De rietpad is een van de meest schadelijke invasieve uitheemse soorten die er bestaan. Talrijke ervaringen getuigen hiervan en de autoriteiten van verschillende landen hebben geprobeerd dit onder controle te krijgen, met beperkt succes.
Wat zijn de sleutels tot deze vraatzuchtige indringer en waardoor heeft hij zulke schadelijke eigenschappen? Weet je waarom het in sommige gebieden door mensen is geïntroduceerd? In de volgende paar regels zullen we elk van deze kwesties uitleggen, naast vele andere.
De rietpad, een vraatzuchtige en zeer giftige amfibie
De rietpad of reuzenpad (Rhinella marina) is een enorme amfibie afkomstig uit Amerika. Het is een zeer giftig dier, met enorme gif.webpklieren die hele populaties van andere levende wezens kunnen verwoesten.
Wanneer deze enorme padden zich bedreigd voelen, scheiden ze een witachtige substantie af genaamd bufotoxine, die zeer giftig is voor sommige kleine dieren. Vreemd genoeg is het gevaar van deze amfibieën niet hun vermogen om aan te vallen: roofdieren sterven terwijl ze proberen ze op te eten.
Aan de andere kant verklaart zijn enorme voortplantingssnelheid ook zijn vermogen om te gedijen in ecosystemen. Naar schatting kunnen vrouwtjes tot 36.000 eieren per legsel leggen, mits er voldoende water is. Welke situaties hebben ervoor gezorgd dat de rietpad tot indringer is verklaard? We zullen het in de volgende sectie zien.
Hoe en waarom de rietpad werd geïntroduceerd
Het gebruik van dieren om landbouwongedierte te bestrijden is al eeuwen bekend, maar het is belangrijk om voorzichtig te zijn met de geïntroduceerde soorten: in sommige gevallen kan de remedie erger zijn dan de kwaal.
Reuzenpadden zijn goede soortcontroleurs, aangezien het roofdieren zijn die een groot aantal potentieel pathogene insecten voor gewassen eten. Door hun giftigheid zijn ze ook geschikt om hun eigen jagers, zoals sommige middelgrote zoogdieren en vogels, onder controle te houden.
De eerste ervaringen met deze soort vonden plaats in de 19e eeuw, toen exemplaren werden geïmporteerd naar Caribische eilanden zoals Martinique en Barbados. Het doel van deze introductie was niets anders dan het beheersen van de rattenpopulatie. Hoewel deze taak mislukte, gingen ze al snel door naar andere plaatsen, zoals de Filippijnen.
De reuzenpad in Australië: verwoesting van de lokale fauna
In 1935 introduceerden Australische boeren, die genoeg hadden van keverplagen die grote delen van hun suikerrietoogst wegvaagden, de reuzenpad naar Australië. In feite komt de naam "rietpad" van deze missie die de soort oorspronkelijk was toevertrouwd.
Kort daarna werd de enorme fout gezien die deze boeren hadden gemaakt. Duizenden reuzenpadden begonnen zich over het eilandcontinent te verspreiden en van een oorspronkelijke populatie van iets meer dan 3.000 padden heeft het de huidige 200 miljoen bereikt. Naar schatting legt een rietpad gemiddeld 40 kilometer per jaar af.
Tegenwoordig worden rietpadden beschouwd als een van de meest schadelijke invasieve uitheemse soorten op aarde. Welke specifieke effecten heeft deze amfibie op het milieu? In het laatste deel vertellen we je erover.
Effecten op de omgeving van de reuzenpad
Wetenschappers beschouwen de rietpad om een aantal redenen als een zeer schadelijk dier. In de eerste plaats zorgt de giftige aard ervoor dat veel inheemse soorten erop proberen te jagen, met verschrikkelijke gevolgen.
Dit was het geval voor sommige Australische hagedissen, slangen en krokodillen, waarvan de populatie sterk is afgenomen sinds de reuzenpad door hun land zwierf. Sommige zoogdieren, zoals de noordelijke buidelmarter, hebben ook te maken gehad met een afname van de populatie.
Reuzenpadden kunnen ook strijden om voedselbronnen met andere inheemse amfibieën en kleine zoogdieren. Onderzoekers beschouwen dit nadelige effect echter als veel kleiner dan de toxiciteit ervan.
De introductie van invasieve uitheemse soorten is een milieuprobleem
Zoals we hebben kunnen verifiëren, leidt de introductie van invasieve uitheemse soorten in een andere omgeving dan hun eigen omgeving tot milieuproblemen die we op de lange termijn niet kunnen beheersen.
Invasieve soorten hebben een groot voortplantingsvermogen en weerstand tegen allerlei soorten uitdagingen, wat een probleem is als de omgeving waarin ze zich ontwikkelen geen natuurlijke vijanden heeft om hun populaties onder controle te houden. Het is belangrijk om alle milieuregels na te leven als we niet nog meer schade aan ecosystemen willen aanrichten.
