonies vormen. Vrouwtjes voeden zich voornamelijk met nectar, maar zullen af en toe jagen op mieren, rupsen of poppen / larven. Mannetjes voeden zich voornamelijk met nectar.
Stridulation: The Sound of Anguish
Over het algemeen is deze insectensoort stil. Het maakt echter eigenaardige hoge, trillende en krijsende geluiden wanneer het wordt gestoord, ook wel stridulatie genoemd. Dit gedrag, dat wordt overgenomen door een verscheidenheid aan geleedpotigen, is het resultaat van het tegen elkaar wrijven van twee stijve lichaamsdelen.
Ook striduleren beide geslachten. Opgemerkt moet worden dat de ecologische rol van stridulatie bij deze insecten onduidelijk is. Toch is voorgesteld dat deze geluiden zouden kunnen dienen als defensieve waarschuwingen en/of paringssignalen.
In die zin toonde een wetenschappelijk rapport uit 2019 aan dat stridulatie bij deze soort verschilt van die van andere geslachten van dezelfde insectenfamilie.
De uitgezonden noodgeluiden bevatten dus hoogfrequente spectrale componenten in het ultrasone bereik. Het nut van deze signalen is niet precies bekend.
Een theorie doemt op
Op basis van de mening van experts kunnen deze geluiden waarschuwingssignalen zijn voor hun natuurlijke roofdieren.
Ongetwijfeld zullen toekomstige studies zich richten op het defensieve effect van panda-mier stridulatie tegen reptielen en knaagdieren. Als dat waar is, zou het waardevol inzicht geven in hun potentiële rol in communicatie tussen soorten.
Aan de ene kant zijn fluwelen mieren fascinerend vanwege hun schitterende kleuren, seksuele dimorfisme, lange levensduur en vaak waanzinnige activiteit. Aan de andere kant zijn ze frustrerend omdat het evolutionaire belang van deze eigenschappen niet gemakkelijk kan worden aangetoond.
