De kermodebeer is een dier dat al generaties lang wordt vereerd door inheemse Noord-Amerikaanse gemeenschappen. Zijn bijna magische karakter kreeg hij dankzij de kleur van zijn vacht.
Het wit van zijn vacht maakt hem tot een zeer ongewone verschijning in vochtige bossen. Deze kleur is dus de externe weergave van een recessieve genetische eigenschap. Ook wel de moksgm'ol genoemd, de kermode beer leeft in de bossen van British Columbia.
Echt waar, geestberen zijn geen soort op zich. De kermodebeer lijkt precies op een zwarte beer, met een genetisch verschil dat de kleur van zijn huid en vacht verandert.
Moksgm'ol zijn echter geen albinoberen. Hun vacht is helemaal wit, van wortel tot punt. Desondanks zijn hun neuzen en ogen donker, net als alle andere zwarte beren.
Kermode-beren zijn niet veel voorkomende dieren binnen gemeenschappen van zwarte beren. De genetische eigenschap die hun unieke kleur mogelijk maakt, is recessief bij individuen van de zwarte berensoort.
Niet alle zwarte beren dragen het recessieve gen voor witte vacht. Als beide zwarte ouders echter het recessieve gen dragen, kunnen ze een moksgm'ol-nakomeling krijgen. Het is dus niet nodig dat een van de ouders een kermode beer is om een kermode welp te krijgen.
Volgens deskundige diergenealogen is de kermodebeer een mutatie van de zwarte beer die al eeuwen bestaat. Echter, ontdekkingsreizigers van hun leefgebied meldden ze pas aan het begin van de jaren negentig. xx. Dit komt door de ijver waarmee indianengemeenschappen het geheim van hun bestaan bewaken.
Verspreiding en leefgebied van de kermode beer
In de loop der jaren hebben verschillende groepen etnologen en zoölogen de fauna van Brits-Columbia bestudeerd via de mondelinge overlevering van de inheemse volkeren. Zo hebben ze vernomen dat de moksgm'ol al eeuwenlang in dezelfde gebieden wonen.
Deze ontdekking is bevestigd door experts door de genetische inhoud van geestberen te analyseren. Op basis van de resultaten is vastgesteld dat de Kermode tijdens de ijstijden in geïsoleerde, ijsvrije gebieden leefden.
Precies, door dit isolement is het totale aantal berenpopulaties onder controle gehouden. Dit, naast het voordeel dat zijn lichte kleur hem geeft bij het jagen op zalm, heeft ervoor gezorgd dat het aantal kermodeberen hoog bleef in vergelijking met de populatie zwarte beren.
De moksgm'ol bewoont voornamelijk het Great Bear Forest, een beschermd gebied door de regering van Canada. Op Princess Royal Island heeft ongeveer 25% van de totale populatie zwarte beren de kermode genetische mutatie.
Zoals alle zwarte beren graaft de kermode beer in de herfst een hol om in de winter te verblijven. Het kiezen van de exacte plek om te graven duurt enkele weken. De keuze is delicaat, aangezien het de plaats zal zijn waar een kermode beer meer dan vier maanden zal blijven.
Spirit Bear Feeding
Net als zwarte beren voedt een kermode beer zich voornamelijk met zalm. Toch zijn deze beren alleseters en consumeren ze voedsel van dierlijke en plantaardige oorsprong. Het dieet van een moksgm'ol kan sterk variëren, afhankelijk van het seizoen van het jaar en het gebied waarin het zich bevindt.
Van de plantaardige voedingsmiddelen die je het meest consumeert, zijn bessen en ander rood fruit, gras en kleine struiken. Bovendien voedt een kermode zich in het seizoen met insecten, elanden, herten en zalmen.
De consumptie van zalm is erg belangrijk tijdens de weken voorafgaand aan de winterslaapperiode. Door zalm te eten kan de beer genoeg vet en energie verzamelen om de strenge winter te overleven.
In tegenstelling tot zwarte beren heeft de kermode beer een duidelijk voordeel bij het jagen op zalm. De zalmen proberen de donkere obstakels op hun weg in de rivier te ontwijken. De witte vacht van de geestenbeer stelt hem dus in staat dichter bij zijn prooi te komen, waardoor hij in een gunstigere positie terechtkomt.
De kermode beer verschilt qua gedrag niet van de zwarte beer. Het vertegenwoordigt echter een zeer belangrijk symbool voor de inheemse culturen van het gebied.
In een gezamenlijke inspanning van niet-gouvernementele organisaties, overheidsinstellingen en nabijgelegen gemeenschappen worden de beren van British Columbia steeds beter beschermd. Toch is het belangrijk dat instandhoudingsprojecten meer soorten blijven bereiken.
