De degenkrab is een mariene geleedpotige die wordt gekenmerkt door een convexe en afgeplatte vorm. Bovendien heeft het een extreem harde schaal, die het gebruikt als verdediging. Ondanks zijn naam komen de naaste verwanten van deze krab uit de Arachnida-groep - schorpioenen en spinnen - dus het is geen krab als zodanig.
Voor de wereld is dit organisme om 2 redenen belangrijk: omdat het een levend fossiel is en vanwege de eigenschappen van zijn bloed. Hierdoor is het een soort geworden met een groot potentieel op het gebied van geneeskunde en onderzoek. Lees verder om meer te weten te komen over deze blauwbloedige geleedpotige.
Kenmerken en vorm van de degenkrab
De hoefijzerkrab, ook wel "zeepan" (Limulus polyphemus) genoemd, is een in het water levende soort met een indrukwekkende schelp (exoskelet) ter verdediging. Als je er van bovenaf naar kijkt, zie je een bruin hoefijzervormig organisme met een vrij lange staart, die wel 60 centimeter lang kan worden.
In het begin kun je gemakkelijk 3 secties in zijn lichaam onderscheiden: prosoma -hoefijzervormige kop-, opisthosoma -tussenzone met wat stekels- en telson -staart-. Dit is het gemeenschappelijke lichaamsplan van alle merostome-soorten (Xiphosura), de taxa waar de degenkrab deel van uitmaakt.
Zijn schild beperkt zijn bewegingen behoorlijk. De enige regio's met mobiliteit zijn de gebieden waar de 3 regio's van het lichaam zijn verdeeld. Net als schildpadden blijft hun grootste vijand ondersteboven, omdat het voor hen vrij moeilijk is om zichzelf te herschikken.Hierdoor gebruiken ze hun staart als hefboom en slagen ze erin terug te keren naar de startpositie.
Van bovenaf gezien zie je een hoefijzer of omgekeerde U-vorm op zijn kop. In dit gebied vallen 2 hobbels op, één in elke hoek. Daarnaast vallen in de tweede helft van het lichaam enkele beweeglijke stekels op, eindigend met een zeer opvallende staart, die meer op een langwerpige doorn lijkt.
Afhankelijk van de soort kan hij tot 4 ogen hebben, één op elke uitstulping, en precies in het midden, 1 of 2 ocelli. Hoewel het lijkt alsof degenkrabben perfect zien, moet je niet vergeten dat hun ogen vrij eenvoudig zijn, waardoor ze veranderingen in het licht nauwelijks kunnen waarnemen.
Als je een exemplaar van onderaf bekijkt, zie je 6 paar poten, die erg lijken op die van een krab. De meeste ledematen zijn tangvormig, waardoor het dier zijn prooi kan bewegen en vasthouden tijdens het eten.
Wat eet het?
Dit organisme voedt zich met schaaldieren, wormen, mosselen, kokkels en sommige vissen. Zijn slachtoffers worden door zijn mond verslonden, maar hij heeft geen tanden om ze te kauwen. Daarom moet het verteringsproces beginnen voordat het in de mond komt.
Dit mechanisme begint met zijn pincet, waarmee hij zijn eten in kleine stukjes weet te hakken. Vervolgens brengt hij het geplette mengsel dicht genoeg bij zijn buik, waar hij het nog meer uit elkaar kan scheuren door middel van enkele doornen die uit zijn benen komen. Deze stekels functioneren als uitwendige tanden, daarom worden ze ook wel gnathobases genoemd.
Je denkt misschien dat zo eten een beetje ingewikkeld is, stel je voor dat er iets uit je mond komt en je kunt het niet stoppen, maar voor deze geleedpotige betekent dit niets. Om problemen te voorkomen heeft hij een soort stop, net achter de bek, die als opvangbak dient.Dus als er iets uitkomt, blijft het in deze uitstulping steken en kun je het gemakkelijk pakken.
Hoe ademt een degenkrab?
Omdat deze soort marien is, heeft hij kieuwen om te ademen. Deze kieuwen zijn aanwezig in lamellaire vormen in het gebied van de opisthosoma. In feite worden ze bedekt door wat het "genitale operculum" wordt genoemd, het gebied waar de eieren en het sperma uitkomen.
Zodra de kieuwen zuurstof rechtstreeks uit het water opnemen, geven ze het door aan hun bloedsomloop. Hoewel het een geleedpotige is, is de bloedsomloop behoorlijk complex, met cellen die lijken op lymfocyten (amoebocyten) en cellen die lijken op erytrocyten (cyanocyten).
Meestal is de rode kleur van ons bloed rood dankzij de heemgroep van erytrocyten, die ijzer als centraal atoom heeft. De degenkrab van zijn kant heeft cyanocyten die hemocyanine bevatten, dat koper als centraal atoom heeft.Dit verschil zorgt ervoor dat hun bloed blauw is.
Afspelen
Bij deze soort kun je het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes zien aan de vorm van de klauwen op hun eerste paar poten. De klauw van het mannetje is nog niet volledig ontwikkeld, dus het lijkt meer op een handschoen. Bij vrouwtjes is de klauw hetzelfde als de andere poten.
Misschien lijkt het alsof het nergens op slaat, maar de realiteit is dat deze simpele eigenschap erg handig is voor de man. Dankzij deze 'handschoen' kan het mannetje het vrouwtje vastgrijpen en tijdens het broedseizoen aan haar verankeren.
Bevruchting vindt extern plaats, wat betekent dat het vrouwtje de eieren legt en dat het mannetje arriveert om ze te bevruchten. Als het mannetje zich altijd aan het vrouwtje vastklampt, zal het de eerste zijn die de eieren bevrucht. Daarom hebben de mannetjes die handschoenachtige vorm aan hun voeten nodig, in plaats van een tang.
Eieren worden in het zand op het strand gelegd.Meestal heeft het maar één paarseizoen in de lente, maar sommige zuidelijke soorten kunnen er wel twee hebben. Dit gebeurt alleen bij vloed, omdat het vrouwtje een gat moet maken om de eieren te deponeren en het nest moet verbergen als het tij da alt. .tij.
Bijna een trilobiet
Misschien heb je ooit gehoord van fossiele wezens die trilobieten worden genoemd. Deze geleedpotigen verschenen voor het eerst in het Paleozoïcum, maar krompen ineen en verdwenen ongeveer 250 miljoen jaar geleden.
Interessant is dat de degenkrab een trilobietvormig (trilobitiform) larvaal stadium heeft, wat zijn verwantschap met deze geleedpotige voorouders aangeeft.
Dit houdt daar niet op, aangezien deze soort deel uitmaakt van een groep organismen (Xiphosura), die meer dan 200 miljoen jaar geleden verscheen, dus er zijn fossiele soorten die bijna identiek zijn aan de degenkrab, zoals Mesolimulus walchii .
Dit betekent dat de morfologie van de soort in miljoenen jaren niet veel is veranderd, en daarom staat hij bekend als een levend fossiel.
Koninklijk Bloed
Zoals gezegd heeft deze krab een nogal complexe bloedsomloop, waardoor blauw bloed circuleert. Dit bloed is belangrijk omdat het stolt in de aanwezigheid van bacteriën, waardoor het gebruikt kan worden in chemische tests.
Bovendien wordt het ook donkerder wanneer het bacteriën in kweekmedia tegenkomt, zoals salmonella. Hierdoor wordt het gebruikt als een eenvoudige maar effectieve methode voor het detecteren van bacteriën.
Dit blauwe bloed lijkt ook positieve effecten te hebben in de strijd tegen HIV, aangezien het de mogelijkheid zou kunnen hebben om de activiteit van het humaan immunodeficiëntievirus te verminderen, zoals blijkt uit studies. Dit zou worden bereikt door middel van eiwitten die in het bloed aanwezig zijn, zoals polyfemusine en tachyplesine.
Multifunctionele hoefijzerkrab
Als dat nog niet genoeg is, wordt deze geleedpotige ook gebruikt als aas om op paling en weekdieren te vissen, maar ook als meststof in de landbouw en als voer voor vee. Bovendien maakt het in de natuur meestal deel uit van het dieet van sommige zeeschildpadden. Zelfs hun eieren zijn het favoriete voedsel van vogels en krabben.
Gevaren en behoud van de degenkrab
Helaas is deze soort geclassificeerd als kwetsbaar, met een duidelijke afname van de populatie, maar niet al te zorgwekkend. De belangrijkste reden waarom hun aantal is verminderd, is per ongeluk vissen.
Omdat het een redelijk langlevende soort is, kan hij ongeveer 20 jaar leven, maar het duurt lang voordat hij zich voortplant. Een vrouwtje moet bijvoorbeeld 10 of 11 jaar oud zijn om vruchtbaar te worden. Dit maakt het moeilijk om hun populatie in stand te houden, naast het inherente risico van late seksuele rijping.
Hoewel de voordelen die ermee kunnen worden behaald vrij goed zijn, kan deze soort verdwijnen als hij te veel wordt geëxploiteerd. Gelukkig zijn er verschillende manieren gevonden om dit te omzeilen, maar alleen voor nu. Als uit het bloed van dit organisme blijkt dat het in staat is om bruikbare medicijnen te produceren, zal het gebruik ervan nog strenger moeten worden gecontroleerd.
