De kleine gewone vroedvrouwenpad (Alytes obstetricans) ziet er niet uit als een typische pad, aangezien het een kleine amfibie is met een wratachtige huid en een robuust lichaam.
Deze amfibieën onderscheiden zich doordat hun lichaam bedekt is met roodachtige wratten. De kleuring kan zeer gevarieerd zijn, van bleke tinten tot koffiebruin. Bovendien hebben ze vlekken op hun keel en borst die vele kleuren kunnen hebben, waaronder zwart, bruin, olijfgroen, groen of grijs.
Mannen zijn iets kleiner (42 millimeter lang) dan vrouwtjes, die op volwassen leeftijd ongeveer 55 millimeter bereiken. Bovendien hebben ze verticale spleetvormige pupillen in hun grote ogen.
Verspreiding en leefgebied van de vroedvrouwenpad
Dit dier komt voor in acht Europese landen: Portugal, Spanje, Frankrijk, België, Nederland, Luxemburg, Duitsland en Zwitserland. Tot op heden zijn er drie Europese ondersoorten gemeld. De soort is geïntroduceerd in het VK.
Deze soort leeft dus vanaf de kust, bijvoorbeeld in Asturië en Baskenland, tot 2400 meter boven de zeespiegel, in de Pyreneeën. In Midden-Europa leven de meeste populaties op hoogtes tussen 200 en 700 meter boven zeeniveau, zelden onder 200 meter.
Gedrag
De vroedvrouwenpad geeft de voorkeur aan aards leven, omdat hij alleen in het water leeft als hij een kikkervisje is. Vaak verstoppen deze kleine amfibieën zich in holen of onder boomstammen om een droge huid te voorkomen. Als een individu geen beschutting kan vinden, graaft het zijn eigen hol.
De gewone vroedvrouwenpad komt meestal uit zijn holen in de schemering en in tijden van regen om insecten en geleedpotigen te zoeken. Volwassenen kunnen tijdens de wintermaanden ondergronds overwinteren om zich tegen vorst te beschermen.
Reproductiegedrag
Tijdens het broedseizoen roepen mannetjes elke nacht urenlang. Overdag zijn af en toe mannen te horen roepen vanuit hun holen.
Er is gemeld dat vrouwen de voorkeur geven aan mannen die vaker bellen. Bovendien bellen vrouwtjes terug naar het mannetje van hun keuze, wat ongebruikelijk is bij andere anurans. Competitie tussen mannetjes tijdens het broedseizoen is strikt vocaal, aangezien directe agressie tussen individuen niet is waargenomen.
Voorbeeldig ouderschap van de vroedvrouwenpad
De paartijd varieert tussen eind maart en begin augustus. Vrouwtjes kunnen tot vier legsels per broedseizoen produceren.
Deze amfibieën staan bekend om hun ouderlijk zorggedrag. Mannetjes hechten de eierrijen van het vrouwtje aan haar lichaam. Zo dragen ze ze op hun rug totdat ze uitkomen. Op dit punt laten de mannetjes de kikkervisjes los in het water.
Bovendien kan de vroedvrouwspad, door eieren te transporteren, ze tijdelijk uit het water houden, waar ze een groot risico lopen om opgegeten te worden. Mannetjes kunnen tijdens een broedseizoen ongeveer 150 eieren rond hun enkels dragen, wat overeenkomt met ongeveer drie legsels.
Mannetjes houden de eieren vochtig door de juiste plek te kiezen en af en toe een bad te nemen. Na drie tot zes weken komen de eieren uit en worden de kikkervisjes door het mannetje in een kleine watermassa afgezet. Als ze uitkomen, zijn de larven ongeveer 15 millimeter groot en na een levensjaar ondergaan ze een metamorfose.
Predatie
Wanneer Vroedvrouwenpadden worden bedreigd, scheiden ze een krachtig geurend gif.webp uit de wratten op hun rug uit om zichzelf te verdedigen tegen roofdieren. Dit gif.webp is zeer effectief en kan dodelijk zijn.
Het gif.webp kan dus binnen enkele uren een adder doden. Kikkervisjes kunnen dit gif.webp nog niet produceren en zijn tijdens hun ontwikkeling kwetsbaar voor roofdieren.
Bedreigingen voor het behoud van de vroedvrouwspad
Habitatverlies is de belangrijkste factor in de achteruitgang van deze soort. Daarnaast tellen andere veranderingen die van invloed zijn op microklimatologische omstandigheden (bijvoorbeeld tijdelijke waterafvoer) negatief mee.
Bovendien zijn andere mogelijke redenen voor de achteruitgang van deze amfibieën de toename van roofdieren (natuurlijk of geïntroduceerd) en de overdracht van ziekten. Toch hebben experts op het gebied van dierengedrag gemeld dat de gewone vroedvrouwenpad door mensen aangepaste habitats kan bezetten, zoals landbouwpercelen en stedelijke gebieden.
