Sommige dieren zien eruit alsof ze net uit het Trias komen. Hun voorouderlijke aspecten, toegevoegd aan hun archaïsche gewoonten, doen denken aan de dinosaurussen die ooit de aarde bevolkten. Dit is het geval van Pleurodeles w altl (of gallipato), de grootste urodel amfibie in Europa.
Kent u de kenmerken van deze oerwervel? Weet je wat hun merkwaardige verdedigingsmethoden zijn? Als je meer wilt weten over dit fascinerende dier, raden we je aan om verder te lezen.
Een amfibie met voorouderlijke kenmerken
Zoals we eerder hebben vermeld, is het dier waar we ons vandaag zorgen over maken Pleurodeles w altl, een urodel-amfibie van de Salamandridae-familie, waartoe ook zijn beroemdste metgezel, de gewone salamander, behoort.
Sommige van de morfologische en ecologische kenmerken van deze soort zijn verzameld in professionele portalen. Hier vatten we er een paar samen:
- Dit is een zeer grote soort om een amfibie te zijn, aangezien de mannetjes meer dan 30 centimeter lang kunnen worden.
- De staart vertegenwoordigt ongeveer 50% van de lichaamslengte van de volwassene en is zijdelings samengedrukt, perfect voor zwemmomentum.
- Het heeft een zeer afgeplatte dorsoventraal kop, met kleine ogen.
- Het heeft een reeks oranje stippen aan de zijkanten, waarvan we de functie later zullen zien.
- De algemene kleur is grijsachtig, met wratten verdeeld over het lichaam.
Zonder water herinneren deze gewervelde dieren ons aan de eerste dieren die zich op het land waagden. Hun manier van lopen is onhandig en traag, en ze hebben weinig te doen in het aangezicht van een roofdier dat hen in deze omgeving achtervolgt.
Dingen veranderen in het water, omdat hun peddelvormige staart ze efficiënt en snel voortstuwt, alsof het torpedo's onder water zijn. Gallipatos zijn zonder twijfel volledig aangepast aan een bijna uitsluitend waterleven.
Om deze reden kunnen ze worden waargenomen in rivieren, beken, tijdelijke watermassa's en zelfs waterconstructies voor menselijk gebruik (zoals drinkbakken voor vee). Normaal gesproken wagen volwassenen zich alleen op regenachtige nachten uit het water, wanneer de relatieve vochtigheid van de omgeving erg hoog is.
De grootste urodel-amfibie van Europa
Ondanks zijn grootte zou deze schattige amfibie weinig te doen hebben wanneer hij een roofdier tegenkomt als hij geen aanvullende verdedigingsmethoden had.
De Gallipato heeft tenslotte een reeks goed gedocumenteerde roofdieren, zoals wilde zwijnen (Sus scrofa) en verschillende vogelsoorten die typerend zijn voor het mediterrane landschap.
Om deze reden biedt de grootste urodelo-amfibie ter wereld een atypische en fascinerende verdedigingsmethode. Hieronder leggen we het je uit.
Het dier dat zichzelf verdedigt met zijn eigen ribben
In de eerste regels hebben we gezinspeeld op een reeks oranje stippen aan de zijkanten van het dier die in een lijn zijn geplaatst. Hoe verrassend het ook mag lijken, de ribben van de gallipato steken uit elk van deze uitstulpingen wanneer hij wordt verstoord.
Dit is een archaïsche verdedigingsmethode, omdat de klieren van deze oranje stippen gif.webp bevatten. Wanneer de Pleurodeles zich bedreigd voelt, trekt hij zijn buikwand samen, waardoor de toppen van zijn ribben naar buiten komen.
Deze structuren, verhoornd en langer dan die van elke andere salamander, absorberen het gif.webp dat door de klieren wordt geproduceerd. Hierdoor kunnen gif.webpstoffen in de bek van het roofdier worden geïnoculeerd, wat het roofdier aanmoedigt zijn prooi los te laten.
De effectiviteit van dit mechanisme is zo groot dat studies hebben aangetoond dat de dosis van het toxine dodelijk kan zijn als het wordt geïnoculeerd in kleine knaagdieren. Bij mensen veroorzaakt het gelukkig niet meer dan matige irritatie.
Zoals we kunnen zien, heeft de grootste urodel-amfibie van Europa niet alleen deze titel verdiend, maar ook een uitzonderlijk voorouderlijk verdedigingsmechanisme onder gewervelde dieren.
Dit verdedigingsmechanisme is in ieder geval de laatste regel tussen leven en dood voor de gallipato, maar niet de enige. Zijn bruinachtige dorsale kleuring met zwarte vlekken vervult een cryptische functie, omdat hij daardoor onopgemerkt blijft in de modderbodems van vijvers en waterlopen.
Een fascinerend dier dat we moeten behouden
De International Union for Conservation of Nature (IUCN) schat dat deze soort in de categorie "Near Threatened" (NT) v alt, aangezien wordt aangenomen dat de populaties achteruitgaan, ook al is het minder dan 30%.
Enkele van de factoren die de Gallipato bedreigen zijn vernietiging van habitats, de introductie van invasieve soorten en klimaatverandering. Het is onze plicht als soort om dit soort fascinerende dieren (en eigenlijk alle levende wezens) te behouden, aangezien ze deel uitmaken van de wereldwijde fauna.
