De Somalische giraf staat bekend om zijn grote, langwerpige nek, die op een gegeven moment de inspiratie vormde voor de meest innovatieve evolutietheorieën van zijn tijd. Hoewel het een endemische soort is in Afrika, is de kans groot dat je hem bent tegengekomen in een plaatselijke dierentuin. Hoewel ze misschien kalm lijkt, vertoont ze op sommige momenten in haar leven agressief gedrag, wat eindigt in gigantische gevechten.
In deze ruimte zullen we het hebben over een van de grootste terrestrische soorten die er bestaat, Giraffa reticulata, een zoogdier zonder weerga dat veel te vertellen heeft. Lees verder en kom alles te weten over dit enorme en merkwaardige organisme.
Habitat en verspreiding van de Somalische giraf
Dit zoogdier komt voor in het noorden en noordoosten van Kenia, met enkele kleine populaties in het zuiden van Somalië en Ethiopië. In het verleden werd aangenomen dat de giraf één enkele soort vormde en door heel Afrika werd verspreid, wat verre van de realiteit is. Volgens een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology zijn er zelfs 4 verschillende soorten giraffen met verschillende verspreidingsgebieden.
De leefgebieden van deze gewervelde bestaan uit uitgestrekte woestijngebieden met de aanwezigheid van bomen, waarvan de vegetatie wordt gedomineerd door acacia's. Populaties van deze giraf leven samen met mensen, die in deze gebieden in hun levensonderhoud voorzien door vee te houden en te grazen.
Kenmerken van de Somalische giraffe
De giraffe is het grootste landdier ter wereld, met een hoogte van 5,7 meter en een gewicht van bijna 2 ton. Daarnaast heeft het een paar kleine verstarde hoorns op zijn kop, die meestal omgeven zijn door huid en haar, bijna als een paar "antennes" .Bovendien is zijn staart zo dun dat hij als zweep dient om insecten te verdrijven.
Hoewel seksueel dimorfisme niet erg duidelijk is, zijn mannetjes groter dan vrouwtjes en hebben ze misschien zelfs een tweede paar hoorns. Een artikel gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Oecologia vermeldt hierover dat het verschil zit in hoe ze zich gedragen bij het krijgen van hun voedsel. Met andere woorden, aangezien de mannetjes vraatzuchtiger zijn, hebben ze grotere maten.
Deze exemplaren hebben meestal een kenmerkende kleuring, bestaande uit een geeloranje huid, met veelhoekige vlekken langs het lichaam. Bovendien werken deze polygonen op hun beurt als een vingerafdruk, aangezien hetzelfde patroon niet wordt herhaald bij andere individuen.
Gedrag
De soort vormt kuddes of groepen met 10 of 20 individuen van beide geslachten. De exemplaren behouden een sociale status door middel van hiërarchieën, aangezien er een dominant mannetje is dat zijn positie bepa alt door middel van gevechten.Tijdens conflicten staan de mannetjes zij aan zij, terwijl ze elkaar beginnen te slaan met hun nek als zweep en hun hoorns als spijkers.
De resultaten van elk gevecht geven ze een bepaalde rang binnen de kudde, dus het dominante mannetje is de sterkste van allemaal. Dit is slecht nieuws voor de verliezers, aangezien zij normaal gesproken niet mogen paren met de vrouwtjes in de groep. Om deze reden verandert de structuur en het aantal leden voortdurend, vanwege de in- en uittreding van nieuwe individuen.
Aan de andere kant zijn vrouwtjes socialer en minder agressief en vormen ze groepen zonder mannetjes. Tijdens elk broedseizoen gaan ze echter op zoek naar een partner, waardoor de kudde uit elkaar v alt.
Somalische giraffen voeren
Somalische giraffen zijn plantenetende organismen die zich voornamelijk voeden met de bladeren van acaciabomen. Om deze reden zijn hun langwerpige nekken een van hun beste aanpassingen, omdat ze hen in staat stellen om de hoogste takken te bereiken.Daarnaast consumeren ze soms ook stenen, als aanvulling op de mineralen in hun dieet.
Net als andere herbivoren is deze soort een herkauwer, wat betekent dat hij een aanzienlijke hoeveelheid tijd besteedt aan het opnieuw malen van zijn voedsel, het uitbraken en het opnieuw malen ervan. Dit is nodig, omdat het moeilijk is om de voedingsstoffen uit de bladeren, bloemen en peulen te halen, dus proberen de giraffen ze te verpletteren om dit proces efficiënter te maken. Precies om deze reden hebben ze een maag met 4 kamers.
Reproductie van Somalische giraffe
Giraffen hebben een merkwaardige manier om waar te nemen of het vrouwtje ontvankelijk is of niet, omdat ze door de Flehmen-reflex feromonen herkennen die ze verraden. Dit gebeurt wanneer ze hun lippen intrekken en hun tandvlees laten zien, waardoor hun vomeronasale orgaan zichtbaar wordt, dat verantwoordelijk is voor het detecteren van geuren. Met andere woorden, de mannetjes doen urinetests die hen laten weten of de potentiële partner vruchtbaar is.
Wanneer het mannetje merkt dat het vrouwtje er klaar voor is, begint hij haar het hof te maken om te paren. Dit wordt gedaan door zijn staart vast te pakken, alsof hij om toestemming vraagt. De tegenpartij kan het negeren of accepteren en ook de prospect vasthouden. Zo wordt het koppel gevormd voor minimaal één seizoen.
De geur van dit dier speelt een zeer belangrijke rol bij de voortplanting. Dit komt omdat individuen door dit gevoel kunnen herkennen of een vrouw vruchtbaarder is dan andere, waardoor ze de meest "fitte" kunnen selecteren. Het kiezen van de beste minnaar is essentieel voor dit zoogdier, aangezien het slechts om de 20 of 30 maanden kan paren, waardoor het succes van zijn nest verzekerd is.
Zorgen voor het paar
De exemplaren van deze soort worden als polygaam beschouwd, omdat ze geen enkele partner voor het leven behouden. Het is zelfs om deze reden dat mannetjes elke andere vrijer koste wat het kost zullen vermijden om het vrouwtje te benaderen totdat hun jongen zijn geboren.
Zwangerschap en geboorte
De draagtijd duurt ongeveer 457 dagen en de geboorte vindt plaats tussen de maanden mei en augustus. De moeder kan lopend en staand bevallen, waardoor haar kalf van 2 meter hoogte op de grond v alt. Deze loopt geen ernstige verwondingen op, sterker nog, direct na een val staat hij uit zichzelf op en begint te zogen.
Babyverzorging en onafhankelijkheid
Tijdens de eerste weken worden de kleintjes onophoudelijk door hun moeders verzorgd. Na een maand leven delen de vrouwtjes van de groep het werk en vormen ze crèches, waarin ze de pasgeborenen concentreren. Hierdoor kunnen ze op zoek naar voedsel en water zonder bang te hoeven zijn dat hun jongen alleen zullen zijn.
De jongen van hun kant worden onafhankelijk wanneer ze 4 of 5 jaar oud zijn. Omdat het organismen zijn die een hiërarchie volgen, gaan de mannetjes in feite op zoek naar een groep waar zij de dominante kunnen zijn.Dit zorgt ervoor dat ze uit elkaar gaan en een tijdje alleen zijn, in ieder geval totdat ze een kudde vinden of hun eigen kudde vormen.
Behoudsstatus
Volgens de International Union for Conservation of Nature,is dit zoogdier vermeld als eenbedreigde diersoort. Dit komt door de zeer kleine en gefragmenteerde bevolking, die het beperkt tot specifieke gebieden in Afrika. Bovendien is hun leefgebied binnengevallen en vernietigd als gevolg van de toename van de veehouderij in het gebied als gevolg van het aantal lokale inwoners.
Ook vanwege zijn enorme omvang wordt er op deze giraffe gejaagd voor zijn vlees. In feite heeft ten minste 30% van de gemeenschappen die dicht bij hun natuurlijke omgeving staan giraffenvlees gegeten. Tegelijkertijd jagen de bewoners op deze soort als onderdeel van hun gewoonten, wat hen een betere sociale status binnen hun gemeenschap geeft.
Ondanks het schattige uiterlijk van giraffen, zijn ze allemaal ingedeeld in een risicocategorie. Het is om deze reden dat dierentuinen functioneren als een "Ark van Noach" , wat hen een extra kans geeft om met uitsterven bedreigd te worden. Helaas worden sommige soorten tegenwoordig meer bedreigd in het wild dan in gevangenschap.
